θυμάσαι;

Δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου από τις σκέψεις!
Ούτε είμαστε αυτό που μας κάνουν οι άλλοι να είμαστε!
 
Είμαστε εμείς,  ο εγκέφαλος είναι δικός μας,  το ίδιο και οι ανάγκες μας,  τα όσα μπορούμε να δώσουμε αλλά και όσα μας προσδιορίζουν.
Πχ μας προσδιορίζει ο εγωισμός,  η μικρότητα,  ο φόβος.
Κι η ανασφάλεια.
Κι αυτό που για όλα φταίνε οι άλλοι,  πάντα οι άλλοι,  ποτέ εμείς.
Το εγώ μας γίνεται τεράστιο όταν ''χρειαζόμαστε''  και ανύπαρκτο όταν πρέπει να ''αναλάβουμε ευθύνες''.

υ.γ.  θυμάσαι τότε,  εκείνες τις μέρες μου που ήταν οι χειρότερες πόσο μου χαμογελούσες;
Ήσουν η καλύτερη συντροφιά και τα χέρια σου ήταν πάντα γεμάτα γλυκά,  ήταν η απόλαυση της μέρας το γέλιο σου κι ας ήταν τα μάτια μας γεμάτα δάκρυα.
Μετά,  είπες πως πιέστηκες,  και έτσι χάθηκες.  Θυμάσαι;