σιωπές

Ενώ οι Χάλογουιν / φωτογραφίες ομορφαίνουν την ζωή μου,  και τις χαίρομαι και τις απολαμβάνω,  σκεφτόμουν,  εξ αιτίας ενός φίλου,  πόσο μισώ τη σιωπή ως απάντηση.  Ιδιαιτέρως όταν κάνω μια συγκεκριμμένη ερώτηση κι όταν περιμένω τον συνομιλητή μου να πάρει θέση κι εκείνος σιωπώντας το αποφεύγει.  Φυσικά και βγάζω τα συμπεράσματα μου,  αλλά νιώθω λίγο σα να τρώω πόρτα κατάμουτρα,  έλεγα στην Χ. σήμερα καθώς πίναμε το καφεδάκι μας κι είμασταν κι οι δυό χαρούμενες και λαλίστατες για δυό ολόκληρες ώρες γεμάτες γεμάτες.

Να σου πω,  λέει κάποια στιγμή μέσα σε όλα η Χ.,  ξεσκαρτάρισα τα μέηλ μου χθες και να ήξερες τί βρήκα.
Τί βρήκες;  την ρώτησα
Ένα μέηλ του Κ.  Το τελευταίο,  με ημερομηνία 15/3/2015.
Τί λες;  Καί;  Τί έγραφε;
Χμμ τί έγραφε έ;  Άμα σου πω θα χάσεις πάσα ιδέα.
Κοίτα να σου πω δεν είχα ποτέ για τον Κ. την καλύτερη ιδέα.
Έ!  τώρα θα χάσεις και το ελάχιστο που τυχόν είχες.
Άντε πες τί έγραφε;  Έσκασα!
Μη σκας και πολύ,  τίποτα δεν έγραφε.
Ε πώς τίποτα!
Κι όμως τίποτα.  Να μπορούσα να στο προωθήσω να δεις.
Ήταν δλδ κενό;
Όχι βέβαια,  είχε γραμμένη μία λέξη,  ένα ''αχ''.
''Αχ'';;;  Σοβαρά τώρα;
Όπως σε βλέπω και με βλέπεις ''αχ Χ.''  αυτό έλεγε.  (όπου Χ.  το όνομα της φίλης μου).
Ε και πώς,  σε ποιά πλαίσια.
Ιδέα δεν έχω.
Και;  Μετά;
Ε τί μετά,  μετά τον ρώτησα τί εννοεί.
Και τί σου απάντησε;
Τίποτα,  εξαφανίστηκε.  Έχω να επικοινωνήσω μαζί του 5 ολόκληρα χρόνια.

Κάπως έτσι  ο Κ. αποχώρησε από την ζωή της Χ. τσουρουφλίζοντας την με την σιωπή του.
Δεν ήθελε να αναλάβει τις ευθύνες του;
Δύναμη αποφασιστικότητας στο χαρακτήρα;
Απόδειξη ελέγχου;
Κράτημα στα συναισθήματα;
Αδιαφορία;
Δεν θα το μάθουμε ποτέ!

Γνωρίζουμε βέβαια το τί προηγήθηκε αλλά δεν θα το αναφέρουμε εδώ για λόγους προσωπικών δεδομένων,  ίσως μια άλλη φορά αν μας δοθεί η σχετική άδεια.