Του έλεγα, πως εγώ την πλάτη μου την χρειάζομαι. Για αυτό και δεν τη δίνω. Κανείς να μην στηρίζεται επάνω της τραγουδώντας το δικό του τραγούδι. Ακέραια, μετά δυσκολίας την συντηρώ για να στηρίζω τον εαυτό μου.
- Έχεις δίκιο μου απάντησε.
Μετά, παρακολούθησα για δυόμιση ολόκληρες ώρες τα ''μάτια ερμητικά κλειστά'' , είκοσι χρόνια μετά, για δεύτερη φορά. Τί ωραία ταινία, από αυτές που δεν φτιάχνονται πια!
Και πόσο διαφορετικό το δικό μου βλέμμα. Οι δικές μου σκέψεις.
Όταν το βράδυ έπεσα να κοιμηθώ, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, χαιρετήθηκα με το φεγγάρι.
-Hello φεγγ. του είπα, είμαι εγώ που σε έχω στην αγκαλιά μου το ξέρεις;
Σάββατο πρωί κι οι ακτίνες του ήλιου γαργαλούν το πρόσωπο μου.
Έτοιμο και το καφεδάκι μου :)
Κοίτα να δεις τώρα πόσα πράγματα δέθηκαν μαζί ε; Σκέψεις, μια εμβληματική όσο και έντονα αισθησιακή ανατρεπτική φιλμική δημιουργία αλλά και μια καληνύχτα στο φεγγάρι! Πόσο πιο γεμάτες στιγμές!
ReplyDeleteΕλπίζω το Σάββατό σου να τρέχει όμορφα. Εμένα ήταν γεμάτο άγχος, ανησυχία. Ευτυχώς στο βάθος κάποιες αναζητήσεις πάνω στην ζωγραφική για έργα μου, του έδωσαν κάποια γλύκα. Ελπίζω στο βράδυ του.
Φιλιά Στέλλα.
Η ενασχόληση με την τέχνη πάντα έχει τη δική της ουσία και γλύκα Γιάννη.
DeleteΕν τω μεταξύ μόνο όταν έχεις νιώσει το άγχος και την ανησυχία στην ψυχή σου αντιλαμβάνεσαι πόσο γεμάτες είναι οι χαλαρές στιγμές
:)
σε φιλώ