Μ' αρέσει πολύ αυτό που βρίσκω σε κάποιους ανθρώπους, που έχουν δημιουργήσει μικρές μικρές φωλιές με τις αναμνήσεις τους, με το τώρα τους, με τις πράξεις τους κι έχουν τόσο εκτίμηση στον εαυτό τους που σε πιάνουν από το χέρι και σε πάνε μια μεγάλη βόλτα, όχι σ' αυτό που τους κάνει να νιώθουν σπουδαίοι ή που μεγενθύνει το ''εγώ'' τους, αλλά σ' αυτό που αγαπούν.
Έχει μεγάλη και εμφανή διαφορά το ''αγαπώ'' με το ''φαίνομαι'' και το ''μεγαλώνω''.
Οι πρώτοι άνθρωποι διαθέτουν ένα είδος σοφίας που συνοδεύεται με μια ζηλευτή ηρεμία και γλύκα στη φωνή, στις κινήσεις και στις αντιδράσεις, ενώ οι δεύτεροι είναι απότομοι, κάθετοι και απόλυτοι.
Αυτό το είδος αυτοεκτίμησης δεν έχει να κάνει πχ με την ποσότητα του τί έχεις κάνει αλλά με το βάθος και την ποιότητα και την αποδοχή των όσων έχεις κάνει.
Η ίδια η αποδοχή πολλές φορές έχει τις δικές της πολύπλοκες αποχρώσεις!
Όλα έχουν να κάνουν με την αυτογνωσία κυρίως, αλλά δεν ξέρω αν αρκεί το να απαριθμείς τα ελαττώματα σου, τα οποία χρειάζονται πολύ δουλειά ίσως και με ειδικούς ανθρώπους.
Ίσως πάλι να πρόκειται απλά για ένα χάρισμα, αξιοθαύμαστο όταν το διακρίνει κάποιος στον άλλον και σπάνιο μπορώ να πω άρα θα πρέπει να νιώθεις τυχερός που συνάντησες έναν ωραίο άνθρωπο στον δρόμο σου!
