Είχαμε μια κουβέντα νωρίς το πρωί για ένα πρόσφατο θέμα που εγώ έπρεπε να θυμηθώ και να αναφέρω πότε τελευταία φορά στο παρελθόν είχε επαναληφθεί.
Έτσι στο μυαλό μου έτρεξαν ταχύτατα τα δύο προηγούμενα χρόνια, το γεγονός εν τέλει είχε επαναληφθεί Σεπτέμβρη με Οκτώβρη του 2018, και μου φάνηκε τόσο πρόσφατο, σαν χθες, αλλά στην πραγματικότητα ήταν τόσο μα τόσο μακρινό, πότε περνούν τα χρόνια.. πότε περνούν.. περνούν..
Έτσι τέλειωσε και φεύγει κι ο φετινός Ιούνης, όπως φεύγει κάθε Ιούνης που με την γλύκα του σε κάνει να τον πεθυμείς τόσο, ώστε να μην καταφέρνεις ποτέ να τον χορτάσεις.. κι ας μην ήταν όσο βαθιά μπλε θα ήθελα, κι ας μην είχε μέσα του εσένα κι ας παρέμειναν ανεκπλήρωτες οι μεγάλες επιθυμίες!
Λοιπόν αυτή η φωτογραφία με αυτό το κείμενο κάνουν έναν τέλειο συνδυασμό. Αυτό σκέφτηκα όταν το διάβασα.Και ναι....ποτέ ο Ιούνιος δεν είναι αρκετός.
ReplyDeleteΧρόνια τώρα melian και δεν ξέρω γιατί, σαν αεράκι έρχεται και φεύγει!
DeleteΠώς να μην σου αρέσει η φωτογραφία; Εμένα τουλάχιστον μου φέρνει εικόνες από παράθυρα σπιτιών στην εξοχή και στον καθαρό αέρα, εκεί όπου το πράσινο και το μπλε περισσεύουν :)