Νάπολη! Κάθε χάραμα έβαζα με το νου πως κάτι θα αλλάξει ως το άλλο πρωί. Τα μάγουλα μας έτσουζαν από το κρύο, τα κορμιά μας πονούσαν από την πείνα. Κομμάτια από τους τοίχους έπεφταν στα γλυμμένα από τις σκληρές βούρτσες και το σαπούνι πεζοδρόμια. Μέχρι να απλώσω ο αέρας μαζί με τον ελάχιστο ήλιο στέγνωναν τα δυό τρία ασπρόρουχα. Έξι άνθρωποι σε ένα δωμάτιο, πού να στρώσεις, πώς να κοιμηθείς. Ακόμη λίγο, τάζαμε ο ένας στον άλλον, μια μέρα ακόμη υπομονή λέγαμε, που γινόταν άλλη μια, κι άλλη.. κι άλλη.
Καλησπέρα,
ReplyDeleteΤο κείμενο μια ψηφίδα ζωής.
Με γεια το καινούργιο περιβάλλον.
Πανέμορφο!
Καλό ξημέρωμα Fish eye :}
Καλησπέρα Στέλλα μου. Πόσο εικαστική αντίθεση κάνουν τα ασπρόρουχα στους φθαρμένους τοίχους ε; Μου άρεσε η αναφορά του κειμένου σε βιώματα ζωής άλλων καταστάσεων που έχουμε ζήσει.
ReplyDeleteΣτέλνω την καλησπέρα μου με μία ...ενημέρωση:
https://giannispitarokilis.wordpress.com/