απουσία

 

 

Θα τρέχαμε τώρα,  πες πως ήσουν εδώ, να κάνουμε το εμβόλιο ποιός ξέρει πού,  ίσως στη Θέρμη μαζί με της μαμάς,  μα εκείνη αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση με στωικότητα για το τί θα ακούγαμε από το στόμα σου ένας θεός γνωρίζει.  Εντάξει εγώ λίγο πολύ ξέρω.  Δεν πα να χαθούν,  τα έκαναν όλα σαν τα μούτρα τους!  Αλήθεια είναι.  Κι ακόμη χειρότερα!  Το ραντεβού το δικό μου ήρθε μα το άλλαξα και μετατέθηκε ένα μήνα μετά.  Από σήμερα,  50 μέρες.  Έβαψα & χτένισα τα μαλλιά μου.  Η βαφή καλύπτει διαφορετικά τα λευκά μου κι έτσι δείχνει να κάνει ανταύγειες.  Μ' αρέσουν πολύ.  Παλεύω να φτάσω στο τέλος ενός βιβλίου 714 σελίδων.  Ψυχρό στο σύνολο του με εδώ κι εκεί παραγράφους όλο εκρήξεις.  Σημειώνω χωρίς να έχω ιδιαίτερο στόχο τις παραγράφους που δεν με κάνουν να βαριέμαι.  Προσπαθώ να συμμετέχω,  να συνδέομαι και να ανήκω πράγμα που δεν συνέβαινε ποτέ.  Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου και ώρες ώρες θέλω να βάλω τα κλάματα.  Κάτι ξεκολάει λίγο λίγο από μέσα μου τον τελευταίο καιρό,  καθώς ένα θέμα παίρνει τον δρόμο του,  τί θέλεις;  θα μου έλεγες,  δεν χαίρεσαι;  Χαίρομαι αλλά η χαρά μου δεν αναιρεί την θλίψη μου.  Πώς να το διαχειριστώ κι αυτό κι εκείνο και το άλλο;  Την Δευτέρα θα συναντήσω την Α.  Στο skype!  Αν θυμάμαι καλά πάνε 5 χρόνια,  ίσως και 2.  Ξέρω πως αν ήσουν εδώ,  θα είχαν περάσει 5 χρόνια από τότε που σε θυμάμαι.  Δεν θα υπήρχε περίπτωση να συννενοηθούμε εσύ στα 89 σου κι εγώ στα 60 μου παρά λίγες μέρες.  Αλλά πάλι αφήνω ένα ενδεχόμενο.  Δεν θα το μάθουμε ποτέ.  Ένα θέλω να ξέρεις πως εδώ,  στίβουμε τα λίγα λεμόνια που έχουμε και φτιάχνουμε λεμονάδα κι εγώ δεν βάζω ποτέ ζάχαρη.  Να ξέρεις επίσης πως αυτές τις μέρες έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου το τότε και πως μου λείπεις,  κάθε μέρα σε σκέφτομαι και κάθε μέρα μου λείπεις.