χουχούλιασμα

 

 Αυτό ήταν,  μια ωρίτσα τοσοδούτσικες πατσαβουρίτσες και το χιόνι σταμάτησε.  Κάνει κρύο αλλά σε τούτο το ταπεινό blogάκι σπηλιά/καταφύγιο,   υπάρχουν πάντα το χουχούλιασμα και η θαλπωρή.  Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό και δεν μου φτάνουν ποτέ οι ώρες κι όλο λέω αύριο αυτό κι αύριο εκείνο.  Κι από αύριο σε αύριο τελικά μόνο αυτά που θέλω πολύ γίνονται,  τα πιο απαραίτητα,  χωρίς όμως να είναι και τα πιο σπουδαία.  Δεν ξέρω πώς  οι άνθρωποι από την ζωή μας χάνονται ούτε πού πάνε.  Είτε ζωντανοί είτε αποθαμένοι.  Ένα αναπάντητο μήνυμα στο messenger και μια υπόσχεση για ραντεβού.  Αέρας ότι τάζουμε.  Πού και πού όμορφα πακετάκια με σημαντικά/ασήμαντα από κάποιον που σε θυμήθηκε εκείνη τη στιγμή.  Μικρές τουλίπες όμορφου χρόνου στο φάκελλο του προσωπικού χωροχρόνου του καθένα μας.  Όλο τον υπόλοιπο στριμώχνουμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις που δεν γνωρίζουμε αλλά μας προκαλούν θαυμασμό και δέος.  Περιμένουμε κρυμμένοι πίσω από την κουρτίνα να δούμε πού θα βγει.  Κι από την τρύπα όλο και κάποιος λαγός βγαίνει.  Έτσι περνούν οι μέρες.  Με λίγο ποδαράκι από δω και λίγο αυτάκι από κει.  Αλλά οι νύχτες μας καλύπτονται με εφιάλτες.  Να όπως χθες που ήρθε η Σοφία να μου συμμαζέψει το σπίτι.  Η Σοφία που μοιραστήκαμε ό,τι πιο ιδιωτικό και ό,τι πιο προσωπικό.  Ας είναι καλά όλοι όπου κι αν βρίσκονται..