Παλιότερα, πίστευα πως το σωστό που θα έφερνε την ισορροπία για το ιδανικό δεν ήταν μακριά, ένα κλικ αριστερά ή μισό κλικ δεξιά, αρκεί εγώ να έκανα την απαιτούμενη κίνηση. Κίνηση που δεν έκανα ποτέ για ένα συγκεκριμένο λόγο, δεν υπήρχε ούτε το δεξιά, ούτε το αριστερά, ο κόσμος όλος ήταν εκεί στο ανάμεσα μα κι αυτό ακόμη έπρεπε με τα δικά μου μάτια να το δω, έμενε να το συνειδητοποίησω. Πράγμα που μόνο τώρα συμβαίνει, τώρα που εγώ είμαι μακριά από όλα αυτά κι όλα εκείνα τα πραγματικά ευτυχισμένα χρόνια αποτελούν ένα όμορφο, νοσταλγικό παρελθόν, ένα βαθύ, πηχτό κομμάτι καθαρής, ατόφιας, πολύτιμης ζωής. Που αν με ρωτούσες στο τώρα μου πού ακριβώς βρίσκομαι θα σου έλεγα πως νιώθω ότι βιώνω τα αποσιωπητικά της..
Καλησπέρα Στέλλα. Να πω καλορίζικη η νέα εμφάνιση του σπιτιού σου εδώ. Μου αρέσει πολύ. Στη σκέψη σου δεν έχω κάτι να παρατηρήσω καθώς είναι απόλυτα προσωπική ως εξομολόγηση. Καλή συνέχεια.
ReplyDeleteΩ τι ωραίες αλλαγές. Έχει ένα μυστηριακό χαρακτήρα το blog σου με αυτή την αλλαγή.
ReplyDeleteΤο τώρα... είναι σίγουρα μια πρόκληση. Δημιουργεί σκέψεις, συναισθήματα, ερωτηματικά.
Όλα αυτά όμως μας βοηθούν! Κι αυτό είναι σημαντικό.
Πολύ γλυκό φιλί Στελλίτσα μου!
"Βιώνω τα αποσιωπητικά της".... Καμιά φορά είναι και οι εμμονές μας να καταφέρουμε κάτι, έτσι που η καθημερινή μας επαφή με την πραγματικότητα προκαλεί ρήξη με ότι χρόνια πρεσβεύουμε. Όπως και να έχει ένα νοσταλγικό παρελθόν που άφησε στην ψυχή αποτύπωμα, είναι δύσκολο να το προσαρμόσεις με το τώρα. Θα συμφωνήσω με τη Μαρίνα πως η σύγκριση πολλές φορές βοηθάει.
ReplyDeleteΜε γεια η καινούργια εμφάνιση!
Καλό βράδυ Στέλλα μου!