συναισθήματα

 

Κάθε στιγμή της ζωής μας ζούσαμε το ''τώρα'',  αφουγκραζόμασταν το παρόν
και το αντιμετωπίζαμε με τα εργαλεία που διαθέταμε,  τη γνώση και την εμπειρία του παρελθόντος κυρίως αλλά και με τα εκάστοτε ''θέλω''  και  ''μπορώ''  μας.

Για το μέλλον,  αυτό το άγνωστο,  ήταν δεδομένες οι ελάχιστες ανησυχίες,  το άγχος για το άν θα μας αγαπάει ακόμη ο σύντροφος μας ή ίσως να μην τον αγαπούσαμε εμείς ή αν π.χ. τα παιδιά μας θα είχαν τακτοποιηθεί επαγγελματικά κλπ

Καμμία σκέψη όμως (αφήνω ένα ενδεχόμενο για  στιγμιαίες αναλαμπές που συνήθως δεν αναγνωρίζαμε καν) για το αντίκτυπο που ίσως να είχαν εκείνες οι πράξεις του εκάστοτε ''τώρα'' ή πόσο γιγάντιες θα φάνταζαν εκείνες οι ελλείψεις που επιμελώς κρύβαμε σε ένα μελλοντικό ''σήμερα''.  Τα θαμμένα συναισθήματα, αυτά με τα οποία δεν καταφέραμε ποτέ να έρθουμε αντιμέτωποι,  που αποφύγαμε να βιώσουμε ή κουκουλώσαμε όπως όπως δημιουργώντας και κρύβοντας τους εαυτούς μας μέσα στα γνωστά σε όλους μας κουκούλια αναζητώντας θαλπωρή στον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης μας.

Τα συναισθήματα εκείνα που θεωρούσαμε αδιέξοδα και που σε μεγάλες ποσότητες τα αποθηκεύσαμε μέσα μας αντί να τα επεξεργαστούμε και να τα εξωτερικεύσουμε.

Σαφώς και οι συμπεριφορές μας ουδέποτε είναι αλάθητες παρόλα αυτά οφείλουμε αυτά τα λάθη να τα αναγνωρίζουμε και να τα αποδεχόμαστε,  να είμαστε ο εαυτός μας,  ειλικρινείς και αγαπησιάρικοι κυρίως με εμάς!