Β.

 

Σκέφτομαι πως έτσι είναι η ζωή.  Πάντα κάτι σου παίρνει για κάνει χώρο μετά να σου δώσει.  Και πάντα κάτι σου δίνει για νιώσεις την πληρότητα μέχρι να έρθει κάποια αφαίρεση.

Στο τελευταίο της μήνυμα θα συναντιόμασταν τα χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη.  Δεν είχα εικόνα αλλά το ένιωθα πως έλαμπε στην σκέψη.  Μην δένεσαι μαζί μου μου έλεγε κάθε φορά που της τηλεφωνούσα κι εγώ τότε χαμογελούσα με τη σειρά μου.  Ένιωθα τόση ευγνωμοσύνη για αυτή τη γυναίκα και τόση εκτίμηση,  όχι επειδή με τίμησε με τον τρόπο της,  όχι επειδή με ''διάβαζε'',  αλλά επειδή παρόλα τα προβλήματα της έβγαζε προς τα έξω έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλη δύναμη.

Με λίγα λόγια,  μου έλεγε αυτή σε μένα ότι όλα θα πάνε καλά και όχι εγώ σ'αυτήν.

Την έχω στην μνήμη μου,  στην καρδιά μου,  έχω τις ''πινελιές'' της γύρω μου!  Και φοβάμαι να μιλήσω για αυτήν μη βγει από κάποια γωνιά και μου πει ''μα τί είναι αυτά που λές;  εγώ εδώ είμαι,  νικήτρια!''

Κι από την άλλη ίσως θα μπορούσε να μου πει με την πολύ ωραία φωνή της,  ''είμαι εκεί Στέλλα,  στη Θεσσαλονίκη που αγαπώ''.

Και ακόμη ''αλήθεια πιστεύεις πως με τον κορονοιό και όλα αυτά με τα εμβόλια,  εσείς θα σωθείτε'';

''Μην δένεσαι μαζί μου Στέλλα''  έλεγε κι εγώ χαμογελούσα.  Γιατί ήξερα πως ένα τηλεφώνημα μου ήταν το λιγότερο που μπορούσα να της δώσω !