σαν τα πουλιά

 

Έχω την εντύπωση πως πάρα πολλές από τις ιδέες που γεννάει το μυαλό μου, άλλες φορές γρήγορα κι άλλες αργά φεύγουν από μέσα μου αποδυναμωμένες.  Αν δεν κάνω στο τώρα μου αυτό που σκέφτομαι,  η οποιαδήποτε ιδέα με εγκαταλείπει αφήνοντας μου μια αμυδρή θλίψη ανημπόριας.  Κι αν δεν αναλάβω την ευθύνη μου,  αν δεν παραχωρίσω τον χρόνο μου,  αν δεν κουραστούν τα πόδια μου,  η μέση μου και η πλάτη μου αν δεν έχω αυτοπειθαρχία όλες οι ιδέες γίνονται ένας κουραστικός μεν,  κοπανιστός δε αέρας του μυαλού μου. Αυτό αποδεικνύεται καθημερινά από τα ταπεινά ωστόσο μεγαλεπήβολα προσχέδια που βρίσκω συνήθως γύρω μου,  σημειώσεις σε χαρτιά σχισμένα άτσαλα από κάποιο παλιό και αχρησιμοποίητο ημερολόγιο,  ένα σχήμα με στυλό εδώ,  μια μέτρηση σε ίντσες εκεί,  που όμως ποτέ δεν αρκούν στο να ξεκινήσει και να ολοκληρωθεί ένα ας το πούμε όνειρο.