πλατεία χανγκόβερ

 

Θα σας πω ένα μυστικό.  Οι λέσχες ανάγνωσης με τρομάζουν.  Συγχρόνως όμως είναι και τόσο ελκυστικές.  Δεν ξέρω πώς γίνεται,  ή μάλλον ξέρω πάρα πολύ καλά πώς είναι να κινείσαι ανάμεσα στο ''και θέλω'',  ''και δεν θέλω''.  Στην προκειμένη περίπτωση κέρδισε το ''θέλω'' οπότε βρέθηκα σε μια τέτοια λέσχη και το καταευχαριστήθηκα παρόλο το άγχος μου.  Θα μου πεις άγχος γιατί;  Θα σου πω πως λίγο το έχεις να είσαι ανάμεσα σε δέκα ΄- δώδεκα άτομα η μόνη που έχεις να πεις θετικά για ένα βιβλίο;  Και να πρέπει να το τεκμηριώσεις κι όλας;

Το βιβλίο ήταν η ''πλατεία Χανγκόβερ''  του Πάτρικ Χάμιλτον.  Μου άρεσε η πλοκή,  η μετάφραση,  οι χαρακτήρες,  οι περιγραφές.  Χρονικά αναφέρεται στο 1939,  στην Αγγλία λίγο πριν από τον πόλεμο.  Ο πρωταγωνιστής είναι ο Μπόουν,  ο οποίος ερωτεύεται εμμονικά την όμορφη και καθόλου ανιδιοτελή κοπέλλα την Νέττα.  Η Νέττα είναι κολητή με τον Πήτερ,  ο Μπόουν της προσκόλησης λόγω του έρωτα του,  είναι όλοι γύρω στα τριανταπέντε ηλικιακά,  δεν εργάζονται ωστόσο η Νέττα και ο Πήτερ εκμεταλεύονται τον Μπόουν οικονομικά.  Ο Μπόουν επίσης είναι ''κάπως'',  εγώ ως άσχετη θα τον έλεγα αυτιστικό ή με διάσπαση προσοχής,  αλλά ο συγγραφέας τον χαρακτηρίζει σχιζοφρενή.  Το βιβλίο αναφέρει πολύ συχνά την λέξη ποτό,  οι ήρωες του είναι δυνατοί πότες και ο συγγραφέας (1904 - 1962) υπήρξε πότης αλλά και μαρξιστής.

Θα αντιγράψω μια δυό παραγράφους από το βιβλίο όπου μιλάει ο Μπόουν για την Νέττα.

''Νέττα.  Δίχτυα.  Νέττα.  Ένα εντελώς συνηθισμένο όνομα.  Και μάλιστα,  αν τύχαινε να μην της ανήκει,  κι αν τύχαινε εκείνος να μην την λατρεύει,  ένα βαρετό,  αν όχι ηλίθιο και εξοργιστικό όνομα.  Εντελώς αντιρομαντικό - γεροντοκορίστικο,  μοχθηρό - όπως το Έθελ,  ή το Μίνι.  Αλλά επειδή ήταν δικό της,  κοίτα πώς είχε εξωραιστεί!  Δεν μπορούσε να το προφέρει,  να το ψιθυρίσει,  να το σκεφτεί χωρίς να νιώθει μεθυσμένος,  χωρίς να νιώθει ίλιγγο.,  χωρίς να κυριεύεται από αγωνία.  Ήταν απίστευτα,  ασύλληπτα όμορφο - εξίσου απίστευτα και ασύλληπτα όμορφο μ' εκείνην.  Ήταν αδιανόητο να την φωνάζουν διαφορετικά.  Ήταν φορτωμένο,  ή μάλλον παραμορφωμένο,  με αισθησιακούς αν και λεπτούς υπαινιγμούς για την προσωπικότητα της.  Νέττα.  Το μπερδεμένο δίχτυ των μαλλιών της - το σκούρο δίχτυ - μιας μελαχρινής.  Το δίχτυ όπου ο ίδιος είχε παγιδευτεί. Τσουκνίδες.  Τα επικίνδυνα δηλητηριώδη κνιδοειδή,  με τα οποία παρασκευαζόταν το φίλτρο που κυλούσε στο αίμα του.  Τσουκνίδες που τσιμπούσαν.  Τον τσιμπούσε και τον πλήγωνε με λέξεις που πρόφερε το κόκκινο στόμα της.  Δίχτυα.  Ψαράδικα δίχτυα.  Δίχτυα μιας γοργόνας.  Μαγεία.  Σειρήνες - οι απόκοσμες καλλονές της θάλασσας.  Δίχτυα.  Φωλιά.  Να φωλιάζεις.  Να φωλιάζεις πλάι της.  Να απαγκιάζεις.  Στο στήθος της.  Στο δίχτυ της.  Νέττα.  Θα μπορούσες να συνεχίσεις έτσι για πάντα - σ' όλη τη διαδρομή προς το Λονδίνο.

Μα αν δεν ήσουν ερωτευμένος μαζί της - τί θα σκεφτόσουν αν έβλεπες ένα δίχτυ;  Το καθαρό κέρδος;  2,6 πένες.  Το σοκολατούχο γάλα της ''Νεστλέ'';  Προφανώς.  Μα αν δεν ήσουν ερωτευμένος σίγουρα δεν θα το σκεφτόσουν καθόλου.  Μόνο επειδή ήσουν τρελλός για κείνην έκανες αυτές τις σκέψεις.  Τόσο τρελλός,  που η καρδιά σου βούλιαξε στο στήθος σου όταν είδες τα ίδια σου τα παπούτσια,  ή όταν πρόσεξες μια γυναίκα που φορούσε δίχτυ στα μαλλιά στο Χίκαμ.''