Monday, October 25, 2021

σαράνταμέρεςκαινύχτες


 

Ιδιαιτέρως όταν βιώνω την καθημερινότητα μου με χαρά,  με ηρεμία,  με χαλαρότητα βρε παιδί μου,  ιδιαιτέρως τότε τσουπ έρχεται ένα γεγονός,  μυστηριωδώς από το πουθενά για να με ταράξει,  και για να παίξει λίγο με τις αντοχές και τα συναισθήματα μου και τότε εγώ πρέπει να δείξω την ψυχική μου δύναμη και πώς όλες οι εμπειρίες μου μου έχουν γίνει μαθήματα,  πως δεν μπορώ να σταυρώσω τα χέρια μου στην κοιλιά μου,  ούτε να αφήσω το κεφάλι μου να γλυστρίσει ανάμεσα στα χέρια μου που θα το σταθεροποιήσουν,  αλλά ευθύνομαι στο να κουβαλήσω πλαστικές κόκκινες λεκάνες για να μαζέψω τα νερά που βγαίνουν χωρίς σύνεση από τον παλιό σωλήνα που έσπασε,  και που γέμισε τα δωμάτια με άπειρες σταγόνες λες και τα ταβάνια και οι τοίχοι έκλαιγαν με λυγμούς και ασταμάτητα για χρόνια μέσα σε ένα δίωρο - τρίωρο,  ήρθε η μαμ κι η χαρά μου δεν περιγράφεται όσες σταγόνες νερού κι αν θελήσουν να την καλύψουν,   έψησα σοκολατένια παντεσπάνια για την τούρτα της αυριανής γιορτής,  από το πρωί,  πριν την επιδρομή των σταγόνων ακόμη,  τραγουδούσαμε μαζί ''κάποιος γιορτάζει''  κλπ κλπ,  οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι κρίμα να γιορτάζουν μόνο μια μέρα,  η κάθε γιορτή θα έπρεπε να κρατάει σαράνταμέρεςκαινύχτες πριν και σαράνταμέρεςκαινύχτες μετά,  τα χριστούγεννα μόνο θα ήθελα να είναι η ίδια η ζωή μας,  η ρουτίνα μας,  αφορμή για μια χαρά τη μέρα,  για ένα φωτάκι παραπάνω τη μέρα,  για ένα στολίδι χειροποίητο τη μέρα,   είχε καιρό να μυρίσει ζάχαρη,  βούτυρο,  κακάο το δωμάτιο,  ψημένα μαζί,  βανίλια,  κάποιες φορές το κοντέρ του χρόνου δείχνει ταχύτητα μηδέν κι αυτός διογκώνεται και βιώνεται plus,  όλα διορθώνονται,  όλα,  μόνο οι άνθρωποι δεν γυρνάνε πίσω και κατά ένα μυστήριο τρόπο ξεκαρδίζονται τα πρόσωπα τους στις φωτογραφίες,  όταν τα κλειστά σπίτια ανοίγουν τα παράθυρα τους στο φως και γεμίζουν,  γεμίζουν,  γεμίζουν με ανθρώπους,  με ζωή,  με ήλιο,  με μουσική,  με μαχαιροπήρουνα και πιατικά..

11 comments:

  1. Στις στιγμές που σε κάνουν χαρούμενη! Απ' την καρδιά μου ευχές, να περάσετε όμορφα! Χρόνια του Πολλά, να τον χαίρεστε, να είναι υγιής και να απολαμβάνεται όλες τις μέρες όπως η αυριανή.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σ ευχαριστώ Αννίκα μου, ηρωίδα που κατάφερες και το κείμενο, ναι είμαι χαρούμενη αν και είχα ακόμη ένα νέο όχι και τόσο θετικό.
      Μου άρεσε σήμερα που μύρισε το σπίτι μου ψημένο γλυκό, καιρό είχα να το κάνω αυτό!

      Delete
    2. Και βέβαια μόλις τρίτωσε, αλλά δε βαριέσαι.. καλό βράδυ :-)

      Delete
  2. Χρόνια πολλά και καλά. Μύρισε ως εδώ το βούτυρο και το κακάο!! Ναι 40 ημέρες η γιορτή ωραία θα ήταν. Επιλογή μας είναι και αυτό.
    Λυπάμαι για το νερό που έτρεχε ανεξέλγκτα και πάντα τσουπ όταν είσαι κεφάτος συμβαίνει κάτι για να σε διαολίσει το λιγότερο. Ας είναι μόνο αυτό.
    Συνεχίστε να τραγουδάτε κάποιος γιορτάζει και να γεμίζει το σπιτικό σου όμορφες στιγμές και ανθρώπους και μυρωδιές και γάραγρα γέλια
    Καλά να είσαι Στέλλα μου

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σ' ευχαριστώ anna flo μου, όπως έλεγε κι η Σκάρλετ ''σήμερα είναι μια άλλη μέρα'' κι αυτό θα ισχύει για όσο αναπνέουμε.
      Εδώ, ολόκληρη η Θεσσαλονίκη γιορτάζει σήμερα, μυρίζει ο αέρας μπάρμπεκιου, και μέσα στην ησυχία της αργίας ακούγονται από μακριά, αλλά κι από κοντά γέλια και χαρές κι εγώ εύχομαι να έχουμε πάντα ευχάριστες στιγμές να χαιρόμαστε.
      φιλιά

      Delete
  3. Χρόνια πολλά και καλά Στέλλα μου. Πάντα τέτοια αρώματα ζωής, συναισθημάτων και γεύσης να κυριαρχούν στη ζωή και στις στιγμές σου. Να χαίρεσαι κάθε αγαπημένο σου πρόσωπο.

    ReplyDelete
  4. Ευχαριστώ πολύ Γιάννη!!!
    καλό βράδυ

    ReplyDelete
  5. Μύρισα όμορφες μυρωδιές μαζί με μουσική, βρήκα πόρτα ανοικτή και μπήκα :)
    Xρόνια πολλά και καλά στο αγαπημένο σου πρόσωπο Στέλλα με Υγεία και χαρά :)
    Nα περάσετε όμορφα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ελευθερία μου μακάρι οι ζωές μας να ήταν όλο και μόνο γιορτές. Σ' ευχαριστώ!
      Καλό σου βράδυ

      Delete
  6. Στέλλα μου ξέρεις πως τρελλαίνομαι για γικρτές και ατμόσφαιρα γιορτινή και τραγούδια χριστουγεννιάτικα και..και.. τι όμορφη ατμόσφαιρα μας περιέγραψες!

    ReplyDelete
  7. Αχτίδα μου εγώ να δεις!

    τα φιλιά μου

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...