Φθινόπωρο

 

Πολλές φορές,  θέλω να γράψω κάτι που ξέρω πως αν τυχόν σε ένα διάλειμμα από την ζωή σου,  σε μια αδυναμία στιγμής,  σε μια κρίση νοσταλγίας,  το διαβάσεις,  θα σε πονέσει.  Θέλω να σε πληγώσω,  στριφογυρίζοντας το μαχαίρι βαθιά μέσα στο δικό σου κόκκαλο.  Θέλω να γίνω πάρα πολύ κακιά απέναντι σου και γνωρίζω πάρα πολύ καλά τον τρόπο.  Θέλω να ανοίξω το μπουκάλι με το δηλητηριώδες υγρό και να σου το δώσω να το πιείς μονορούφι.  Θέλω να σε βλέπω να καίγεσαι,  να λιώνεις,  να βγάζεις καπνούς,  να εξαφανίζεσαι με αργό και επώδυνο τρόπο.

Μετά θυμάμαι πως είναι Φθινόπωρο,  πως τα φύλλα πέφτουν απαλά σαν το χιόνι,  πως ο καιρός είναι ακόμη τόσο γλυκός και πως θέλω να έχω τόσα ευχάριστα πράγματα και τόσο χαρούμενους ανθρώπους στην ζωή μου,  που θα σου έλεγα να μην τολμήσεις να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι ούτε στα όνειρα μου,  τα κάνεις όλα άνω κάτω και μπερδεύομαι.  Έχω ανάγκη τις ισορροπίες μου,  για να μπορώ να στηρίξω,  όσους με χρειάζονται στην καθημερινότητα μου.