σαράνταμέρεςκαινύχτες

 

Ιδιαιτέρως όταν βιώνω την καθημερινότητα μου με χαρά,  με ηρεμία,  με χαλαρότητα βρε παιδί μου,  ιδιαιτέρως τότε τσουπ έρχεται ένα γεγονός,  μυστηριωδώς από το πουθενά για να με ταράξει,  και για να παίξει λίγο με τις αντοχές και τα συναισθήματα μου και τότε εγώ πρέπει να δείξω την ψυχική μου δύναμη και πώς όλες οι εμπειρίες μου μου έχουν γίνει μαθήματα,  πως δεν μπορώ να σταυρώσω τα χέρια μου στην κοιλιά μου,  ούτε να αφήσω το κεφάλι μου να γλυστρίσει ανάμεσα στα χέρια μου που θα το σταθεροποιήσουν,  αλλά ευθύνομαι στο να κουβαλήσω πλαστικές κόκκινες λεκάνες για να μαζέψω τα νερά που βγαίνουν χωρίς σύνεση από τον παλιό σωλήνα που έσπασε,  και που γέμισε τα δωμάτια με άπειρες σταγόνες λες και τα ταβάνια και οι τοίχοι έκλαιγαν με λυγμούς και ασταμάτητα για χρόνια μέσα σε ένα δίωρο - τρίωρο,  ήρθε η μαμ κι η χαρά μου δεν περιγράφεται όσες σταγόνες νερού κι αν θελήσουν να την καλύψουν,   έψησα σοκολατένια παντεσπάνια για την τούρτα της αυριανής γιορτής,  από το πρωί,  πριν την επιδρομή των σταγόνων ακόμη,  τραγουδούσαμε μαζί ''κάποιος γιορτάζει''  κλπ κλπ,  οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι κρίμα να γιορτάζουν μόνο μια μέρα,  η κάθε γιορτή θα έπρεπε να κρατάει σαράνταμέρεςκαινύχτες πριν και σαράνταμέρεςκαινύχτες μετά,  τα χριστούγεννα μόνο θα ήθελα να είναι η ίδια η ζωή μας,  η ρουτίνα μας,  αφορμή για μια χαρά τη μέρα,  για ένα φωτάκι παραπάνω τη μέρα,  για ένα στολίδι χειροποίητο τη μέρα,   είχε καιρό να μυρίσει ζάχαρη,  βούτυρο,  κακάο το δωμάτιο,  ψημένα μαζί,  βανίλια,  κάποιες φορές το κοντέρ του χρόνου δείχνει ταχύτητα μηδέν κι αυτός διογκώνεται και βιώνεται plus,  όλα διορθώνονται,  όλα,  μόνο οι άνθρωποι δεν γυρνάνε πίσω και κατά ένα μυστήριο τρόπο ξεκαρδίζονται τα πρόσωπα τους στις φωτογραφίες,  όταν τα κλειστά σπίτια ανοίγουν τα παράθυρα τους στο φως και γεμίζουν,  γεμίζουν,  γεμίζουν με ανθρώπους,  με ζωή,  με ήλιο,  με μουσική,  με μαχαιροπήρουνα και πιατικά..