Με γοητεύουν τα ψηλά κτήρια. Τα φωτισμένα παράθυρα. Οι άνθρωποι που μπορεί να κατοικούν μέσα. Πού εργάζονται; Τί μαγειρεύουν; Πώς κάθονται; Πού; Έχουν ελεύθερο χρόνο; Πώς τον χρησιμοποιούν; Ζουν μόνοι; Πώς τα πάνε με τις σχέσεις τους; Έχουν φίλους;
Με γοητεύουν οι άνθρωποι. Πολύ! Όταν δεν τους γνωρίζω. Όταν έχω ακόμη το συμπέρασμα μου για αυτούς ασχημάτιστο. Όταν έχω ακόμη, μηδενική εικόνα για τον χαρακτήρα τους. Πώς λειτουργεί η σκέψη τους; Ποιά είναι η φιλοσοφία τους; Τί σιχαίνονται; Τί τους κάνει να αναπτύσουν άμυνες; Τί φοβούνται; Ποιός είναι ο εθισμός τους; Ποιά είναι η δύναμη τους; Ποιά είναι η αδυναμία τους;
Μέσα από τα διαμερίσματα τους βλέπουν τον ουρανό και τον ήλιο; Νιώθω ασφυκτικά και μόνο με την ιδέα πως μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο. Όλη μέρα με ηλεκτρικό φωτισμό. Η εικόνα μου δυσκολεύει την αναπνοή. Μου βγάζει ένα συναίσθημα που δεν το θεωρώ καλό.
Ο καλός και ο κακός μου εαυτός. Σε συνεχή διαμάχη, ποτέ δεν αποδέχτηκαν ο ένας τον άλλον. Συμβιώνουν ωστόσο. Συνυπάρχουν. Οι έμμονες σκέψεις μου. Το μαύρο που διακρίνεται στο βλέμμα μου. Όταν με δυσκολεύουν η υπομονή και η αποδοχή. Οι νυχτερινοί εφιάλτες μου.
Τα δύσκολα. Όταν κάποιος έχει την ανάγκη μου. Όταν εγώ έχω ανάγκη τον εαυτό μου. Ολόκληρο. Να κρατήσω για μένα, να δώσω όσο, να βάλω όρια. Όρια! Αυτά πρέπει να τα βρω. Να αφήνω το σκοινί. Να το τραβάω με δύναμη να έρθει πίσω σε μένα. Ισορροπίες. Κάθε φορά να τις ανακαλύπτω.
Φιληνάδα.. σήμερα είμαι σε κατάσταση όπως ακριβώς την περιγράφεις.. όμως η ζωή μας υποχρεώνει να στεκόμαστε όρθιες και να χαμογελάμε σε κάθε μας άσχημη σκέψη.
ReplyDeleteΜου άρεσε πάρα πολύ Στέλλα η σημερινή σου ακροβασία σε αντίθετες σκέψεις. Στην αναζήτηση εικόνων. Η μελέτη των ανθρώπων είναι μια υπέροχη και γνωστική διαδικασία. Είναι ένα παράθυρο σε έναν ανοιχτό μεγάλο κόσμο. Σε πολλά από όσα τραβούν την προσοχή σου, έρχομαι να συνηγορίσω και προσωπικά.
ReplyDeleteΚαλό Σαββατοκύριακο καλή μου φίλη.
ReplyDeleteΔύσκολο ΣΚ θα έλεγα...
Χμ, ναι...μεγάλο θέμα πιάνεις. Όρια. Αν δεν υπάρχουν γίνεται πανικός στο Ελ Πάσο. Ξεκινούν εκεί που δεν ενοχλούμε τον άλλον, δεν τον/την πατούμε, δεν τον/την κάνουμε να πνίγεται με την παρουσία μας, δεν τον/την αγνοούμε, δεν είμαστε χειριστικοί.
Το οφείλουμε στον εαυτό μας να θέτουμε όρια και δεν το εννοώ με την εγωιστική έννοια, να είμαστε ξεκάθαροι και απλοί.
Ισορροπία, μαγική λέξη.Οne day at a time λέω εδώ και πολλά χρόνια.
Η συμβίωση και η συνύπαρξη είναι θετικές από μόνες τους και οδηγούν σε αποδοχή που κι αυτό θετικό είναι :) Keep on smiling λέω.
Kαλό βράδυ Στέλλα :)