δύσκολες μέρες

 

Άναψε τον φούρνο,  ζύμωσε το ψωμί και το έβαλε να ψηθεί.  Είχε μεγάλη νευρικότητα. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών ήταν δύσκολα,  Για να ηρεμήσει τον εαυτό της,  άνοιξε το netflix και διάλεξε μια σειρά που σε μια σελίδα του facebook διάβασε πως είχε ενδιαφέρον.  Χάζεψε βιαστικά λίγο την αρχή,  της άρεσε αλλά δεν διέθετε την απαιτούμενη ηρεμία και έτσι την έβαλε στο πρόγραμμα για αργότερα.  

Της άρεσε,  όποτε έβαζε να ψηθεί το ζυμάρι για το ψωμί,  να νιώθει την υψηλή θερμοκρασία από την ζεστασιά της κουζίνας.   Κάθισε στην μικρή τραπεζαρία παίρνοντας μαζί ένα βιβλίο της κάνοντας άλλη μια απόπειρα να αποσπάσει την προσοχή της από τις σκέψεις που την κατέκλυζαν.  Διάβασε δυό σελίδες,  έβαλε ανάμεσα τους έναν σελιδοδείκτη κι ένα μολύβι STAEDLER Noris HB2 και το πέταξε κι αυτό στην άκρη.

Δοκίμασε το ασημένιο βραχιόλι της.  Το είχαν φέρει μόλις από τον τεχνίτη.  Όχι μόνο δεν κούμπωνε αλλά και η δουλειά που είχαν κάνει ήταν απαράδεκτη.  Δεν έχει μείνει όρθιο πια τίποτα σ' αυτό τον κόσμο,  ούτε καν οι παλιοί,  καλοί τεχνίτες,  μονολόγησε.  - Ό;τι ακόμη θελήσετε να μας το πείτε - της είχαν γράψει  στο μήνυμα μαζί με την ώρα της αποστολής.  Με δυσκολία συγκρατήθηκε για να μην τους τηλεφωνήσει τώρα που το είχε στα χέρια της και να τους τα πει ένα χεράκι άμεσα,  θα τους μιλούσε πάρα πολύ άσχημα.  

Με αγχώδεις κινήσεις έπιασε το κινητό. Σχημάτισε πατώντας τα πλήκτρα το pin,  ύστερα έγραψε ακόμη ένα κωδικό και η οθόνη άνοιξε.  Γρήγορα βρέθηκε στην σελίδα της στο facebook,  μετά στο instagram,  μετά στα  blogs.  Την απολάμβανε αυτή την περιήγηση.

Στο διπλανό δωμάτιο,  στο τηλέφωνο,  ο σύντροφος της προσπαθούσε να βρει άκρη για το αν ένα φάρμακο για την αθρίτιδα έκανε αρνητική αντίδραση με το τρίτο εμβόλιο της pfizer.  Όταν τον ρημάζει η αρρώστεια κάποιον,  δεν ξέρεις από πού να πιαστείς,  ρίχνεις το φταίξιμο σε όλους και σε όλα - δεν ήταν ο κατάλληλος γιατρός -  έφταιγε το φάρμακο - η γρίπη - η ίωση - τα αθριτικά - μια κολίτιδα - το εμβόλιο - τα ογδονταπέντε χρόνια της - όλα πέφτουν βαριά κι ασήκωτα όπως ακριβώς κι ο ασθενής.

Στα blogs,  έτρεχε νέο δρώμενο,  της άρεσε η ιδέα,  πιο πολύ για να αποσπάσει την προσοχή της από όλα τα αρνητικά γεγονότα των τελευταίων ημερών,  καλό θα της έκανε να μπει στο τρυπάκι να σκεφτεί κάτι,  μια ιστορία ας πούμε.  Διάλεξε μια από δύο προτεινόμενες φωτογραφίες του δρώμενου,  απεικόνιζε ένα Βορειοευρωπαικό χωριό κι ένα τραίνο.  Πάντα της άρεσαν,  και τα χωριά,  αλλά και τα τραίνα.  Τα χωριά της έφερναν στο νου εικόνες από τη φύση.  Τα τραίνα εικόνες από ταξίδια.  Και τα ταξίδια σήμαιναν ποιότητα ζωής και ελευθερία..  

Την φωτογραφία συνόδευε η πρόταση ''από το παράθυρο του βαγονιού,  αυτό που είδα μου άλλαξε την ζωή''!  Σπουδαία φράση,  σκέφτηκε.  Αλλαγή ζωής!  Όμως τί είδους θα μπορούσε να είναι μια αλλαγή;  Ας πούμε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;  Θα ήθελε να διαλέξει την αισιόδοξη πλευρά.  Πήρε μια βαθιά ανάσα ενώ σκεφτόταν πόσες πιθανότητες υπήρχε να βρεθεί αυτό το κάτι που θα έβλεπε μπροστά του κάποιος ώστε να αλλάξει η ζωή κάποιου προς το καλύτερο.  Τα χρήματα ας πούμε;  Ένας μεγάλος και αμοιβαίος έρωτας;  Κάποιες εξτρά σπουδές;  Η εύρεση μιας καλοπληρωμένης δουλειάς;  Ένας καινούργιος και αληθινός φίλος στην ζωή του;  Η γέννηση ενός,  δύο ή τριών παιδιών;

Αφουγκράστηκε την ψυχή της.  Τί της έλειπε αυτό το διάστημα;  Τί θα επιθυμούσε περισσότερο στον κόσμο;  

Με δυό διπλωμένες πετσέτες για να μη κάψει τα χέρια της,  έβγαλε το ψωμάκι της ζεστό ζεστό από τον φούρνο,  επανέφερε τα δύο κουμπιά του στο μηδέν.  Άνοιξε την κατσαρόλα με το φαγητό και γέμισε ένα βαθύ πιάτο.  Πήρε στα χέρια της τα κλειδιά και άνοιξε το διπλανό διαμέρισμα.  Μαμά σου έφερα φαγητό,  φώναξε,  όσο μπορούσε πιο χαρούμενα.  Η μαμά της σήκωσε πρόσχαρα τα ογδονταπέντε της χρόνια από την πολυθρόνα.  Ντυμένη με την νυχτικιά της,  και μια χοντρή φλις ζακέτα ανάρρωνε από μια δύσκολη κατάσταση εξαιτίας της οποίας θα έπρεπε να γίνουν πολλές ακόμη ιατρικές εξετάσεις για να αποκτήσει επισήμως όνομα.  Να μάθουν επιτέλους τί είναι αυτό που έχει και κυρίως αν θα μπορούσε να υπάρξει ανάρρωση.

Αλήθεια πόσες πιθανότητες υπήρχαν να βρεθεί αυτό το κάτι που θα έβλεπε μπροστά του κάποιος ώστε να αλλάξει η ζωή του προς το καλύτερο;  Η απάντηση της ήταν - καμμία - αυτό που θα μπορούσε να της αλλάξει την ζωή ήταν ένα απόλυτο τίποτα όσον αφορά κάποιον εξωτερικό παράγοντα.

Ίσα ίσα αυτή,  τον τελευταίο καιρό,  το μόνο που αποζητούσε ήταν να μην αλλάξει ποτέ,  τίποτα.  Να νιώθει πλήρης και ευγνώμων για την κανονικότητα της καθημερινότητας.  Για αυτή την γλυκιά ρουτίνα που τόσες φορές είχε αμφισβητήσει.  Να έχουν ισορροπία ψυχής κι αυτή και όλοι όσους αγαπούσε.  Αυτό ήταν το πολυτιμότερο αγαθό κι αυτή το γνώριζε αυτό,  καλύτερα από όλους.

Το κείμενο αυτό,  είναι η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο για το οποίο πληροφορίες όπως και όλους τους συμμετέχοντες θα βρείτε εδώ.