Tuesday, November 23, 2021

δύσκολες μέρες


 

Άναψε τον φούρνο,  ζύμωσε το ψωμί και το έβαλε να ψηθεί.  Είχε μεγάλη νευρικότητα. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών ήταν δύσκολα,  Για να ηρεμήσει τον εαυτό της,  άνοιξε το netflix και διάλεξε μια σειρά που σε μια σελίδα του facebook διάβασε πως είχε ενδιαφέρον.  Χάζεψε βιαστικά λίγο την αρχή,  της άρεσε αλλά δεν διέθετε την απαιτούμενη ηρεμία και έτσι την έβαλε στο πρόγραμμα για αργότερα.  

Της άρεσε,  όποτε έβαζε να ψηθεί το ζυμάρι για το ψωμί,  να νιώθει την υψηλή θερμοκρασία από την ζεστασιά της κουζίνας.   Κάθισε στην μικρή τραπεζαρία παίρνοντας μαζί ένα βιβλίο της κάνοντας άλλη μια απόπειρα να αποσπάσει την προσοχή της από τις σκέψεις που την κατέκλυζαν.  Διάβασε δυό σελίδες,  έβαλε ανάμεσα τους έναν σελιδοδείκτη κι ένα μολύβι STAEDLER Noris HB2 και το πέταξε κι αυτό στην άκρη.

Δοκίμασε το ασημένιο βραχιόλι της.  Το είχαν φέρει μόλις από τον τεχνίτη.  Όχι μόνο δεν κούμπωνε αλλά και η δουλειά που είχαν κάνει ήταν απαράδεκτη.  Δεν έχει μείνει όρθιο πια τίποτα σ' αυτό τον κόσμο,  ούτε καν οι παλιοί,  καλοί τεχνίτες,  μονολόγησε.  - Ό;τι ακόμη θελήσετε να μας το πείτε - της είχαν γράψει  στο μήνυμα μαζί με την ώρα της αποστολής.  Με δυσκολία συγκρατήθηκε για να μην τους τηλεφωνήσει τώρα που το είχε στα χέρια της και να τους τα πει ένα χεράκι άμεσα,  θα τους μιλούσε πάρα πολύ άσχημα.  

Με αγχώδεις κινήσεις έπιασε το κινητό. Σχημάτισε πατώντας τα πλήκτρα το pin,  ύστερα έγραψε ακόμη ένα κωδικό και η οθόνη άνοιξε.  Γρήγορα βρέθηκε στην σελίδα της στο facebook,  μετά στο instagram,  μετά στα  blogs.  Την απολάμβανε αυτή την περιήγηση.

Στο διπλανό δωμάτιο,  στο τηλέφωνο,  ο σύντροφος της προσπαθούσε να βρει άκρη για το αν ένα φάρμακο για την αθρίτιδα έκανε αρνητική αντίδραση με το τρίτο εμβόλιο της pfizer.  Όταν τον ρημάζει η αρρώστεια κάποιον,  δεν ξέρεις από πού να πιαστείς,  ρίχνεις το φταίξιμο σε όλους και σε όλα - δεν ήταν ο κατάλληλος γιατρός -  έφταιγε το φάρμακο - η γρίπη - η ίωση - τα αθριτικά - μια κολίτιδα - το εμβόλιο - τα ογδονταπέντε χρόνια της - όλα πέφτουν βαριά κι ασήκωτα όπως ακριβώς κι ο ασθενής.

Στα blogs,  έτρεχε νέο δρώμενο,  της άρεσε η ιδέα,  πιο πολύ για να αποσπάσει την προσοχή της από όλα τα αρνητικά γεγονότα των τελευταίων ημερών,  καλό θα της έκανε να μπει στο τρυπάκι να σκεφτεί κάτι,  μια ιστορία ας πούμε.  Διάλεξε μια από δύο προτεινόμενες φωτογραφίες του δρώμενου,  απεικόνιζε ένα Βορειοευρωπαικό χωριό κι ένα τραίνο.  Πάντα της άρεσαν,  και τα χωριά,  αλλά και τα τραίνα.  Τα χωριά της έφερναν στο νου εικόνες από τη φύση.  Τα τραίνα εικόνες από ταξίδια.  Και τα ταξίδια σήμαιναν ποιότητα ζωής και ελευθερία..  

Την φωτογραφία συνόδευε η πρόταση ''από το παράθυρο του βαγονιού,  αυτό που είδα μου άλλαξε την ζωή''!  Σπουδαία φράση,  σκέφτηκε.  Αλλαγή ζωής!  Όμως τί είδους θα μπορούσε να είναι μια αλλαγή;  Ας πούμε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;  Θα ήθελε να διαλέξει την αισιόδοξη πλευρά.  Πήρε μια βαθιά ανάσα ενώ σκεφτόταν πόσες πιθανότητες υπήρχε να βρεθεί αυτό το κάτι που θα έβλεπε μπροστά του κάποιος ώστε να αλλάξει η ζωή κάποιου προς το καλύτερο.  Τα χρήματα ας πούμε;  Ένας μεγάλος και αμοιβαίος έρωτας;  Κάποιες εξτρά σπουδές;  Η εύρεση μιας καλοπληρωμένης δουλειάς;  Ένας καινούργιος και αληθινός φίλος στην ζωή του;  Η γέννηση ενός,  δύο ή τριών παιδιών;

Αφουγκράστηκε την ψυχή της.  Τί της έλειπε αυτό το διάστημα;  Τί θα επιθυμούσε περισσότερο στον κόσμο;  

Με δυό διπλωμένες πετσέτες για να μη κάψει τα χέρια της,  έβγαλε το ψωμάκι της ζεστό ζεστό από τον φούρνο,  επανέφερε τα δύο κουμπιά του στο μηδέν.  Άνοιξε την κατσαρόλα με το φαγητό και γέμισε ένα βαθύ πιάτο.  Πήρε στα χέρια της τα κλειδιά και άνοιξε το διπλανό διαμέρισμα.  Μαμά σου έφερα φαγητό,  φώναξε,  όσο μπορούσε πιο χαρούμενα.  Η μαμά της σήκωσε πρόσχαρα τα ογδονταπέντε της χρόνια από την πολυθρόνα.  Ντυμένη με την νυχτικιά της,  και μια χοντρή φλις ζακέτα ανάρρωνε από μια δύσκολη κατάσταση εξαιτίας της οποίας θα έπρεπε να γίνουν πολλές ακόμη ιατρικές εξετάσεις για να αποκτήσει επισήμως όνομα.  Να μάθουν επιτέλους τί είναι αυτό που έχει και κυρίως αν θα μπορούσε να υπάρξει ανάρρωση.

Αλήθεια πόσες πιθανότητες υπήρχαν να βρεθεί αυτό το κάτι που θα έβλεπε μπροστά του κάποιος ώστε να αλλάξει η ζωή του προς το καλύτερο;  Η απάντηση της ήταν - καμμία - αυτό που θα μπορούσε να της αλλάξει την ζωή ήταν ένα απόλυτο τίποτα όσον αφορά κάποιον εξωτερικό παράγοντα.

Ίσα ίσα αυτή,  τον τελευταίο καιρό,  το μόνο που αποζητούσε ήταν να μην αλλάξει ποτέ,  τίποτα.  Να νιώθει πλήρης και ευγνώμων για την κανονικότητα της καθημερινότητας.  Για αυτή την γλυκιά ρουτίνα που τόσες φορές είχε αμφισβητήσει.  Να έχουν ισορροπία ψυχής κι αυτή και όλοι όσους αγαπούσε.  Αυτό ήταν το πολυτιμότερο αγαθό κι αυτή το γνώριζε αυτό,  καλύτερα από όλους.


Το κείμενο αυτό,  είναι η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο για το οποίο πληροφορίες όπως και όλους τους συμμετέχοντες θα βρείτε εδώ.

20 comments:

  1. Πρωτοτύπησες με τη συμμετοχή σου Στέλλα μου. Και έδωσες γερό μήνυμα για οσα μπορεί να ονειρευόμασταν να μας αλλάξουν τη ζωή. Μια κανονικότητα στην καθημερινότητά μας, κάτι που σίγουρα επιζητουμε ή θε έπρεπε να επιζητάμε όλοι. Πολύ ωραία ανέλυσες σκέψεις και εικόνες μια πολυτιμης καθημερινότητας που δεν της δίνουμε και σημασία
    Μπράβο Στέλλα μου
    Τα φιλιά μου

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ευχαριστώ πολύ Άννα Φλο μου
      καλημέρα
      πολλά φιλιά

      Delete
  2. Μ συμμετοχή σου μας έδωσε μια διαφορετική προσέγγιση. Δεν είναι και πολλές οι πιθανότητες που μπορεί να γίνει κάτι αξιοσημείωτο ώστε να αλλάξει η ζωή μας και ίσως η ζωή μας να κυλάει τόσο ήρεμα ώστε να μην θέλουμε να συμβεί αυτό το κάτι.
    Καλό βράδυ!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλημέρα Ελένη μου, έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα, σε ευχαριστώ!

      Delete
  3. Με έναν πάρα πολύ έξυπνο τρόπο, χρησιμοποίησες την εικόνα και τη φράση Στέλλα μου μόνο και μόνο για να δώσεις έκφραση στις σκέψεις σου και στο σαφέστατο μήνυμα σου! Η καθημερινότητα και η ρουτίνα συχνά μας φαίνεται πως είναι ασήμαντη και άνευ αξίας. Όμως οι αντιξοότητες που τυχαίνουν κάποτε όπως αυτές που ζούμε εδώ και καιρό όλοι, μας δείχνουν πως αυτή η ρουτίνα είναι πολύτιμη όσο και το χρυσάφι! Σωστά λοιπόν τίποτα δεν θα σου άλλαζε τη ζωή σαν το έβλεπες μια και τα κριτήρια για πολλούς από εμάς έχουν αλλάξει! Πολύ ωραία οπτική σ' ευχαριστώ για την πρωτοτυπία σου και για το υπέροχο μήνυμα σου, καθώς και για την συμμετοχή σου! Φιλιά πολλά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μαίρη μου υπέροχα τα λόγια σου, σ ευχαριστώ. Χαρά μου η συμμετοχή μου. Φιλιά πολλά, την καλημέρα μου

      Delete
  4. Είδες την εικόνα με την δική σου ματιά. Μέσα στον εκνευρισμό της καθημερινότητας έδωσες το δικό σου τρό και επιθυμία αλλαγής.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Έτσι ακριβώς αχτίδα μου
      σε φιλώ
      καλημέρα

      Delete
  5. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
    Μου αρέσει η καθημερινότητα και η ρουτίνα, πιο πολύ από ποτέ.
    Μακάρι να καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμη είναι και να μη γκρινιάζουμε.
    Χρησιμοποίησες πολύ έξυπνα τη φωτογραφία και τη φράση.
    Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου.
    Φιλιά.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πιο πολύ από ποτέ!!!
      Σε ευχαριστώ πολύ Ρένα μου
      καλημέρα

      Delete
  6. Ενδιαφέρουσα η πρόταση σου. Χωρίς να επικεντρώνεσαι στην προτεινόμενη πρόταση ή φωτογραφία, γράφεις ένα στενάχωρο βιωματικό κείμενο με αισιόδοξο τέλος. Η καθημερινότητά μας, η οποία μας ταλαιπωρεί. Η οποία όμως συγχρόνως αποδεικνύει ότι είμαστε παρόντες και παρούσες. Μου άρεσε!
    Την Καλημέρα μου!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σ ευχαριστώ Βασίλη.
      Έτσι όπως πολύ σωστά το λες είναι.
      Να έχεις μια όμορφη μέρα!

      Delete
  7. Θα συμφωνήσω και εγώ Στέλλα μου με το πολύτιμο της καθημερινότητας μας να απολαμβάνουμε τα μικρά και τα συνηθισμένα πράγματα και στιγμές που περνάν και δεν καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμες είναι..
    Μια άλλη προσέγγιση του θέματος το πώς ο καθένας μας μπορεί να βλέπει την ζωή..
    Είναι η αλήθεια της καθημερινότητας μας.
    Μπράβο για την ιδέα και την συμμετοχή σου.
    Να είσαι καλά την καλημέρα μου φιλιαα

    ReplyDelete
    Replies
    1. Είναι αυτή η αλήθεια μας Ρούλα μου.
      Σε ευχαριστώ
      καλημέρα!!!

      Delete
  8. Σκέψεις και συναισθήματα στην καθημερινότητα μιας μαμάς, μιας κόρης, μιας φίλης. Κάτι τέτοιες ώρες η λογική πάει περίπατο κι αν δεν τα αφήσεις να βγουν προς τα έξω, θα γίνουν κόμπος στο λαιμό και θα σε πνίγουν. Τα στραβά του κόσμου που σε πληγώνουν, οι συναισθηματικές εξάρσεις, η ψυχική απομόνωση, αντιθέσεις που συνθέτουν την ζωή μας, σε συνεχή κόντρα με τη διάθεση επικοινωνίας. Ευτυχώς υπάρχουν και οι μικρές αυτές στιγμές που η έγνοια για τα αγαπημένα πρόσωπα είναι αρκετή να γλυκάνει το παραμικρό πριν γίνει μείζον. Άλλωστε δικές μας οι σκέψεις, δική μας και η ζωή, φτάνει να κρατάμε γερά τα ηνία.
    Σκέψεις καθημερινότητας που μου άρεσαν!
    Καλημέρα από μια βροχερή Αθήνα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Αννίκα μου!
      Ετοιμάζομαι για βροχερό παρείστικο καφεδάκι, άντε έλα!
      Φιλιά πολλά στέλνω.
      Καλημέρα

      Delete
  9. Να πω άμεσα Στέλλα ότι μου άρεσε η συμμετοχή σου. Ναι! Όχι τόσο για το ξεχωριστό του πράγματος και την πρωτοτυπία της ιδέας. Πράγματα που φυσικά δεν μπορώ να υποτιμήσω. Αλλά για έναν απλό ρεαλισμό τον οποίον κουβαλά η αφήγηση. Μια απλή καθημερινή ημέρα της ζωής μας. Με σαφείς και λεπτομερείς περιγραφές. Τέτοιες που της δίνουν μια ξεχωριστή ταύτιση με το βίωμα της γυναίκας που αφηγείται.
    Και βέβαια κλείνει με τα ζητήματα. Σοβαρά, πολλά, ποικίλα.
    Χάρηκα που είσαι εδώ στη συντροφιά, συμμέτοχος σε αυτήν την όμορφη ανταλλαγή. Μπράβο κορίτσι μου.
    Την καλησπέρα μου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σε ευχαριστώ Γιάννη!
      Εύχομαι να έχεις μια υπέροχη μέρα
      φιλιά

      Delete
  10. Ξεχωριστή η συμμετοχή σου Στέλλα μου για τα νοήματα της.
    Μπράβο σου.
    Η ζωή -η καθημερινότητα- είναι συχνά δύσκολη. Μα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που την έχουμε.
    Στέλνω φιλί γλυκό και τα συγχαρητήρια μου :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου, καλό βράδυ σου εύχομαι!

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...