Νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι μόνο και μόνο για να σου θυμίζουν πως υπάρχει και η αυτοπειθαρχία εκτός από το δικό σου χάος. Για ένα καφέ μια φορά το χρόνο καλοί είναι. Κι η αυτοπειθαρχία είναι σωστή αν την σηκώνεις. Το χάος όμως είναι ευρύτερο κι ευκολότερο με πολλές ενοχές ωστόσο. Η θάλασσα. Είναι εκεί να σου θυμίζει το υγρό στοιχείο της φύσης. Είναι κρύα. Δεν έχει μέδουσες. Στην άμμο μαζεύεις κοχύλια και διάφορα τζίντζιλι μίτζιλι που αφήνουν τα παιδάκια καθώς παίζουν με τα παιχνίδια τους. Ελάχιστοι περπατούν στον ήλιο. Δέρματα λευκά σα γαλακτομπούρεκο. Οι πέτρες πονάνε τις πατούσες. Αλλοδαποί τουρίστες. Ακούς συζητήσεις που δεν καταλαβαίνεις. Γέλια. Πωλητές που ζώνονται το ταψί με τους λουκουμάδες. Ίσως κάποια μέρα. Φιλίες. Είναι ωραίες όταν υπάρχει σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου. Είναι θεσπέσιες όταν συμβαίνουν ανάμεσα στα δύο φύλα. Είναι ευλογία ανάμεσα σε πρώην εραστές, ερωτευμένους, αγαπημένους κλπ Γύρω σου υπάρχουν πολλές παρέες. Άλλο φιλία, άλλο παρέα. Άλλο η επιλεκτική μοναξιά. Έχεις ένα φόβο. Για τις μέδουσες. Το ίδιο και για τους φίλους. Είναι εύκολη η προδοσία. Να επαναλαμβάνεις τα λόγια κάποιου κι αυτό προδοσία είναι. Τον τσακίζεις μέσα σου. Η κυρά Τζενούλα λεπτή και μαυροντυμένη μπρστά στον πάγκο με τα καρπούζια. Οι κληματαριές φορτωμένες, τα τσαμπιά βαριά, οι ρόγες νομίζεις θα στάξουν. Ο καθρέφτης στο σταυροδρόμι. Δεν οδηγείς, προτιμάς να οδηγούν άλλοι. Φυσάει ένα αεράκι εξαιρετικό. Οι κουρτίνες χορεύουν. Ντουζ, λούσιμο, ντοματοαβγά.. καλοκαιρινό απογευματάκι. Απλώνεις τις βρεγμένες πετσέτες. Το μαγιό με προσοχή. Στην τιβι μια ελληνική ταινία. Γράφεις κι ακούς μόνο. Οικείες φωνές, ασπρόμαυρης ηρεμίας. Τις 900 σελίδες του βιβλίου σου δεν τις πήγες βόλτα σήμερα. Πονούν τα χέρια.. Θα αγοράσεις ένα με λιγότερες.. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ακουγόταν αυτό το περίεργο τραγουδάκι που δεν είναι καθόλου του στυλ σου..
Λατρεύω τις μικρές προτάσεις. Ωραίο :)
ReplyDelete