για το μπλε

 

Το μπλε της θάλασσας.  Το πιο διπλωματικό,  το πιο ψεύτικο.  Ποτέ ίδιο.  Το πιο κυκλοθυμικό.  Σ' αυτό ταιριάξαμε.  Σε άλλα όχι.  Το μπλε!  Πάντα διαφορετικό.  Το λες γαλάζιο,  τυρκουάζ,  πρασινογάλαζο (το χρώμα από το φετινό μαγιώ μου),  λες του βυθού,  του Ιόνιου ή του Αιγαίου.  Λες του καλοκαιριού.  Λες,  όταν πέφτει ο ήλιος,  της ζέστης,  των κυμάτων.  Λες,  του θυμού,  της μανίας,  των απωθημένων.  Λες,  του τώρα ή του χθες.  Της μέρας ή της νύχτας.  Το μπλε του ουρανού που καθρεφτίζεται ή των πλοίων που φεύγουν.  Το ήρεμο,  γλυκό μπλε, όταν είσαι δίπλα μου.  Το μπλε της απογοήτευσης,  της ανάγκης,  του έρωτα,  του πόθου,  της ανίας,  της πλήξης,  της χαράς,  του ενδιαφέροντος,  της διάθεσης.  Το μπλε που ξεβράζει ένα κοχύλι στην ακτή κι ένα παιδί που το μαζεύει πιάνοντας το με τα δαχτυλάκια του.  Το μπλε σπηλιά,  καταφύγιο,  το μπλε ζωή..