Ο καθένας μας και το δικό του κουβάρι κλωστής, άλλη μεταξωτή κι άλλη από λινάρι, με την δική του άκρη, κοντή είτε μακριά, τους δικούς του κόμπους, χαλαρούς ή σφιχτούς, και τα δικά του μπερδέματα, άλλοτε πικρά κι άλλοτε γλυκά, ενίοτε με τα κουβάρια των άλλων. Ωστόσο και μοναχό του, σε ένα δωμάτιο σκοτεινό και βουβό, το κουβάρι που ξετυλίγεται, δεν τα γλυτώνει τα μπερδέματα παρά εκτός αν απολύτως ακινητοποιηθεί.
Συμπυκνωμένη σοφία τα λόγια σου, Στελλάκι.. Καλό απόγευμα κι από δω 💚🎅🎄
ReplyDeleteΜόνο η ακινητοποίηση μας δεν έχει ρίσκο Πέτρα. Αν δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Και η μηδενική αλληλεπίδραση εμπεριέχει ηρεμία, αλλά δεν αρκεί γιατί είμαστε γεννημένοι και για ρίσκο και για δράση και για εκνευρισμούς και για λάθη. Το λένε ζωή :-)
Deleteκαλό απόγευμα
καλό σ/κ
Θα πω την κοινή παροιμία ¨τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κ…..¨ το ίδιο ισχύει και για το κουβάρι από μετάξι, σε αντίθεση με το κουβάρι από λινάρι που μπορεί να δώσει καλύτερο νήμα. Η αξία σου δεν εξαρτάται από το νήμα του κουβαριού. Είναι μικρή η ζωή για μεγάλα μπερδέματα.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ!
Φιλιά!
Σωστά Αννίκα μου! Εγώ όμως θα πω πως έτσι κι αλλιώς, ακόμη και το κουβάρι από λινάρι μπορεί να έχει μέσα του κομμάτια μεταξιού. Έτσι είναι αν έτσι το βλέπουμε και ανήκει σε όλους μας (το μετάξι).
ReplyDeleteΌσο για τα μεγάλα μπερδέματα πολλές φορές μπορούν να είναι εμπειρία ζωής. Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις λένε. Το ίδιο κι αν δεν μπερδευτείς, αν δεν ρωτήσεις, αν δεν τολμήσεις να ανοίξεις ένα άγνωστο παράθυρο ή μια άγνωστη πόρτα.
Το πάν είναι να ξέρει ο καθένας μας τα όρια του
φιλιά Αννίκα μου
καλό σαββατοκύριακο