πέρασε κι αυτό..

 

..όπως  όλα που φεύγουν όπως έρχονται.  Συνήθως αφήνοντας ένα κάτι για να έχεις να θυμάσαι.  Οπότε τώρα,  μια βδομάδα μετά,  μπορώ να πως πως σας βλέπω άνετα και με τα δύο μου μάτια.  

Λες,  δε συμβαίνει τίποτα το συγκλονιστικό στη ζωή μου και ξαφνικά αρχίζεις και κάνεις γνωριμίες με γιατρούς και φιλίες με φαρμακοποιούς.  Έχει κι αυτό το κάτι τις του,  αλήθεια είναι!

Ευτυχώς,  το μάτι δεν είναι πόδι κι έτσι φορώντας γυαλιά ηλίου,  οι βόλτες συνεχίστηκαν άνετα σε μια Θεσσαλονίκη πιο λουλουδιασμένη και πιο γραφική από ποτέ.  Άνοιξη βλέπεις!  Είναι η εποχή που ό,τι καιρό κι αν κάνει θα σου αρέσει γιατί ακόμη κι όταν το κρύο είναι τσουχτερό στο βάθος βάθος νιώθεις πως θα είναι για τόσο όσο. 

Έχω τη διάθεση,  από την αρχή του χρόνου και φτιάχνω μικρά τετράγωνα από ενωμένα κομμάτια υφασμάτων.  Μετά,  από επάνω,  κάτι θα σκεφτώ να κεντήσω,  αν όχι το αφήνω στην άκρη για να δω τί θα τα κάνω κάποια άλλη στιγμή.  Έτσι,  σχεδόν ανά βδομάδα,  τελειώνω κι από κάτι μικρό.  Έχει μια ηρεμία η διαδικασία αυτή και θέλω να πιστεύω πως κάτι όμορφο θα βγει στο τέλος.  Ίσως όμως και όχι,  καθόλου δεν με πειράζει. 

Λοιπόν,  συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.  Το να φεύγεις και πίσω σου να λένε.  Όχι απαραίτητα άσχημα πράγματα,  αυτοί που τους αρέσει να λένε το κάνουν και με καλά.  Βάζουν και λίγες δικές τους σκέψεις,  αυθαίρετα συνήθως συμπεράσματα έτσι ώστε να αισθανθούν πως είσαι του χεριού τους.  Πως σε ''γνωρίζουν''.  Κι από την καλή κι από την ανάποδη.  Και πως έχουν βρει τον κωδικό ώστε να ξεκλειδώσουν το όποιο μυστήριο εκπέμπεις.  Το έκανα κι εγώ αυτό κάποτε.  Και ξέρω το γιατί και το πώς.  Όπως και ξέρω πως είναι αναπόφευκτο.  Παλιά, εξαιτίας αυτού έφευγα.  Τώρα παραμένω.  Ίσως επειδή με κούρασε η μοναξιά.  Ίσως και να άλλαξαν και οι ανάγκες.  Ίσως και να άλλαξε η δική μου ανοχή απέναντι σ'αυτούς τους ανθρώπους.