the banshees of Inisherin / τα πνεύματα του Ινισέριν

 

 

 

Πιστεύω πως είναι μια ταινία που δεν ξεχνιέται φεύγοντας από την αίθουσα,  που θα την θυμάται για πολλά χρόνια ο θεατής!  Βαθιά ανθρώπινη,  με αξιόλογες ερμηνείες και πολύ ωραία φωτογραφία.  

-Γιατί δεν του μιλάς πιά;

-Γιατί είναι βαρετός

-Όλοι είμαστε βαρετοί!

Η σχέση μεταξύ δύο παλιόφιλων,  σε ένα μικρό,  φανταστικό νησί της Ιρλανδίας,  αλλάζει όταν ο ένας από τους δύο,  ξαφνικά,  του ζητάει να μη του ξαναμιλήσει.  Δεν υπάρχει καμμία αιτία για αυτή του την απόφαση,  παρά μόνο μια εσωτερική,  υπαρξιακή απελπισία.  Αυτό που ακολουθεί τουλάχιστον στα δικά μου μάτια δεν δείχνει φυσιολογικό αλλά πάλι μήπως δεν είναι μια άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου;  Η ουσία είναι πως και οι δυό πονάνε,  ματώνουν,  μπαίνουν σε ακραίες ενέργειες.  Ο ένας με τον εγωισμό του ''γιατί''  και ο άλλος με τον εγωισμό του ''γιατί έτσι''.  

''Όλοι είμαστε βαρετοί'',  η πιο ρεαλιστική ατάκα της ταινίας και ''πάντα ο ίδιος άνθρωπος δεν ήταν'';  Ήταν,  να όμως που ξύπνησε ένα πρωί και σκέφτηκε ''δεν σ'αντέχω άλλο,  δεν αντέχω να σ'ακούω να μιλάς για τον εαυτό σου,  για τα σκατά του αλόγου σου,  δεν μ'ενδιαφέρουν αυτά που λες,  θέλω το μυαλό μου απερίσπαστο και άδειο από την δική σου καθημερινότητα,  για να μπορέσω να βάλω σε μια τάξη αυτά που ενδιαφέρουν εμένα,  στον λίγο χρόνο που μου απομένει να ζήσω''.

Σκέφτηκα πως οι φιλίες στηρίζονται στην αποδοχή του ενός προς τον άλλον.  Κι όταν αυτή η αποδοχή για τους δικούς της λόγους μας τελειώσει,  βάζουμε ένα τέλος γιατί απλά δεν αντέχουμε.  Χάνεται η υπομονή.  Κι ακόμη κι αν νιώθεις ότι τον άλλον σε μια δύσκολη του στιγμή οφείλεις να τον βοηθήσεις,  δεν αντέχεις την καθημερινότητα μαζί του.

Κι αυτό πονάει και τους δύο,  ίσως λίγο περισσότερο αυτόν που το αποφασίζει,  γιατί είναι σκληρό ακόμη και για σένα τον ίδιο να αλλάζουν τα συναισθήματα σου,  ματώνεις όλο τον εσωτερικό σου κόσμο καθώς προσπαθείς να αποσυνδεθείς.  Ίσως λέω,  πιστεύοντας πως με αυτόν τον δραματικό τρόπο θα δώσεις μια καινούργια αρχή στη ζωή σου.  Ίσως δλδ να πιστεύεις ότι δίνεις μια αξία στα λίγα χρόνια που σου απομένουν.

*Ομολογώ ότι το τέλος μου άφησε ένα κενό,  γιατί σε όλη τη διάρκεια του έργου,  περίμενα πως θα επανορθώσουν,  πως θα πέσουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,  πως θα συνέχιζαν να πίνουν παρέα αυτές τις μαύρες λαχταριστές μπύρες στο μπαρ, πράγμα το οποίο δεν συνέβη.

Είναι θλιβερό αλλά και τόσο αληθινό,  ωστόσο όταν αγαπάς τον εαυτό σου οφείλεις να αφουγκράζεσαι τα συναισθήματα σου.  Αυτή η αίσθηση πιστεύω πως έρχεται σαν καταλύτης,  να καλύψει αυτό το κενό που αφήνει με την ας την πω κυνικότητα της, η έκβαση της ταινίας.