Λέει μια γνωστή μου πως δεν περιμένει πια τίποτα από τους ανθρώπους, κι αν την ρωτήσεις αμφιβάλω αν ξέρει τί θα ήθελε να περιμένει κι από ποιούς. Εγώ πάλι, αθεράπευτα ρομαντική που συνηθίζω να περιμένω το κάτι τις μου, αν με ρωτήσεις τί και από ποιόν, το πιο πιθανό είναι να μην ξέρω να σου απαντήσω. Το να περιμένεις ωστόσο κρύβει μια αισιοδοξία και μια δύναμη. Το να μην περιμένεις κρύβει απογοήτευση αλλά και απόφαση και η απόφαση έχει επίσης μια δύναμη. Και στις δύο περιπτώσεις, θα έλεγα πως κερδίζει ο άνθρωπος ο ευέλικτος. Ο μια από δω και δυό από κει. Αυτός που τσιμπολογάει όταν βρει τραπέζι και πιάτο για φαγητό. Αρκεί να ξέρει τί να κάνει με τα απέραντα κενά ανάμεσα στην αναμονή, την απόφαση και το τσιμπολόγημα.
No comments:
Post a Comment