Η θερμοκρασία καθημερινά ανεβαίνει όλο και περισσότερο, ο Μάης φτάνει πια στο τέλος του. Το σκυλάκι μας σήμερα ζορίζεται, το φωνάζουμε για φαγητό κι έρχεται σιγά σιγά σα να κουβαλάει ένα βάρος στο σώμα του. Πόσα πράγματα θα αλλάξουν άραγε τους προσεχείς μήνες;
Ο καθένας μας κουβαλάει το δικό του βάρος και θέλει να βγάλει τη δική του κραυγή αλλά μαζεύεται. Διαφορετικά δεν θα ησυχάζαμε από τα ουρλιαχτά.
Κορτιζονούχες σταγόνες και δάκρυα. Για δυό βδομάδες ακόμη. Μπαίνεις σε ένα χειρουργείο με την αισιοδοξία πως όλα θα πάνε καλά. Ποιός να υποπτεύεται πού θα οδηγήσει αυτό;
Στέλλα, αγαπημένη μου φίλη, εύχομαι το καλύτερο μέσα απ' την καρδιά μου. Όλα να πάνε καλά, κορίτσι μου.
ReplyDeleteευχαριστώ πάρα πολύ!!!
DeleteΗ δεύτερη παράγραφος είναι εκκωφαντική.. !!
ReplyDeleteΠόσο πιο εύστοχα θα μπορούσε να διατυπωθεί,
αυτή η συνθήκη,.. δεν ξέρω..
Προσωπικά,με άγγιξε στο έπακρο..
Εύχομαι τα καλύτερα για εσένα. :)
Σε φιλώ
λενιώ
Μα έτσι είναι Λενιώ! Και μέσα σε όλο αυτό το κράτημα, πρέπει να σεβαστούμε ενίοτε την κραυγή του διπλανού μας. Όταν δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο.
DeleteΕυχαριστώ Λενιώ
Συμφωνώ απόλυτα..
ReplyDeleteΗ κραυγή τού διπλανού μας αφορά και εμάς..
:))