θάλασσα θάλασσα

 

*  Να την ακολουθούσα ταπεινά από πίσω κρατώντας τις αποστάσεις,  δίνοντας της απλώς να καταλαβαίνει διαρκώς ότι ακόμη δεν με είχε χάσει;  Πόσο κινδύνευα τότε να γίνω ένα φρικιαστικό φάντασμα!  Όχι,  τα είχα παρατήσει,  και μάλιστα,  όπως τώρα υποψιαζόμουν,  το είχα κάνει προφητικά ακριβώς πριν από το τρομερό τελειωτικό της φευγιό.  Για ποιόν λόγο,  μετά από κείνο το απερίγραπτο τέιο,  είχα απλώς αρκεστεί σε μια κατάσταση αναμονής,  πλάθοντας όνειρα με τη φαντασία μου ότι θα τηλεφωνούσε;  Ήτανε ποτέ δυνατόν να φαντάζομαι στ' αλήθεια ότι θα πηδούσε,  την τελευταία στιγμή,  μέσα στη βάρκα μου;  Δεν μπορεί,  παρά να ήξερα πια,  ότι αδυνατούσε να πηδήσει.  Και συλλογιζόμουνα,  καθώς με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια μου πήγαινα πέρα δώθε με αγωνία,  τί καλά που θα ήταν να μπορούσε κάτι τουλάχιστον να γίνει με μας τους δύο,  με κάποιον τρόπο.  Αν ήταν τουλάχιστον η Χάρτλυ αδερφή μου έστω,  θα μπορούσα να τη φροντίζω με τόση χαρά και να τη νοιάζομαι με τόση τρυφερότητα.

*  Ο χρόνος,  όπως και η θάλασσα,  ξεδένει όλους τους κόμπους.  Οι γνώμες μας για τους άλλους δεν είναι ποτέ τελειωτικές,  προκύπτουν από συμπεράσματα τα οποία την ίδια στιγμή υποδουλώνουν την ανάγκη μιας ανακατάταξης.  Οι ανθρώπινες τακτοποιήσεις δεν είναι τίπ' άλλο από αοριστίες και θολές εκκαθαρίσεις,  όσο κι αν η τέχνη άλλα υπονοεί μόνο και μόνο για να μας παρηγορεί.

*  Το μόνο φταίξιμο που μπορώ τελικά να λογαριάσω,  είναι το δικό μου.  Ξαμόλυσα τα δικά μου δαιμόνια,  απ' όπου δεν έλλειψε το θαλασσινό φίδι της ζήλειας.  Αλλά τώρα η θαρραλέα μου πίστη,  ήταν εκείνη που έλεγε,  ''Όπως και να έχει γίνει,  εγώ αυτήν αγαπώ'',  δείλιασε και χάθηκε,  κι όλα ξεθωριάσανε μέσα στην καθημερινότητα και στην αδιαφορία για ό,τι δεν είμαι ο εαυτός μου και ξέρω ότι μέσα μου την μειώνω,  κατά τον ίδιο τρόπο που όλα τα ανθρώπινα πλάσματα επίτηδες μειώνουν όποιον και να 'ναι.  Ακόμα κι αυτούς τους λίγους που γνήσια λατρεύουμε,  μας χρειάζεται πού και πού να τους μειώνουμε στα κρυφά,  όπως ο Τόμπυ κι εγώ κάναμε για τον Τζέημς,  μόνο και μόνο για να θρέψουμε την υγιή όρεξη των θαυμαστά αναγκαίων εγωισμών μας.

από το βιβλίο θάλασσα θάλασσα

της Iris Murdoch

Και μ' αυτές τις τελευταίες σημειώσεις,  τελείωσε κι αυτό το βιβλίο που αύριο θα πρέπει να επιστραφεί στην βιβλιοθήκη.  Ιδιαίτερο,  συναισθηματικό,  ψυχολογικό,  με ωραία γραφή που έρεε ως την τελευταία σελίδα.