Πάντα μα πάντα ο Αύγουστος τέλειωνε με τις γιορτές των παιδιών μου. Δρόσιζαν τα απογεύματα με τις βροχές, άλλαζε ο καιρός και το φως του ήλιου γινόταν διαφορετικό. Το βιβλίο του καλοκαιριού έφτανε στην τελευταία του σελίδα, άλλοτε βρεγμένο με θαλασσινό νερό κι άλλοτε με σημάδια από καφέ και ιδρώτα.
Αν μη τι άλλο, αυτό που μάθαμε είναι ότι τίποτα δεν γίνεται από μόνο του παρά μόνο όταν είσαι πολύ πολύ μικρός, ή πολύ πολύ τυχερός.
Πόσο χαίρομαι όταν παίρνω καφεδάκι στο χέρι και στρώνομαι να διαβάσω αναρτήσεις από bloggers που γράφουν πια σπάνια. Ίσως επειδή γυρίζω πίσω σε άλλες εποχές, σαν μικρό παιδί.
Νομίζω πως αν έπρεπε να σκαλίσω, να σκάψω, να φυτέψω σπόρους μέσα μου, θα έπρεπε να είναι αυτού του μικρού παιδιού. Της νιότης, της αθωότητας, της ξεγνοιασιάς! Της χαράς!!!
Ξαφνικά, είχα την επιθυμία να ήμουν το σκυλάκι της κυρίας με τα φούξια-κόκκινα μαλλιά. Να έχω φροντίδα και γύρω μου όμορφα πράγματα. Να μη χωνεύω τους ξένους και να έχω κάθε δικαίωμα να γρυλίζω άγρια όποιον πλησιάζει την ωραία αφεντικίνα μου. Το φλυτζάνι του καφέ ήρθε με μια αδέσποτη σταγόνα στην εξωτερική πλευρά. Δεν θα με πείραζε ακόμη κι αν ήταν χρησιμοποιημένο και άπλυτο. Ζήτησα έξτρα ζεστό νερό, ήρθε γρήγορα. Είναι το μοναδικό σημείο της πόλης που νιώθω-διακοπές, καθώς ένα αεράκι με σηκώνει από την γη-προς-τον-ουρανό. Η αύρα της ρωμαικής αγοράς; Μια βουτιά στην τρύπα του παρελθόντος και συγχρόνως up γεμάτη αισιοδοξία για το μέλλον; Αυτό το καθόλου-μπλε-καλοκαίρι, προς μεγάλη μου χαρά τελειώνει. Αποκαμωμένα, αλλά τελειώνει..
Νιώθω σαν να είμαι μέσα σε ένα κουκούλι που ώρα με την ώρα θα σκάσει και κάπως έτσι θα αναγεννηθώ. Δεν ξέρω αν μετά από μια ηλικία αυτό είναι πραγματοποιήσιμο ή η απόλυτη ουτοπία. Συγκρίνομαι, δεν έχω τίποτα δικό μου πέρα από 1.000.000 χαμένους εαυτούς. Ένα κορίτσι με την τσάντα του σχολείου που φοράει πάνω από την μπλε σχολική ποδιά, ένα καινούργιο, αμάνικο ζακετάκι με χοντρές πλεξούδες. Ήταν Άνοιξη και ήταν στη μόδα το κίτρινο. Πώς δίπλωνε και ξεδίπλωνε ο χρόνος μετά από αυτό, ιδέα δεν έχω. Η ροή των πραγμάτων εκσφενδονίζεται σχεδόν, μέσα σ αυτό που το ονομάζουμε καθημερινότητα. Σκάβοντας με όλη μας τη δύναμη το Τώρα όσο πιο βαθιά μπορούμε. Μπορούμε; Η φαντασία μας είναι ένα τέρας που καταβροχθίζει την πραγματικότητα. Στη δική μου φαντασία, σήμερα είναι Φθινόπωρο, έχε δροσιά και η βεράντα μου είναι ένας παράδεισος από λουλούδια. Στην δική μου πραγματικότητα, δίνω ένα φιλί στο πιο μεγάλο και πιο δαντελωτό φύλλο της μονστέρας μου. Την νιώθει την αγάπη, ορθώνεται, στήνεται. Έχω σοβαρέψει της ψιθυρίζω, τόσο που κάθε ίχνος παιδικότητας θα έμοιαζε με ξένο σώμα πάνω μου. Οι φωτογραφίες ξεχειλίζουν ξεγνοιασιά και αγάπη. Αλήθεια είναι! Αλλά πολλές φορές, φοβάμαι μήπως και βλέπω μόνο αυτό που θέλω εγώ να δω. Αυτός ο συνυπολογισμός των όλων που βιώνεις όταν είσαι στη σωστή απόσταση. Εύχομαι σωστή, ούτε πολύ μακριά, ούτε πολύ κοντά, τότε τα είδωλα παραμορφώνονται, θολώνουν. Από όλα τα χρώματα προτιμώ αυτό που ποτέ δεν ήταν το αγαπημένο μου. Ροζ! Φοράω ένα ροζ ζακετάκι, αλλά φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια, νομίζω πως θα μου πούνε την αλήθεια. Γιατί πάντα η αλήθεια να στέκεται εκεί και να με κοροιδεύει; Δεν μπορεί να μου πάρει τίποτα πέρα από ένα τσίμπημα στην καρδιά και μια λύπη στο στομάχι. Με την άκρη μια λευκής, λινής πετσέτας, σκουπίζω τη ''βρωμιά''(?) για να κρατήσω τις ισορροπίες.
Είμαι ένας τόσο άλλος άνθρωπος που πια δεν με αναγνωρίζω πια. Ξυπνάω κάθε πρωί και ξανασυστήνομαι, στον καθρέφτη καθώς πλένω τα δόντια μου. Με ρωτάω, μου αρέσει αυτό; θέλω εκείνο; Θέλω; Θέλω; Κάνω ένα ντουζ και μετά στεγνώνω τα μαλλιά μου και χρειάζομαι άλλο ένα ντουζ γιατί έχω γίνει μούσκεμα. Θέλω να ανεβαίνω την ανηφόρα με ένα μπουκάλι κρύο νερό και τη βεντάλια μου και να βρίσκω τους ανθρώπους που αγαπώ, με την φαρδιά, πλατιά και ζουμερή, γεμάτη αίμα καρδιά. Στη γειτονιά με τα καινούργια οικοδομήματα που παλιά ήταν μονοκατοικίες με δέντρα, κότες που έκαναν αβγά και κατσίκες που έδιναν το γάλα. Και παράθυρα το ένα πλάι στο άλλο, τόσο κολλητά που μπερδεύονταν οι ανάσες του ενός με τα υπνοπαπλώματα του άλλου. Που όταν φυσούσε κι έβρεχε οι κουρτίνες ανέμιζαν και λάσπωναν καθώς ακουμπούσαν οι άκρες τους εξωτερικά, στο βρεγμένο χώμα. Κουμπώνουμε σαν να είμαστε οι τέλειοι, ιδανικοί άνθρωποι μπροστά από τους μεγάλους μαύρους ανεμιστήρες που ξεφυσούν τα χνώτα τους στα στήθια μας, στις κοιλιές μας, στα πλευρά μας. Οι σωστοί άνθρωποι, στο σωστό τόπο και στο σωστό χρόνο.
Παρακαλούσα την Λ. να μ' αφήσει να πλέξω ένα ζακετάκι για την άλλη, την δικιά της Λ. Απαραιτήτως Ροζ. Της εξηγούσα πως είναι κάτι που θέλω να κάνω για τον εαυτό μου, θα μου έκανε καλό. Η Λ. με κοιτούσε προσπαθώντας να καταλάβει, λες και της ζητούσα να κατεβάσουμε αγγέλους από τον ουρανό, στο τέλος δέχτηκε. Αυτά πρέπει να γινόταν αργά το βράδυ. Προς το πρωί βρέθηκα σε ένα γραφείο όπου καθόταν ένα πολύ δικό μου κι αγαπημένο πρόσωπο, και δίπλα δυό πολύ διάσημοι ηθοποιοί, το πιο διάσημο ζευγάρι αποθανόντων στην Ελλάδα, οι οποίοι με καλοδέχτηκαν με χαμόγελο. - Σίγουρα δεν περίμενες να μας δεις εδώ μου είπαν και σηκώθηκαν ένας ένας για να τους φιλήσω.
Η ζήλεια μπορεί να είναι πολύ δυνατή, αλλά η αγάπη δυνατότερη. Όπως και η επιθυμία για σύνδεση!
''Γιατί δε την δένετε στο κρεββάτι''; Εγώ το είπα αυτό; Μισοαστεία; Μισοσοβαρά; Δεν θυμάμαι! Την βρήκαμε να κοιμάται, ξύπνησε, είπα surpriseee, παραξενεύτηκε αλλά χάρηκε που με είδε. Στο δωμάτιο με οδήγησε η νοσοκόμα, ήταν το 517. Στο 1 λεπτό της διαδρομής, πέστε της κι εσείς κάτι, είναι ανήσυχη, δεν μας ακούει καθόλου, βγήκε μετά το χειρουργείο στο μπαλκόνι, κάπνισε και καθώς πήγαινε στην τουαλέτα λιποθύμησε. Την φαντάστηκα με δεμένα κάπως τα χέρια, αυτό θα έδινε μια κάποια λύση αλλά πάλι θα έβρισκε τον τρόπο να λυθεί. Τέτοιος αντάρτης!
Λέγαμε τότε, πως για όλα έφταιγε το θηρίο ώσπου το σκοτώσαμε. Σήμερα, ποιός να φταίει άραγε; Ίσως το ότι δεν ακούμε όση μουσική μας χρειάζεται.. πες πως έχεις πάει στο γιατρό και σου συνιστά ένα φάρμακο. Βιβάλντι, κονσέρτο nο 10. Σαν εκείνο το καλοκαίρι, ποιός να θυμάται πόσα χρόνια πριν. Στο μπαρ που είχαν οι δύο ιδιαίτεροι άντρες. Πανέμορφο περιβάλλον σαν και τους ίδιους. Και κέικ σοκολάτας. Ήταν και η Ράνια μαζί μας, βρισκόμασταν στο δικό της νησί. Σύρος. 11 Αυγούστου 1999. Έκλειψη ηλίου. Πόσες αναμνήσεις με λίγες μόλις νότες μουσικής..
Δεν ξέρω αν παρακαλάω να είναι καλοκαίρι ή χειμώνας ή απλά μια μέρα με φυσιολογική ζέστη και ένα κομματάκι δροσιά μαζί για την ισορροπία. Μια μέρα που να μη χρειάζεται να έχω μισόκλειστα τα παντζούρια και το κλιματιστικό στο φουλ, αυτό θα ήθελα. Που να μην τρέχει ο ιδρώτας κόμπους όταν βγαίνω στο μπαλκόνι. Τί να το κάνω τόσο φως άμα γίνεται λάσπη το μυαλό.
.
Ο Αύγουστος ήταν πάντα από τους πιο δύσκολους μήνες. Ελπίζω να μην είναι δυσκολότερος αυτή τη φορά.
.
Σκεφτόμουν πως δεν έχω λόγους να ξυπνάω το πρωί με κίνητρο και ίσως πρέπει να το δημιουργήσω. Θα κοστίσει αυτό αλλά ίσως και να φέρει χαρά και ισορροπίες; Ποιός ξέρει;
.
Θυμάμαι, όταν είχε γεννηθεί το δεύτερο μου παιδί, σκεφτόμουν πως όπως και να έχει, είναι καλύτερα να έχεις παρά να μην έχεις. Συμφωνώ ακόμη σ αυτό. Ίσως το να έχεις, δημιουργεί κίνητρο.
Την ζωή την ακολουθούμε, δεν μας ακολουθεί! Πιστεύω όμως βαθιά, πως όταν κάνουμε μια ευχή μέσα από την καρδιά μας, θα πραγματοποιηθεί....
