ξανασυστήνομαι

 

Είμαι ένας τόσο άλλος άνθρωπος που πια δεν με αναγνωρίζω πια.  Ξυπνάω κάθε πρωί και ξανασυστήνομαι,  στον καθρέφτη καθώς πλένω τα δόντια μου.  Με ρωτάω,  μου αρέσει αυτό;  θέλω εκείνο;   Θέλω;  Θέλω;  Κάνω ένα ντουζ και μετά στεγνώνω τα μαλλιά μου και χρειάζομαι άλλο ένα ντουζ γιατί έχω γίνει μούσκεμα.  Θέλω να ανεβαίνω την ανηφόρα με ένα μπουκάλι κρύο νερό και τη βεντάλια μου και να βρίσκω τους ανθρώπους που αγαπώ,  με την φαρδιά,  πλατιά και ζουμερή,  γεμάτη αίμα καρδιά.  Στη γειτονιά με τα καινούργια οικοδομήματα που παλιά ήταν μονοκατοικίες με δέντρα,  κότες που έκαναν αβγά και κατσίκες που έδιναν το γάλα.  Και παράθυρα το ένα πλάι στο άλλο,  τόσο κολλητά που μπερδεύονταν οι ανάσες του ενός με τα υπνοπαπλώματα του άλλου.  Που όταν φυσούσε κι έβρεχε οι κουρτίνες ανέμιζαν και λάσπωναν καθώς  ακουμπούσαν οι άκρες τους εξωτερικά,  στο βρεγμένο χώμα.  Κουμπώνουμε σαν να είμαστε οι τέλειοι,  ιδανικοί άνθρωποι μπροστά από τους μεγάλους μαύρους ανεμιστήρες που ξεφυσούν τα χνώτα τους στα στήθια μας,  στις κοιλιές μας,  στα πλευρά μας.  Οι σωστοί άνθρωποι,  στο σωστό τόπο και στο σωστό χρόνο.