Μερικές φορές, έχω την αίσθηση πως με ακουμπάς με τις μεγάλες, εξεταστικές κεραίες σου. Με σκανάρεις από πάνω ως κάτω, βγάζεις την ακτινογραφία μου. Την κρατάς στα χέρια σου κι αρχίζεις να μου λες τί βλέπεις. Το πόρισμα είναι μπόλικη ειρωνεία, του τύπου ''πώς είναι έτσι το παιδί'' αλλά μετά σκέφτομαι, γιατί να μπαίνει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια διαδικασία; Εκτός κι αν όλο αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι απλά αυτοκριτική.. ακόμη όμως κι αυτό καταθλιπτικό μοιάζει..
Χρήσιμη η αυτοκριτική όταν έρχεσαι αντιμέτωπη με τον εαυτό σου και αναλύεις τις εμπειρίες, τις ικανότητες, τα στραβά του χαρακτήρα σου, ή τις αρετές σου. Βοηθάει να αντιμετωπίσεις καλύτερα το σήμερα.
ReplyDeleteΣε μια κοινωνία με την ευκολία του σταρ-σύστεμ καλό είναι να κρατάς, αν μπορείς, αποστάσεις κι ας κόβει βόλτες ο νους. Αρκεί να μην τις οικειοποιείσαι.
Επίσης σε μια παραλογισμένη κοινωνία, το μόνο που μετράει είναι τα μαρσμελόου και μια ζεστή σοκολάτα. Όλα τα άλλα είναι " να ' χαμε να λέμε"
Φιλιά Στέλλα! Καλό ξημέρωμα!
Ακριβώς αυτό!!!
Deleteκαλημέρα Αννίκα μου :)