τεχνητή νοημοσύνη

 

Να λοιπόν που ήρθε και αυτή η στιγμή!  Λεπτομερείς και ουσιαστικές απαντήσεις σε οποιεσδήποτε τυχόν ερωτήσεις από την τεχνητή νοημοσύνη.   

Συναπαντηθήκαμε και μ αυτό,  μας εντυπωσίασε,  μας άρεσε,  ενθουσιαστήκαμε..

 

μαργαρίτες

 

Χθες ήταν τα κεράσια.  Σήμερα φυτρώνουν στο σπίτι μου μαργαρίτες.   Είναι μικρούλες που πρέπει να τις μεγαλώσω.  Πρέπει!  Πρέπει να ξυπνήσω το πρωί και να δω τη μαμά.  Πρέπει να της πάω το πιεσόμετρο.  Την έχω συνηθίσει να πίνουμε μαζί καφέ αλλά σήμερα θέλω να πιώ με τον εαυτό μου.  Λυπάμαι μαμά μα έχω κι εγώ τα όρια μου.  Τις δουλειές μου.  Πάμε ξανά στις μαργαρίτες.  Να προσθέσω ακόμη μια στο κέντρο.  Να βάλω κι άλλο λευκό να μεγαλώσουν τα πέταλα τους.  Να μη χάνονται.  Να προβάλλονται όμορφα μπροστά.  Πόση προσπάθεια για να φανεί η ομορφιά;  Πόσο μεγάλο το άγχος του φαίνεσθαι;  Πόση μαεστρία να κρύβεις κάθε φορά το σκοτάδι σου και να αφήνεις να φαίνεται μόνο το φως.  Θέλω να τις κοιτάζω και να μου αρέσουν οι μαργαρίτες.  Να τις αγαπώ.  Θέλω να με κοιτάζουν και να τους αρέσω οι φίλοι μου.  Θέλω να μ'αγαπούν.  

της Τρίτης

 

Ζωγράφισα μια γαβάθα με κεράσια.  Όνειρεύομαι εκτάσεις με ροδακινιές.  Στην ανθοφορία τους.  Ξύπνησα  με διάθεση ευχάριστη,  άλλωστε η δύσκολη περίοδος του πάσχα έγινε και για φέτος παρελθόν.  Ανέβηκα τον ανηφορικό δρόμο ψάχνοντας για λαχανικά εποχής.  Μάταια,  οι πάγκοι στη λαική ήταν σε διακοπές.  Ένα τηλεφώνημα και μια σχέση αδιέξοδη.  Κανείς δεν αντέχει να του λένε την αλήθεια ακόμη και για μένα ήταν βαριά να την ξεστομίσω.  Ο καθένας μας φτιάχνει το δικό του παραμύθι μέσα στο μυαλό του για να μην νιώθει ενοχές και για να αποφύγει τις ευθύνες.  Ο καθένας μας φτιάχνει τη ζωή του όπως επιθυμεί ή όπως επιλέγει ανάλογα με το χαρακτήρα και τις πράξεις του.  Γιατί να προβάλλεται ως θύμα;  Anyway.  Δύσκολη η αλήθεια,  δεν αγαπιέται από κανέναν.  Πιο καλά να ζωγραφίζεις κεράσια και να ονειρεύεσαι ροζ άνθη από ροδακινιές. 

ένα είδος ανάστασης

Όλα τα συναισθήματα παρόντα αυτή την εβδομάδα.  Κι ο φόβος,  και η θλίψη,  και η ελπίδα.  Όλα τα χρώματα,  τα γκρίζα,  τα σκοτεινά,  τα μαύρα,  τα μπλε,  τα πράσινα,  τα κίτρινα και τα κόκκινα.  Σα να περνάς από ένα τούνελ και μετά να βγαίνεις στο φως γιατί πώς αλλιώς μπορείς να επιβιώσεις;  Πάντα πίστευα,  πως όταν κάποιος φεύγει από τη ζωή,  πάει εκεί που ήταν πριν να έρθει στη γη.  Επιστρέφει δηλαδή σε μια κατάσταση που ήδη γνωρίζει κι ας μη τη θυμάται.  Αυτό μου δημιουργεί ένα συναίσθημα ασφάλειας.  Κι ένα κάτι σαν παραμύθι μέσα στο μυαλό μου,  ότι τάχατε,  κάτι/κάποιος/κάποια προσδοκεί να του δοθούν ανάσες/γονείς/δρόμοι, κάποιος από κάπου εκεί ψηλά/μακριά ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν,  ποιός ξέρει;  Κάποιος θέλει πολύ να έρθει εδώ που είμαστε εμείς αλλά δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να ανοίξει το μεγάλο πλέγμα και να περάσει από μέσα.  Αλλά νιώθω ότι είναι τόσο κοντά που σχεδόν μπορώ να αισθανθώ την παρουσία του.  Κι ίσως αυτό,  να είναι για μένα ένα είδος ανάστασης.

 

παλιό / καινούργιο

 

Παρόλο που έχουν αλλάξει τα δεδομένα,  νομίζω πως περπατάμε τους ίδιους δρόμους,  με διαφορετικό τρόπο.  Ο χρόνος διώχνει ανθρώπους από δίπλα μας ωστόσο μας φέρνει καινούργιους κι ένας αέρας διαφορετικός φυσάει.  Το παλιό έχει την αξία του, όταν καταφέρνει να διατηρήσει την ζωντάνια του και τη φρεσκάδα του.   Το καινούργιο είναι απλά ακόμη ανεξερεύνητο.  Και λίγο αδικημένο θα έλεγα γιατί κανείς δεν μπορεί να το αποδεχτεί χωρίς το ίχνος έστω μιας τόσης δα καχυποψίας.  

τί εννοείτε γαβ;;;

 

-Παρακαλώ;  παρακαλώ;;;  Ποιός είναι;

-Γαβ;;;  Τί εννοείτε γαβ;;  Γιατί είναι τόσο περίεργη η φωνή σας;;;

 

*το χιούμορ είναι φιλοσοφία ζωής