Μου λείπει η σκιά σου που έκανε πιο έντονο το φως γύρω μου, μου λείπει ο τρόπος που μιλούσες γιατί οι λέξεις σου μου έλεγαν πάντα ''βούτα στα βαθιά'', μου λείπει ο καθρέφτης σου, πράγματα μικρά κι αδιάφορα γινόταν τεράστια και σημαντικά κι έκαναν το πλήθος του κόσμου στο δρόμο, στις πλατείες, στα καταστήματα, να μοιάζει αμελητέο, δευτερεύων, τιποτένιο. Εσύ με γέμιζες. Όχι σαν μια συνήθεια αλλά σαν μια πόλη που χωρίς τα νυχτερινά φώτα της δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Μου λείπεις πολύ - ίσως επειδή ποτέ δεν υπήρξες!
Η Δύναμη της απώλειας, δυστυχώς είναι πολλές φορές αβάσταχτη και η απουσία κάποιου προσώπου γίνεται καθοριστική στη ζωή μας. Συμβαίνει ακόμα με κάθε δικό μας έμψυχο ον, πολλές φορές και με κάποιο αγαπημένο μας πράγμα. Πόσο μάλλον εδώ.
ReplyDeleteΚαλησπέρα, Στέλλα μου.
Πολύ σωστά Γιάννη, καλημέρα, καλή Κυριακή
DeleteΟι απώλειες πάντα πονάνε Στέλλα μου και σίγουρα μας τους θυμίζουν τα απλά και μικρά...
ReplyDeleteΑυτό το... ίσως επειδή ποτέ δεν υπήρξες!! ήταν οδυνηρό! με άφησε με ερωτηματικά!