Κυριακή και φθινοπωρινή ισημερία, μόλις έχουμε επιστρέψει από το πρωινό περπάτημα, κουρασμένοι και πεινασμένοι, ζεσταίνω το κουλούρι σου προσπαθώντας να κρατήσω τον χρόνο στο σήμερα, γεμίζω την κούπα σου με κατσικίσιο γάλα, λευκό, στο χρώμα της εμπιστοσύνης, αλοίφω με βελουδένιο βούτυρο και χρυσαφένιο μέλι το κουλούρι σου, γιατί ο πόνος έχει γλύκα όταν μοιράζεται, λένε, και πως η τρυφερότητα ενώνει τις ψυχές.
Κι εσύ μου διαβάζεις τα νέα από την εφημερίδα και μου λες -να κοίτα, τίποτα άσχημο δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο, ούτε ένας πόλεμος, ούτε ένας σκοτωμός, ούτε ένας θάνατος- λογαριάζονται πια οι ειδήσεις με την ποιότητα, με τον πολιτισμό και την τέχνη -κι εμείς τί όμορφα που ζούμε σ αυτό το μικρό κουζινάκι, με θέα τα δέντρα και τη θάλασσα, τα πουλιά που πετούν και τιτιβίζουν στολίζοντας τον ουρανό, το νησάκι απέναντι, η πουά κουρτίνα, τα φρέσκα λουλούδια στο βάζο και τη μυρουδιά του φρεσκοψημένου καφέ και του φρεσκοτυπωμένου χαρτιού, βαθιά ικανοποιημένοι, τόσο απλά, τόσο λιτά, τόσο απέριττα!
No comments:
Post a Comment