το ανόθευτο

 

 

Το φιλί γινόταν φως που ξεγλυστρούσε από τα χείλη στο λαιμό κι από κει στην καρέκλα,  στο πιάτο,  χάιδευε το πάτωμα,  ξεπηδούσε από το παράθυρο,  βυθιζόταν στα φύλλα των δέντρων κι εκείνα,  χωρίς αντίσταση,  γελούσαν.    Η καθημερινότητα, τα έχω όλα έλεγε,  μουρμουρίζοντας λέξεις όπως ζωή,  νερό,  αέρας,  ανάσα,  ο χρόνος δεν χωρούσε,  το φως απλωνόταν,  ο κόσμος φάρδαινε,  ελευθερώνονταν τα σύνορα,  δεν υπήρχαν ώρες κι αριθμοί ούτε οι άνθρωποι που γύρω μας έφτιαχναν κανόνες.  Μόνο εσύ,  εγώ,  η αγάπη και το ανόθευτο.