τα άνθη

 

 

Με συγκινούσαν βαθιά τα άνθη στον κήπο,  στο βάζο,  στο ανθοπωλείο,  αποτύπωνα τις λεπτομέρειες τους με βελόνα και κλωστή και μικροσκοπικά κομματάκια από ρούχα παλιά,  υφάσματα που έζησαν μέρες σπουδαίες,  περήφανες,  ένα ψαλίδι στο τραπέζι με κινητοποιούσε,  έδιωχνε την καταιγίδα που συχνά,  στην καθημερινότητα απρόσκλητη ερχόταν.  

Με χαροποιούσαν τα μικρά απλά πράγματα κάθε φορά που το υπόγειο γέμιζε νερό,  κι η αίσθηση πως μπορώ να δίνω στον κόσμο μου μορφή,  πως είμαι ''εδώ''  και πως μπορώ να πλάθω το φως,  πράγματα απλά όπως η καφετιέρα,  το φρεσκοψημμένο ψωμί,  η φλόγα ενός κεριού,  μια ζεστή κουβέρτα και το μαξιλάρι μου το γεμισμένο με πούπουλα να φυλάνε όλα μου τα μυστικά,  ένιωθα μέσα μου ζεστασιά και άνεση και πληρότητα σαν παιδί που μόλις γέμισε τις τσέπες του με φρέσκα αμύγδαλα.