Θα σου επέτρεπα να διεισδύσεις στην ιδιωτικότητα μου, με ένα περιποιημένο κομμάτι μηλόπιτας και ένα σωρό αναμμένα κεριά στο τραπέζι, ίσως και μια λεπτή δόση απαλής μουσικής, θα έβγαζες τα παπούτσια σου και θα κουλουριαζόσουν στην πληθωρική πολυθρόνα κι ό,τι διακρινόταν μέσα στο δωμάτιο θα ήταν ένα τσίμπημα οικειότητας, σαν στίχοι από κάποιο παλιό, γνώριμο τραγούδι κι έπειτα ένα κρακ της ψυχής, ο ήχος μιας ανάσας, το τρίξιμο του ξύλου, και τα παπάκια σου κεντημένα αλλά ζωντανά στα κοντά σου καλτσάκια ίσως μαζί με μένα να γνώριζαν τον καλύτερο μου εαυτό. Ξεκίνα να δίνεις!
No comments:
Post a Comment