Πρόκειται για μια γλυκιά, γεμάτη αναμονή σιωπή, διαφορετική από τη σιωπή ενός πρωινού στο δάσος, ακόμη κι από τη σιωπή ενός άντρα που κάθεται σε μια μαλακιά πολυθρόνα και ρεμβάζει από το παράθυρο. Δεν μοιάζει με τη σιωπή ενός διαμερίσματος στην πόλη. Ούτε με τη σιωπή μιας σταγόνας αίματος που κυλάει στο δέρμα από μια πληγή, ή τη σιωπή της μοναξιάς μιας γυναίκας που προσπαθεί με ελπίδα να ξαναβρεί τον εαυτό της.
Είναι η χαρωπή σιωπή ενός σπάγκου δεμένου στο δάχτυλο ενός κοριτσιού που θέλει να κρατήσει σαν μπαλόνι, έναν ροζ, πελώριο ήλιο, ένα καλοκαιρινό πρωινό στο πήλιο, βουτηγμένο τρυφερά σε ήρεμα, ασημένια νερά.
No comments:
Post a Comment