Πρόκειται για μια γλυκιά, γεμάτη αναμονή σιωπή, διαφορετική από τη σιωπή ενός πρωινού στο δάσος, ακόμη κι από τη σιωπή ενός άντρα που κάθεται σε μια μαλακιά πολυθρόνα και ρεμβάζει από το παράθυρο. Δεν μοιάζει με τη σιωπή ενός διαμερίσματος στην πόλη. Ούτε με τη σιωπή μιας σταγόνας αίματος που κυλάει στο δέρμα από μια πληγή, ή τη σιωπή της μοναξιάς μιας γυναίκας που προσπαθεί με ελπίδα να ξαναβρεί τον εαυτό της.
Είναι η χαρωπή σιωπή ενός σπάγκου δεμένου στο δάχτυλο ενός κοριτσιού που θέλει να κρατήσει σαν μπαλόνι, έναν ροζ, πελώριο ήλιο, ένα καλοκαιρινό πρωινό στο πήλιο, βουτηγμένο τρυφερά σε ήρεμα, ασημένια νερά.
Χαϊδεύεις τα πιο τρυφερά μας συναισθήματα με τη γραφή σου, Στέλλα μου. Τα δυναμώνεις, τους δίνεις χώρο και υπόσταση να γίνουν διεκδικητικά και να μας κερδίσουν.
ReplyDeleteΦαντάζομαι τον εαυτό μου σε αυτήν την πολυθρόνα και λέω "μήτε στα όνειρα δεν ζούμε τέτοια ομορφιά..."
Καλησπέρα κορίτσι μου.
Και τί πολυθρόνα Γιάννη! Εγώ θα έβαζα ξύλα στο τζάκι και μόλις θα είχα επιστρέψει από μια βόλτα στο δάσος, όπου βέβαια θα είχα ταίσει τα σκιουράκια :)
DeleteΩστόσο ένα ροζ μπαλόνι - ήλιος κάπου, κάποτε βουτούσε σε μια ασημένια θάλασσα κι αυτό ήταν μια πραγματική στιγμή σιωπής και θαυμασμού.
Κι άλλα πολλά αλλά δεν είναι της παρούσης.
καλησπέρα Γιάννη
Μένουμε να ζούμε με τις εικόνες. Τι να κάνουμε, έστω αυτό. Καλησπέρα κοπέλα μου.
Delete