Να κοίτα, κοιμάται ένα πουλί στο παράθυρο μου κάθε νύχτα, ονειρεύεται στ' αλήθεια, και κάθε πρωί, δημιουργεί χώρο να αναπνεύσει, να τολμήσει, να παίξει, να προσευχηθεί για όσα αγωνιά κι όσα ελπίζει, και να χτυπήσει τα φτερά του τόσες φορές ώστε να φύγει ελεύθερο μακριά, εκεί όπου τα περιστέρια τσιμπούν με το στόμα τους ένα κλαδί ελιάς και μεταφέρουν ειρήνη και δικαιοσύνη διαλύοντας τον παλιό και δημιουργώντας ένα καινούργιο κόσμο στηριζόμενο στη λογική των πολλών και όχι στην ευκολία των λίγων. Γιατί η ελευθερία του χώρου και του χρόνου δεν είναι προορισμός, είναι ρυθμός, επανάληψη, αγώνας κι αξιοπρέπεια.
Πιστή απεικόνιση της ζωής, αλλά και ουτοπία αν περιμένουμε να φτιάξουμε έναν καινούργιο κόσμο που να στηρίζεται στη λογική. δυστυχώς ο σεβασμός στη δικαιοσύνη και την αλήθεια είναι μακράν των ανθρώπων.
ReplyDeleteΚαλό ξημέρωμα Στέλλα μου!
Τον κόσμο μας τον φτιάχνουν και μας τον σερβίρουν δυστυχώς Αννίκα μου. Ελάχιστα τα δικαιώματα μας. Πολύ σκληρό για να γραφτεί σε ποίημα. Τουλάχιστον σε δικό μου γραπτό. Προτιμώ να ονειρεύομαι κόσμους και περιστέρια :)))) Κι έναν γενναίο πατέρα να συναντάει την δικαιοσύνη.
Deleteφιλιά :)
και καλή βδομάδα να έχουμε