Πόσες αλλαγές έχει φέρει η μέρα μέχρι να πάει κουρασμένη να κοιμηθεί; Πόσες ειδήσεις, με θυμώνει η στάση σου, με εξοργίζει, δεν ξέρω πώς να σε διαχειριστώ μα κυρίως δεν ξέρω αν θέλω να υπάρχεις στη ζωή μου. Από την άλλη ένα τηλεφώνημα ζεστό, σαν μια κούπα μυρωδάτο φλαμούρι, βάλσαμο. Λόγια!!! Όμορφα, γλυκά, υποστηρικτικά. Λόγια!!! Που σκαλίζουν με καρφί την πληγή. Ένα γιατί πάντα θα μένει ξεκρέμαστο σαν χαλασμένος προβολέας. Κάποιοι άνθρωποι είναι σκοτάδι. Κάποιοι άλλοι είναι φως, σαν αυτό που μπαίνει μια Πέμπτη, 20 του μηνός, ενός Νοέμβρη του έτους 2025. Σε ένα ψηλοτάβανο, μεγάλο δωμάτιο νοσοκομείου, από ένα μεγάλο ξύλινο παράθυρο. Βαθύ πράσινο. Μεσημέρι, και μετά από δυνατή βροχή. Όλα πήγαν καλά αλλά κάποιος πρέπει να μάθει, μια αλήθεια που δεν ξέρω αν θα είναι υποφερτή, ίσως να γνωρίζει ήδη, ίσως και να του είναι αδιάφορη. Η ανάγκη πολλές φορές παραβλέπει το δίκιο, ακριβώς για να καλυφτεί.
No comments:
Post a Comment