Σκεφτήκαμε ότι το ελάχιστο ''κλικ'' αριστερά ή δεξιά κάνει τη διαφορά κι έτσι αυτή τη φορά με πήγε σ΄ένα καφέ, λίγο πιο ψηλά, στα φοιτητικά στέκια της πόλης.
Καθίσαμε σ΄ένα από τα μαρμάρινα τραπέζια, πλάι στο παράθυρο, απέναντι το σπίτι του Κεμάλ και ηρεμία, μέσα δυό τρία άτομα.
Άρχισα να του μιλάω, σπάνια ξεκίναγε από μόνος του την κουβέντα, με κοιτούσε μεσ΄το στόμα όπως πάντα κι έγνεφε.. '' ναι. όχι.. ά έτσι''..
Σε κάποια στιγμή, είπε ''λάθος σου'', κι άρχισα να Με υπερασπίζομαι με όλο εκείνο το πείσμα και την παρόρμηση που με διέκρινε από παιδί!
Απέναντι μου ένας άνδρας με κοίταζε, πρωτύτερα έπαιζε ένα παιχνίδι, μάλλον επιτραπέζιο μ΄ένα μικρό αγόρι.
Σκέφτηκα: ''πως να με βλέπει άραγε; μια γυναίκα άγνωστη, εύκολη προς ανάλυση εκφράσεων και κινήσεων;''
-
Ανηφορήσαμε τον πλάγιο δρόμο προς την πάνω πόλη..
Αρχίσαμε τα ίδια.. τώρα μιλούσε αυτός!
Εδώ ο άγιος Νικόλας, εδώ ο παλιός φούρνος, εδώ έμενε η κυρά Ευτυχία, σ΄αυτό το σκαλί καθόταν ο κυρ Παντελής.
Κάθε φορά που ανέβαινα εκεί ψηλά ανατρίχιαζα..
Δεν ήταν τόσο αυτά που έβλεπα μα αυτά που φανταζόμουν εξ αιτίας αυτών που μου έλεγε..
Τα πιο πολλά σπίτια σχεδόν ερείπια, τα άλλα απαλλοτριωμένα και στη θέση τους κτισμένα καινούργια διώροφα και τριώροφα.. οι δρόμοι ανηφορικοί, νεοπετρόκτιστοι, αριστερά δεξιά παρκαρισμένα αυτοκίνητα κι εγώ έβλεπα πεζούλες και χώμα, παιδιά να τα πλένουν οι μανάδες τους στις βρύσες, γυναίκες με σκούρα ρούχα να λιάζονται στις αυλές και ταψιά με σαββατιάτικα λαδερά να πηγαινοέρχονται στο φούρνο.
-
Βρήκε ένα παλιό γείτονα..
Κάθε φορά κάποιος θα βρισκόταν, γυναίκα ή άντρας, νεότερος ή ηλικιωμένος για να ανταλλάξουν εικόνες από τα παλιά..
Αθώος κόσμος.. γεννημένος και μεγαλωμένος σ΄αυτό που κάποιος πολύ σωστά θα ονόμαζε, γνήσια, αληθινή γειτονιά!
