τα πουλιά

Αυτά τα αμέτρητα πουλιά που με καλημερίζουν τα πρωινά,  αυτό το αχανές σμήνος από μαύρα φτερωτά πλάσματα που πετούν με ορμή γύρω από τα σπίτια της γειτονιάς μου,  σαν να θέλουν να υπενθυμίσουν,  να πληγώσουν,  να φλυαρίσουν,  ή απλά να δηλώσουν την παρουσία τους..  είναι τόσο ελεύθερα,  τόσο αδάμαστα, τόσο όμορφα και τόσο δεμένα μεταξύ τους ακόμη κι όταν δύο και τρία ή και περισσότερα σμήνη ενώνονται το ένα με το άλλο,  ακόμη και τότε διατηρούν την προσωπική τους δύναμη φτιάχνοντας απίστευτα σχήματα που μπερδεύονται το ένα με το άλλο αλλά τόσο μαγικά,  και με τόση ισοροπία κρατούν την αυτοδυναμία τους!
Σαν ένα καλειδοσκόπειο με φόντο ουρανό και χάντρες πουλιά!
Σαν ταινία του Χίτσκοκ!