η χθεσινή μέρα

Εχθές ήταν Πρωτομαγιά,αυτό το ξέρουμε όλοι.Που να πάμε..που να πάμε..εε μιά που η κόρη μας θα πήγαινε με την παρέα της κάπου στη Χαλκιδική,είπαμε να κάνουμε το χατήρι του δεκαεξάχρονου γυιού που ακόμη κάποιες φορές ξεγελιέται κι έρχεται μαζί μας.'Ετσι λοιπόν πήγαμε σε μέρη όμορφα και μαγικά που περιέγραψα στο προηγούμενο πόστ,όχι βέβαια επειδή εκεί θέλαμε εμείς,αλλά εκεί έχει παρέα ο Αλέξανδρος,ο οποίος καλού κακού είχε καλεσμένο και τον κολλητό του τον Κώστα.Μιά χαρά περάσαμε,εμείς με φίλους και συγγενείς,τα δυό παιδιά εξαφανισμένα με τη δική τους παρέα.Είδα και σε μιά στιγμή το γυιό μου με κάτι χαριτωμένα κοριτσάκια και πολύ συγκινήθηκα ως μάνα να το παραδεχτώ.

Και να λοιπόν οι βόλτες στη λίμνη και να τα στεφανολούλουδα,να και οι μπυρίτσες οι παγωμένες κι η κουβεντούλα κι η παρέα,εε ήρθε και το απόγευμα να φύγουμε.Οκτώ η ώρα λοιπόν,σα καλοί άνθρωποι βρισκόμασταν Θεσσαλονίκη.Με τα τριαντάφυλλα στο χέρι,είπαμε να κλείσουμε τη μέρα με γλυκό.Στο Χατζή λοιπόν,γιά λαχταριστές τουλούμπες με κα'ι'μάκι από βουβαλίσιο γάλα και πάμε γιά το σπίτι.
Τα παιδιά,ο Αλέξανδρος κι ο Κώστας κανονίζουν με τα κινητά να βγουν γιά καφέ.Πράγματι,εμείς σπίτι,αυτά γιά βραδινή έξοδο.

11.30 το βράδυ,έρχεται ο Αλέξανδρος ωσάν μαινόμενος ταύρος,με ένα εμφανέστατο καρούμπαλο στο κούτελο,σα καρύδι που εν τω μεταξύ,μεγενθύνθηκε σε μανταρίνι.
Να μη τα πολυλογώ τα παιδιά έφαγαν ξύλο.Πως??Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ.Στα καλά καθούμενα.Είχαν τελειώσει με την έξοδό τους, οι δυό τους μαζί με έναν ακόμη φίλο,περίμεναν το λεωφορείο,στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,πιό κέντρο δε γίνεται,στη στάση μπροστά στη Μητρόπολη.Τούς πλησίασαν πέντε παιδιά που δυστυχώς γιά μας δεν ήταν αλλοδαποί..Έλληνες ήταν, κατά ένα χρόνο μεγαλύτερα και πιό γεροδεμένα,και με την ασήμαντη αφορμή ενός σκύλου αδέσποτου που βρισκόταν εκεί τους ρίχτηκαν.Ο τρίτος της παρέας μόλις είδε τα δύσκολα τραβήχτηκε στην άκρη..Ο δικός μου,κάθησε να υπερασπιστεί τον φίλο του τον Κώστα ,που ο ένας τον είχε πιάσει πίσω από τα μαλλιά κι ο άλλος τον πατούσε στο πεζοδρόμιο.Του έσκισαν το φρύδι,κι έτρεχε μεσάνυχτα στο νοσοκομείο για ράμματα.Ο Αλέξανδρος τη γλύτωσε με το καρούμπαλο που έγινε από μια κουτουλιά που του κατάφερε κάποιος.

Από τη μιά να γελάς κι από την άλλη..να το σκέφτεσαι και να τρελλαίνεσαι.
Στα καλά καθούμενα.Χωρίς να έχεις πειράξει,δίχως να έχεις δώσει δικαίωμα σε κανέναν.Σε ένα πολυσύχναστο σημείο της πόλης.Με μεγάλη κίνηση αυτοκινήτων.
Αλλά να..κι εγώ..κι εμείς δεν είμασταν προχθές μέρα μεσημέρι που είδαμε κάτι παιδιά να μαλώνουν στο δρόμο τι είπαμε..χχμμμ εε ναρκομανείς θα είναι..και φύγαμε.!!
Μπορεί να συμβεί οτιδήποτε,στον καθένα μας και ο διπλανός να μη πάρει είδηση.Άς αρχίσουμε τουλάχιστον να σκεφτόμαστε διαφορετικά.

Γιά τον Αλέξανδρο ήταν η τρίτη φορά.Τέσσερα χρόνια πριν του είχαν κλέψει το κινητό.Στην ψύχρα,έκανε καιρό να ξαναπάρει κινητό μαζί του.Πέρσι σε κάτι επεισόδια που είχαν γίνει με τους οπαδούς του Παοκ έξω από την έκθεση,έπεσαν στο πρόσωπό του δακρυγόνα.Γιατί όταν τα ρίχνουν δε μετράει ποιόν θα πάρει η μπάλα.
Και φυσικά το παιδί,ούτε στη πορεία ήταν,ούτε οπαδός του Παοκ είναι.Έτυχε να βρίσκεται σε ένα ίντερνετ καφέ εκεί δίπλα.
Όταν άρχισαν να δακρύζουν και να τσούζουν τα μάτια του,πήγε κι έριξε νερό στο πρόσωπό του πιστεύοντας πως θα φύγει.Αμ δε..ότι χειρότερο είναι το νερό,έτσι του είπαν μετά.

Ο Αλέξανδρος μεγαλώνει θα μου πείτε κι αυτά αν μη τι άλλο είναι εμπειρίες.
Αλλά πάλι όταν δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία σου να πειράξεις οποιονδήποτε..γιατί,γιατί τόση κυνικότητα??