στιγμές

Σε είδα,περπατούσες πλάι στη θάλασσα.Απογευματάκι ήταν.Κρατούσες τα παπούτσια στο αριστερό χέρι με τα κορδόνια να κρέμονται.Με το άλλο χέρι διόρθωνες τις τούφες των μαλλιών που έφερνε μπροστά το αεράκι.Φορούσες ένα σχιέλ καρώ πουκάμισο,με ανεβασμένα στα 2/3 τα μανίκια να φουσκώνουν στα χέρια σου.Οι ξυπόλυτες φτέρνες σου, μεγάλα κοχύλια,βυθίζονταν στην άμμο αφήνοντας υγρές πατούσες πίσω τους.
Είναι κάτι στιγμές τρυφερές και λεπτές
Σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι
Σε γυρνούν απαλά σε μεθούν σιωπηρά
Σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι
Κάθισες σ’ ένα βράχο,άφησες στο πλάι τα παπούτσια κι άναψες τσιγάρο.Κοιτούσες πέρα μακριά,στο πορτοκαλί του ορίζοντα.Ήσουν μόνος,στεναχωρημένος και λυπημένος,βυθισμένος στις σκέψεις σου,σκέψεις σκόρπια μυρμήγκια,άδειος.Έπαιζες με τα βότσαλα τα πετούσες πλάγια με μαστοριά και δύναμη τόση,κι έπειτα καμάρωνες την απόσταση και το μέγεθος των κύκλων,με πείσμα αδικαιολόγητο,σαν να ήθελες με βία να δαμάσεις πέτρα και νερό μαζί.
Για όλα αυτά που ζητάς
Για πολλά που πονάς
Για το τίποτε μιας ευτυχίας
Και γυρνάς σαν τρελός
Του καθρέπτη εαυτός
Θύμα, θύτης κακής συγκυρίας
Έπειτα είδα το πρόσωπό σου να μορφάζει από τον πόνο,τα χέρια σου αδύναμα να πέφτουν μπροστά στην αλήθεια,κι από την άλλη έναν εγωισμό να σε κυριεύει και μία απίστευτη ανάγκη να πιστέψεις πως άλλη είναι η αλήθεια, το ψέμμα και το ψέμμα αλήθεια.Ήταν ιδέα σου νόμιζες ετούτο το απόγευμα κι εκείνη η πορτοκαλιά σκιά στο βάθος και να ένα ξύπνημα χρειαζόταν,ένα απλό άνοιγμα των βλεφάρων για να διαπιστώσεις,πως εντελώς απλά στις χούφτες των χεριών σου ήσαν όλα μα όλα όσα πόθησες κι ονειρεύτηκες.
Πλημμυρίζουν το χθες μαγεμένες σκιές
Που ξωπίσω μου γράφουν τροχιά
Με κρατούνε θαρρώ σαν αλήθειες παλιές
Σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά

Είναι κάτι στιγμές σαν μικρές πινελιές
Ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει
Λείπουν λίγα ακριβά των χρωμάτων νερά
Για να δώσουν του τόπου τη γνώση
‘Αλλωστε πόσο λεπτή μπορεί να είναι η γραμμή που σαλεύει ο νους,που κάνει σα το μεταξοσκώληκα κουκούλι το παρελθόν,σκαλώνει σε σκιές χθεσινές αλλά και σε ζωγραφιές τόσο φωτεινές που θαρρούσες πως έτσι θάκανες,μια πινελιά θα πρόσθετες και θα είχες την ακριβότερη,την πιο σπουδαία.
Για τους κήπους της γης
Για το ροζ της αυγής
Για το κύμα που απόμεινε μόνο
Να χαϊδεύει με αφρούς
Τους πικρούς μας καημούς
Και να διώχνει της πίκρας τον πόνο
Είδα τα μάγουλά σου να γεμίζουν αντρίκια δάκρυα κι αλμύρα κι ένα πείσμα σαράκι
να σφραγίζει τα χείλια σου έτοιμα να δικαιολογήσουν και να δικαιολογηθούν, και μετά πάλι και πάλι,κουρασμένα και παραπονιάρικα,διψασμένα και γεμάτα πίκρα,ανίκανα να δεχτούν πως αυτό ήταν το λιγοστό,το πιο όμορφο,το πιο ακριβό που κράτησες και ήπιες κι άλλο δε έχει.Σε είδα να φεύγεις,αργά τη νύχτα, όταν πιά στέγνωσαν τα μάγουλα,στέρεψαν τα δάκρυα σε μάτια παπαρούνες,σώθηκαν τα τσιγάρα κι αποκοιμήθηκαν οι γλάροι.Είχες φορέσει τα παπούτσια σου κι είχες στρώσει τις κάλτσες καλά ως ψηλά στον αστράγαλο.



οι στίχοι του Νίκου Παπάζογλου