απομυθοποίηση

-Πότε κατεβαίνεις Αθήνα?
-Την.. την Πέμπτη..απάντησα στο μέιλ, προσπαθώντας να σκεφτώ εαν μπορούσα να κανονίσω μια συνάντηση,ανάμεσα στις υπόλοιπες υποχρεώσεις της τριήμερης παραμονής μου στην πρωτεύουσα.
Είπα το ο.k. αφήνοντας κάποια περιθώρια τελικής ακύρωσης εαν τελικά δεν τα κατάφερνα.
-Την Πέμπτη το απόγευμα θα συναντηθώ με τον spiderman-x είπα με δέος στον άντρα μου.Ίσα που με κοίταξε πίσω απο τα πρεσβυωπικά του γυαλιά (ήταν η στιγμή που είχε μια στίβα χαρτιά με γραπτά μαθητών του μπροστά του,για διόρθωμα) και σήκωσε ελαφριά τους ώμους σαν να έλεγε..αφού αυτό που είναι να το κάνεις θα το κάνεις τι με ρωτάς?
-Δε πας καλά ρε μάνα..είπε ο γυιός μου και ξαναβυθίστηκε στο καινούργιο ηλεκτρονικό της φόρμουλα-28.
-99% θα πιούμε μαζί καφεδάκι πληκτρολόγησα μειλ προς τον spiderman-x.
-ο.k. για καμμιά ωρίτσα θα είμαι ελεύθερος μου απάντησε..

Τον spiderman-x τον γνώριζα διαδικτυακά,μέσα απο ανταλλαγές απόψεων και σχολίων στα διάφορα post που γράφαμε και οι δύο στα μπλογκ μας.Τι πιο όμορφο και φυσιολογικό λοιπόν μετά απο 8 μήνες να τα λέγαμε κι απο κοντά.Είχα συναντήσει τα καλύτερα άτομα,όλα του ιδίου φύλου μέσα απο τα μπλογκ,αυτός θα ήταν ο πρώτος άντρας και μάλιστα από μια άλλη πόλη..
Είχα ένα περιθώριο δυο-τριών ημερών,για να περάσουν διάφορες σκέψεις απο το μυαλό μου,αν θα έδινε και απο κοντά την ίδια θετική εντύπωση που έδινε και μέσα απο το μπλογκ του,αν μιλούσε πολύ,αν ήταν συντηρητικός,αν ήταν ευγενικός ή το αντίθετο,αν ήταν όμορφος..
Αν ήταν όμορφος!!..μα τι spiderman-x θα ήταν αν δεν ήταν τουλάχιστον κούκλος,μια πενταετία μικρότερος μου..και σίγουρα πολύ πολύ δυναμικός σκεφτόμουν,ενώ το σενάριο του σήριαλ Θεσσαλονίκη-Αθήνα άρχισε να παίζει στο μυαλό μου,σκηνές σε slow motion.
Έτσι κι εγώ θα έπρεπε να γίνω πολύ όμορφη.Πήγα τα μαλλιά μου στο κομμωτήριο το προηγούμενο απόγευμα,πρόσθεσα καινούργιες ξανθιές ανταύγειες,έκανα μανικιούρ πεντικιούρ,έβαψα τα νύχια ποδιών και χεριών σε λαμπερό πορτοκαλοκόκκινο,αγόρασα καινούργιο νεανικό μπλουζάκι,ενισχυμένο σούπερ ντούπερ σουτιέν και πεδιλάκι που να με ψηλώνει τουλάχιστον πέντε πόντους.
Το επόμενο πρωί,ήμουν στην καλύτερη ψυχολογία που είχα ποτέ σε ταξίδι.Κοιμήθηκα και καμμιά ωρίτσα στο αυτοκίνητο να έχω τη φρεσκαδούρα στο πρόσωπο,να τσιτώσει το μαγουλάκι!
Παρακάλεσα την αδερφή μου,να με πετάξει με το δικό της αυτοκίνητο ως το προκαθορισμένο καφέ..
-Ναι..μου λέει η μικρή(σαραντάρα η μικρή) αλλά σίγουρα δε θα σε κόψει κομματάκια?
-Είμαι σίγουρη της λέω..
-Εεε..τότε είμαστε σε καλό δρόμο..μου έκανε και πνεύμα,αλλά μια χαρά με πήγε στο ραντεβού..
Να σημειώσω πως έπλυνα δύο απανωτές φορές τα δόντια μου(μάλλον απο το άγχος θα ήταν), και το κυριότερο,ξέχασα το κινητό στο σπίτι και ξαναγυρίσαμε να το πάρω ενω η μικρή κάτι ψιθύριζε ανάμεσα στα δόντια της.
Ο spiderman-x με περίμενε στο καφέ.
Στην είσοδο προβληματίστηκα και τον πήρα τηλέφωνο.
-Αν δεν είσαι όμορφος φεύγω να ξέρεις(έκανα και χιούμορ πανάθεμα με).Πες μου τι φοράς,κρατάς τριαντάφυλλο??γαρύφαλλο??μα τέλος πάντων πως θα σε γνωρίσω..
-Απλά έλα μέσα μου λέει..μερικές φορές αυτή την ψυχραιμία των αντρών τη ζηλεύω..αλλά πάλι τι spiderman-x θα ήταν εαν δεν διέθετε ψυχραιμία και θάρρος!!
Μπήκα μέσα,ευτυχώς το καφέ ήταν σχεδόν άδειο,δε μ αρέσει καθόλου να περνάω μόνη μου ανάμεσα απο πολύ κόσμο.
Είδα δυο μοναχικά μάτια να περιμένουν,μετά να ψάχνουν,να απορούν κι έπειτα έναν άντρα να κουνάει χέρια πόδια και να λέει με όλο του το είναι..εδώ..εδώ..εγώ είμαι!
Μοιράστηκα μια ώρα απο το απόγευμα μου με τον Αντρέα,ο οποίος έπινε εσπρέσσο,δεν κάπνιζε,ήταν ένας πάρα πολύ συμπαθητικός άντρας,πολύ ευγενικός,αξιοπρεπέστατος,ήταν φανερό πως ήταν ένα σκεπτόμενο άτομο όπως ακριβώς έδειχνε στα post του,έδειχνε μικρότερος απο την ηλικία του,δεν ήταν δυναμικός με τετράγωνο πηγούνι,δεν φορούσε στολή,δεν είχε καμμία σχέση με τον spiderman-x,προφανώς κι εγώ δεν ήμουν η ερωτική νεράιδα του φεγγαριού,ούτε αγκαλιά το κρατούσα,γέλασα μόλις το σκέφτηκα και ήρθε στο μυαλό μου εκείνο το πολύ τρυφερό τραγουδάκι..της Χριστιάνας..
Πού είναι οι αρένες, καλέ, κι οι καδένες
και οι μπέρτες κι ο κόσμος, ολέ, του λέω
Τσάμπα μωρό μου οι πρόβες κι οι χτένες
κι οι δαντέλες μες στο καμπριολέ, αμίγκο..
Αμφιβάλλω εαν με πρόσεξε καν,πόσο μάλλον τα σιδερωμένα μαλλιά μου,το νεανικό πορτοκαλοκόκκινο βερνίκι στα φρεσκοβαμμένα νύχια μου,ήταν ένα πάρα πολύ σοβαρό άτομο,μου μίλησε για την δουλειά του,τα πέντε παιδάκια του,τους τρεις γάμους του,τα τρία διαζύγια του,την μητέρα του,τις πεθερές του,τα σχέδια του για το καλοκαίρι,για κάποια προγράμματα στο internet ,55 λεπτά με άντεξε,τον άντεξα..
Μετά λίγη ώρα,καθισμένη στη βεράντα,στο σπίτι της αδερφής μου σκεφτόμουν..
α) δεν περνάει πια η μπογιά μου
β)γέρασα
γ)βγήκα αληθινή πάνω σ αυτό που πίστευα σε όλη μου τη ζωή..υπάρχουν άντρες που μπορούν να σε δουν σαν φίλη και μόνο σαν φίλη..και σας ρωτάω εσείς τι λέτε από την εμπειρία σας υπάρχουν??
Επίσης σκεφτόμουν..
α)είναι κάποιοι άντρες που με την καλημέρα σου και το χρειάζομαι την συντροφιά σου..σε περιμένουν με το χέρι στο φερμουάρ του παντελονιού τους..(αυτοί είναι οι πεινασμένοι).
β)κάποιοι άλλοι άντρες σε βλέπουν σαν συνάνθρωπο και όχι σαν αντικείμενο διασκέδασης..(αυτοί είναι οι ευγενικοί,οι πιο αξιοπρεπείς)
γ)και μια μερίδα αντρών που όταν τους πλησιάσεις κι αρχίσεις να μιλάς για εσένα,φοβούνται κι εξαφανίζονται(αυτοί είναι οι δειλοί κι οι φοβιτσιάρηδες).


Δεν είναι έτσι??..είναι??


Αμόρε μίο, την αλήθεια
θα σ' την πω στο διάλειμμα

υ.γ. οι στίχοι απο το τραγουδάκι της Χριστιάνας Κάρμεν.