ήθελα να σου πω

εχω μια νυστα πιο μεγαλη κι απο το σκουρο μπλε της νυχτας..αλλα εχω αναγκη να σου πω..
η συναυλια ηταν υπεροχη..το θεατρο γης πολυ ωραιος χωρος,..ανοιχτοκαρδος σε προδιαθετει για μουσικη.
το φεγγαρι ηταν σχεδον πανσεληνος μια δυο μερουλες θελει ακομη..
ειχε κοσμο πολυ ολο χρωματα,κι εμεις φτασαμε αργα..παρκινγκ πουθενα..
αφησαμε το αυτοκινητο ψηλα στη γεφυρα..
οταν φτασαμε ο χωρος ειχε ηδη γεμισει
καθησαμε στις κερκιδες πανω πανω,μια σειρα πριν το τελος..παρ ολιγο θα ειμασταν ορθιοι..ειχε ομως τη χαρη του..φαινοταν ενα κομματι της θεσσαλονικης απο εκεινο το σημειο και ξερεις ποσο την αγαπω αυτη την πολη..ισως επειδη περιεχει εσενα..
φαινοταν κι ενα κομματι θαλασσας και καραβια να καθρεφτιζονται μεσα.
ο αλκινοος ηταν πολυ πολυ καλος
ο μαλαμας παλι ετσι κι ετσι,ειναι που ο αλκινοος ειναι πιο μελωδικος..
θυμηθηκα πολλα τραγουδια..ξερεις μ αρεσει να προσεχω τους στιχους..μετα βλεπω πως μιλουν για αγαπη και γεμιζουν τα ματια μου δακρυα..
μερικες φορες εχω την εντυπωση πως τα ακουω μονο και μονο για να εχω τη χαρα να κλαψω..
θα ηθελα ετσι οπως καθομουν εκει ψηλα..με τη θαλασσα κατω,και το φεγγαρι ψηλα πανω απο το βραχο..να ειχα κ το χερι σου..να αγκαλιαζει τον ωμο μου..
σου το λεω τωρα που ειναι ξημερωμα..αυριο μη μου ζητησεις να στο ξαναπω..θα τοχω ξεχασει..τα καλα της μερας και του ηλιου..

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω"

Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις.."
,σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....


ειναι ο βυθος του αλκινοου..στο αφιερωνω..να εχεις κι εσυ ενα μερος της συναυλιας στο μυαλο σου..

σε φιλω