όσα παίρνει ο άνεμος (1939)

Άλλωστε αύριο θα είναι μιά καινούργια μέρα!!

Κι ο ζεστός μήνας Αύγουστος στις τελευταίες του ανάσες..

Ας πάει στο καλό..κι ας δροσίσει..κι ας βρέξει..

Να αρχίσουν όλα τα όμορφα,επιτέλους!!

ντράπηκα

Ά φησα το τσιγάρο να σιγοκαίει ανάμεσα στα δάχτυλα ώρα πολύ.Όσο να νοιώσω την θερμοκρασία να αναπτύσεται.Ζέστη εφιαλτική,σχεδόν ανυπόφορη.
-Θα το αντέξω είπα,θέλω να το νοιώσω να τρυπάει το δέρμα μου.
Ίσα που το άφησα λίγο ακόμη.Με την πρώτη βαθύτερη επαφή,μόλις η κάφτρα, μικροσκοπική λάβα καφτή,ακούμπησε το δέρμα, τινάχτηκα.Το πέταξα στον νεροχύτη κι άρχισα να ψάχνω στο ντουλάπι με τα φάρμακα.
-Τι στο καλό βάζουμε στις πληγές από κάψιμο;έψαχνα ενώ έγλυφα με το σάλιο μου το καμένο σημείο.
Ντράπηκα.Ένα τόσο δα μικρό καμμένο σημείο.
Κι αν ήμουν εκεί;Κι αν η κάφτρα του τσιγάρου ήταν αχόρταγες γλώσσες φωτιάς ίσαμε ένα σπίτι διόροφο;
Πως είναι άραγε όταν πλησιάζει το θεριό;Το νοιώθεις από την ζέστη που σε τυλίγει εφιαλτικά;Προλαβαίνεις να σκεφτείς;Να αμυνθείς;Παραλύουν τα πόδια από το φόβο;Λιποθυμάς από τις αναθυμιάσεις;Πνίγεσαι από τον βήχα;
Παραδίδεσαι παραδεχόμενος την αδυναμία σου;Ουρλιάζεις ή δεν μπορείς να αρθρώσεις ούτε φθόγγο;Ανασαίνεις;
Πιάνεσαι χέρι χέρι με τα παιδιά σου;Προλαβαίνεις κάτι να τους πεις;Να τα παρηγορήσεις;Να τα κανακέψεις;Θέλεις να τους πάρεις το φόβο;Τα σκεπάζεις με το σώμα σου;Κλαις;Έχεις δάκρυα;Έχεις φωνή να τα πεις πόσο τα αγαπάς;Πως λυπάσαι που δεν μπορείς να κάνεις κάτι να σωθούν;
Μπορείς να μυρίσεις άραγε;Κι αν ναι τι;
Καμένα δέντρα,ζώα,έντομα,πουλιά,θάμνοι,φυτά,σπίτια,τα καινούργια σεντόνια που αγόρασες μόλις χθες;Πως μυρίζουν όλα αυτά;
Κι η καμένη ανθρώπινη σάρκα,καμένα μαλλιά και νύχια;Τι οσμή να έχει άραγε και πόσο μακριά μπορεί να φτάνει;
Πόσο γρήγορα μπορείς να συνέλθεις από αυτόν τον εφιάλτη;Είναι φυσιολογική η αυριανή σου μέρα;Επανέρχεσαι ποτέ;Ξεχνάς;
Μπορείς;Μπορείς να ξεχάσεις;

χρόνια πολλά

Ν αταλία μου
ροζ πριγκήπισσα μου,
ψυχή μου,
Χρόνια σου Πολλά..


Σ αγαπώ πολύ!!

Το ταξίδι μας στο Πήλιο στο ταξιδιάρικο site
http://www.enlefkotv.com/

..ναι αλλά μετά τι;

Είναι απλά μία απάντηση στο σχόλιο του Γιάννη στο προηγούμενο ποστ.Βγήκε λίγο μεγάλη και σκέφτηκα να την βάλω εδώ!Αλλά ας μεταφέρω και το σχόλιο.Ελπίζω να μου επιτρέπεις Γιάννη.


insomnia#3 said...

...ναι αλλά μετά τι?

Η γραφή σου όπως πάντα υπέροχη. ...ναι αλλά μετά τι?
Κάθε πρωινό ή απόγευμα ή βράδυ, σε φαντάζομαι να γράφεις ... κι είναι τα γραφτά σου τόσο ωραία, γεμάτα εικόνες ... ...ναι αλλά μετά τι?

ικανοποίηση ; -τσεκ.
αναγνώριση ; -τσεκ.
απασχόληση ; -τσεκ.

ΖΩΗ ;;; ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ'ΝΑΙ ΕΙΚΟΝΙΚΗ...

Αυθαιρετώ και το ξέρω, σε κάθε περίπτωση δεν είμαι εγώ αυτός που θα σε κρίνει, μα για σκέψου πόση από την μέρα σου αφιερώνεις εδώ ;;;

Και βρε γαμώτο, αφού τό'χεις !!! Μην το σπαταλάς έτσι, στρώσου στο γράψιμο, μην αφήνεσαι στις ευκολίες σου. Γράψε σοβαρά ... μπορείς, είμαι σίγουρος.Όμως αυτό καλή μου είναι αυστηρά μοναχική και επίπονη διαδικασία. ΤΟΛΜΗΣΕ ΤΟ

Γιάννης

@..insomnia..
Δεν θα κρύψω πως το σχόλιο σου ήταν έκπληξη..αλλά πρέπει να απαντήσω.
α)
Δεν είναι η γραφή μου υπέροχη,είναι απλά καλή!!
β)
Παραξενεύτηκα δηλ.κάθε απόγευμα,πρωί κ βράδυ φαντάζεσαι εμένα;όμως εγώ δεν γράφω καλό μου τόσο συχνά,έχω πει πολλές φορές πως είμαι τεμπέλα..
γ)
Αλλά μετά τι;Δηλ εσύ πως το φαντάζεσαι το μετά;Και γιατί πάντα να υπάρχει ένα μετά;Εσύ τι ζητάς από το δικό σου μπλογκ;Γιατί δεν κάνεις τις ίδιες ερωτήσεις στον εαυτό σου;Κι επειδή αισθάνομαι πως πρέπει να δικαιολογηθώ..απαντώ..το δικό μου μπλογκ έγινε για να γεμίσει με τα περισσευούμενα συναισθήματα,αυτά που συνήθως σε πνίγουν και πρέπει κάπου να τα ακουμπήσεις ώστε να ελαφρύνεις την ψυχή σου..και ναι αυτό είναι μία προσωπική ικανοποίηση όπως και πολλά άλλα πράγματα στην ζωή μου..
δ)
Ερχόμαστε στο θέμα της εικονικής ζωής..έχεις σκεφτεί ποτέ τι ακριβώς είναι εικονικό και τι όχι;Μήπως τα βιβλία που διαβάζεις;Μήπως οι ταινίες που έχεις δει;Μήπως η φαντασία σου που πολλές φορές θα έχει δουλέψει υπερωρίες;Μήπως οι απλές σκέψεις που είναι στο μυαλό σου όλη μέρα δίχως καν να τις προσκαλέσεις;.Έχεις σκεφτεί ποτέ που ακριβώς σταματάει η πραγματικότητα και ξεκινάει η ψευδαίσθηση;
ε)
Ο καθένας παίρνει από το κάθε τι αναλογικά αυτό που του αξίζει..εξαρτάται απο το τι ζητάει,πως κινείται..από τις ίδιες του τις πράξεις..
ζ)
Δεν αυθαιρετείς καθόλου,την άποψη σου εκδηλώνεις..άλλωστε δεν έχω δώσει ποτέ το δικαίωμα να με κρίνουν..όπως έχω μάθει να μην κρίνω κι εγώ,έχω ξαναπει πως ότι κατέκρινα το λούστηκα και με το παραπάνω.Όλοι οι άνθρωποι περνούν διάφορες καταστάσεις στην πορεία της ζωής τους..άλλες καλές κι άλλες άσχημες.Άλλες σε παιδεύουν κι άλλες είναι ζεστές κι απαλές σαν λυωμένο βούτυρο.Έχω μάθει όμως να ξέρω τι θέλω..κι όταν κάτι μ αρέσει πολύ..να το ζω..όσο αντέχω και με αντέχει.Δεν ξέρω πόσες ώρες αφιερώνω εδώ μέσα..δεν με απασχόλησε ποτέ..όπως δεν με απασχόλησε πόσο κομμάτι του εαυτού μου έδωσα σε οτιδήποτε αγάπησα.Κι εχω αγαπήσει πολλά,πάρα πολλά που θέλει ώρες πολλές να σου τα εξιστορίσω.
η)
Τέλος καταλαβαίνω πως όλη αυτή η ενέργεια σου είναι καλοπροαίρετη.Αλλά πραγματικά πιστεύω πως μέσα στα μπλογκς υπάρχουν άτομα που γράφουν πραγματικά καλά..υπέροχα θα έλεγα..κι όχι εγω δεν είμαι μέσα σ αυτά,κι ομολογώ πως πολύ θα το ήθελα..είναι δύσκολη υπόθεση το γράψιμο,κι αν το σοβαρέψεις την κάνεις δυσκολότερη.Άσε που με τρομάζουν οι μετριότητες.
Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει αύριο.Σήμερα όμως μου αρκεί αυτό το παιχνίδι των μπλογκ..και ναι είναι πολύ περισσότερο επικοινωνιακό από ότι φαντάζεσαι και καθόλου εικονικό..πίστεψε με..Έχω δει κι έχω νοιώσει πράγματα εδώ μέσα που ολόκληρη ζωή δεν μου τα έδωσε.
Καλοπροαίρετα..
Όταν ασχολούνται μαζί μου πάντα μου προκαλεί εντύπωση και μου γεννά ερωτηματικά..
Και βεβαίως πάντα θεωρώ πως από αγάπη μου μιλάς κι από αγάπη ό,τι έχεις υπαινιχθεί μέχρι τώρα..
Επίσης νομίζω πως είναι ένα πολύ ωραίο θέμα γιά συζήτηση όλο αυτό μιά που αφορά όλους μας,γι αυτό και το ανέβασα!

Φιλιά

Ρίξτε και μιά ματιά στο ταξιδιάρικο site του Χρήστου Μυστιλιάδη από την όμορφη Ρόδο..που του άρεσε τόσο πολύ το ταξίδι μου στο Πήλιο..χαλάλι σου Χρήστο..και σε άλλα ταξίδια εύχομαι!!

www.enlefkotv.com

άσε με σου λέω!

-Π ως το είπες ακριβώς;
-Είπα..χμμ ναι είπα πως τα έπιασα ένα ένα,τα καθάρισα από τυχόν υπολλείματα σκόνης και βρωμιάς και τα τοποθέτησα στα συρταράκια τους.
-Ααα..ναι..και;
-Τα σφράγισα ξέρεις,τα κλείδωσα με κλειδιά που μετά έκρυψα βαθιά.
-Άλλα βλέπω εγώ.Συρτάρια μισοανοιγμένα και πανιά ξέχειλα,μάλιστα άραφτα δίχως καν τα στριφώματα.Κι οι κλωστές όλες κουβάρι,τα βελόνια χαμένα.Και φυλλαράκια να διπλώνουν κατά πως φυσάει ο άνεμος.Σα χάρτινα,μιά να δείχνουν τη μία την πλευρά με έντονες τις νευρώσεις και μία την άλλη.Σε αποχρώσεις πρασινοχάλκινες.
Κι εκείνη η πεταλούδα μέσα σου σαν να σπαρταράει να αργοπεθαίνει άραγε ή μόλις να γεννιέται;
Στάσου που πας;
-Άσε με σου λέω!
-Στάσου θα χαθείς!!

μονόδρομος

Η ανάσα δύσκολη,η ζέστη αποπνικτική.Ο ιδρώτας δεν σ αφήνει να ξεχωρίσεις την μάζα από υγρή σάρκα , εσώρουχα και σεντόνια τυλιγμένα γύρω σου.Τα απομακρύνεις με νωχελικές κινήσεις.Ανοίγεις το ψυγείο και γεμίζεις ένα ποτήρι παγωμένο νερό.Το κατεβάζεις μονορούφι.

Ανοίγεις το μικρό ξύλινο παραθυρόφυλλο.Η θέα στον πέτρινο δρόμο.Η υγρασία υφαίνει γλοιώδη ιστό στο δέρμα σου.Όλα τα παράθυρα αριστερά και δεξιά κλειστά.Δουλεύουν κλιματιστικά κι ανεμιστήρες.Στο φουλ.Το δρομάκι μικρό,τουλάχιστον το κομμάτι που πιάνουν τα μάτια σου.Ένα και μοναδικό,χωρίς παρακλάδια χωρίς επιλογές.Ή μάλλον τούτο δω ήταν η επιλογή.Και μάλιστα ύστερα από πολύ σκέψη.Και τακτοποίηση συναισθημάτων και όχι μόνο.Όλα όπως έπρεπε.Σωστά και συνετά.Το καθένα στο δικό του συρταράκι.Με τάξη.Μακριά από υπέρμετρα συναισθήματα και ουτοπικές παρορμήσεις.Το καθένα προστατευμένο και προφυλαγμένο καλά.Τοποθετημένο με προσοχή στο κουκούλι του.Τουλάχιστον στο σημείο του δρόμου που ρίχνει φως η παλιά λάμπα.Εκεί όπου όλα είναι καθαρά.Εκεί που δεν φοβάσαι.
Οι σκιές μόνο σε τρομάζουν ,εκείνο το βαθύ μπλε σχεδόν μαύρο.Κι εκείνα τα σκουριασμένα καρφιά που τρυπούν σαν βελόνες τα κομμάτια σου.Όχι πάντα,μόνο κάποιες φορές.Όταν τους το επιτρέπεις!
Να προσέχεις λοιπόν.Μικρές ανάσες,σταθερά βήματα στη φωτεινή πλευρά του δρόμου.Όλα μετά από σκέψη και σύνεση.Να μην αφήνεις χαραμάδες να καραδοκούν.
Έτσι κι αλλοιώς πλησιάζει το ξημέρωμα..μιά άλλη μέρα!!Ίσως λίγο πιό δροσερή.

Πήλιο,Βυζίτσα

Η εκδρομή προέκυψε ξαφνικά,ίσως γι αυτό ήταν κι από τις καλύτερες.
-Πάμε;
-Φύγαμε!!
Προορισμός ο πιό σωστός κι ο πιό αγαπημένος.Στην Βυζίτσα του Πηλίου.
Είμαστε ερωτευμένοι και με τον τόπο και με το συγκεκριμένο αρχοντικό.Είναι του Κόντου, αριστερά, επάνω από την πλατεία.Είναι κτισμένο το 1792.Το δωμάτιο μας ήταν επάνω δεξιά στα τέσσερα πρώτα παράθυρα.Όλα τα υπόλοιπα μέχρι πίσω ανήκουν στην τεράστια σάλα του ορόφου.Το σπιτάκι που φαίνεται ακριβώς μπροστά,είναι η κουζίνα όπου η Βαγγελιώ,μια πολύ ζεστή γυναίκα που διάβαζε και τα Ανεμοδαρμένα Ύψη,ετοιμάζει το πρωινό με τα λογής λογής καλούδια,συν τα γευστικότατα μηλοπιτάκια(βεβαίως και πήρα την συνταγή και θα τα δοκιμάσω σύντομα!).
Είναι ιδανικός τόπος να ηρεμήσεις ,να ξαναερωτευτείς,να ξανααγαπήσεις,να ξεχάσεις ότι δύσκολο έχεις αφήσει πίσω σου,μέχρι και να το ξορκίσεις.
Χμμ...δεν θέλω πονηρά γελάκια αλλά τούτο δω ήταν το δωμάτιο μας,ίσα χωρούσε ένα κρεββάτι,ήταν όμως τόσο όμορφα διακοσμημένο,με ουρανό παρακαλώ,απαλά υφάσματα και δαντέλλες.Δεν ζητούσες τίποτα άλλο..

Η θέα από τα παραθυράκια.Πόσα ήταν;οκτώ;εννιά;

Το κλειδί του ατμοσφαιρικού δωματίου!!Γιά ζωγραφική δεν εμπνέει;

Ένα σπιτάκι στην βόλτα μας,μόνο,έρημο κι εγκαταλειμένο,αλλά πολύ όμορφο.

Στο δρόμο προς Τσαγκαράδα,πολύ πράσινο,αλλά και

Ένα γενναίο κομμάτι καμμένο δυστυχώς..φέρνει δάκρυα στα μάτια ..

Πηγαίνοντας στον Μυλοπόταμο γιά μπάνιο.

Οι Μηλιές είναι ένα χωριό 2 χλμ. από την Βυζίτσα.

Η ταμπέλα από το καφέ πάνω στο δρόμο,Άννα,να ένα μήλο.Είχα φάει ήδη, ένα πολύ ενισχυμένο πρωινό (τρομάρα μου) έτσι καθώς ήμουν πολύ διψασμένη πήρα μία ΕΨΑ βυσσινάδα.Ακολούθησε ένα fredo capuccino και μμμμιαμμμμ ένα γενναίο κομμάτι τσηζ κέικ,ενισχυμένο με μπόλικο βύσσινο γλυκό στην επιφάνεια..αχχχ ήθελα να βγάλω φωτο αλλά δεν πρόλαβα!!

Το εσωτερικό του καφέ..κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό!!!

Τα ακτινίδια ήταν στο χώρο του πρωινού στο ξενοδοχείο,ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας!!

χμμμ..ναι..το φεγγαράκι(τη νυχτερινή λήψη δοκίμαζα :))) )

Στην επιστροφή περάσαμε και από την Μακρυνίτσα

Δροσιστήκαμε με πολύ παγωμένα νερά,σε πολύ όμορφες πηγές.

Ήταν υπέροχα.

Νομίζω πως μ αυτή την υπέροχη εκδρομή,μπήκε μία μεγάλη παρένθεση στη θέση που έπρεπε!

Καιρός ήταν πιά!

ζώνη ασφαλείας

Δ υό μήνες πριν,στα όνειρα μου,είχα την αίσθηση πως βρισκόμουν σε μιά σχολή χορού,ένα κτίριο τόσο παλιό αλλά και τόσο ζεστό συγχρόνως γεμάτο ήχους,μελωδίες και βήματα χορού.
Σήμερα έχω ένα μόνιμο συναίσθημα πως έχω ξεχάσει να φορέσω την ζώνη ασφαλείας του αυτοκινήτου,και στα όνειρα μου και στην πραγματικότητα.
Τουλάχιστον τα όνειρα μου είναι και πάλι χρωματιστά!

κι ο έρωτας;

κι οι άγγελοι;

οι άγγελοι έχουν φτερά
μαλακά σαν βαμβάκι
κι αγκαλιά μεταξωτή

η ζωή;

δυό μέλισσες
χορτάτες από γύρη
στο πηγάδι ενός λουλουδιού

κι ο έρωτας;

ο έρωτας;
χαρτί
που απομακρύνεται
με το πρώτο φύσημα του ανέμου
λιώνει
στις πρώτες σταγόνες της βροχής
χάνεται
βαρκούλα σε θάλασσα καλοκαιρινή!!

εκείνη

K άθε φορά που επέστρεφα από το σπίτι της αισθανόμουν τουλάχιστον δέκα πόντους ψιλότερη.Ένα χέρι αόρατο σαν να μου έδινε μία μυστηριώδη ώθηση,κι εκείνο το περίεργο συναίσθημα σαν να είχα βουτήξει τις μέρες μου σε ζεστό,απαλό βούτυρο.
Δεν ήταν η ομορφιά της που τα προκαλούσε όλα αυτά.Κι ας ήταν σαν άγγελος.Με σκούρα μαύρα μαλλιά και ηλιοκαμμένο πρόσωπο.Χειμώνα καλοκαίρι.Κι ένα ζευγάρι κατάλευκα γυαλιά να καλύπτουν το μισό πρόσωπο.
Οι πιό πολλές εικόνες που είχα από αυτήν,ήταν μπροστά σε κάποιους από τους αναρίθμητους καθρέφτες του σπιτιού της.Να χτενίζει τα μαλλιά της μ εκείνη τη φαρδιά βούρτσα,να ισιώνει το περίγραμμα των φρυδιών της,να βάφει ρίζες ανά δεκαπενθήμερο,να φοράει μεικ απ,να δοκιμάζει ακριβά αρώματα,είχε μιά τόσο αστείρευτη φιλαρέσκεια,που μερικές φορές νόμιζα πως δεν ήθελε πολύ να ρωτήσει τον καθρέφτη ''καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιά είναι η ομορφότερη από όλες;''
Ούτε το σπίτι ήταν η αιτία,παρ όλο που ήταν πάντα πολύ τακτοποιημένο και όμορφα διακοσμημένο.Είχε το προσόν,ακόμη και ένα φτηνό μαξιλάρι επάνω στον πανάκριβο καναπέ της να το κάνει να φαίνεται αξιόλογο.Μέρος μιας σπάνιας συλλογής.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο όποτε την επισκεπτόμουν ήταν να μου φτιάχνει καφέ σ εκείνα τα διάφανα μικροσκοπικά φλυτζανάκια και να ξεχνιόμαστε έξω στην βεράντα.Στην πλευρά του σπιτιού που έβλεπε στον κήπο και στο κομμάτι της πισίνας .
Κουβεντιάζαμε πολύ αλλά ποτέ χωρίς διακοπές.Ήταν αεικίνητη.Την μιά έπαιρνε ένα ποτήρι να ξεπλύνει στον νεροχύτη,την άλλη κτυπούσε γιά δουλειά το κινητό.Χάζευα με τις ώρες τα νευρώδη δαχτυλά της,ναι δάχτυλα και αστράγαλοι έδειχναν να συγκεντρώνουν όλο το βάρος,σαν να κατέληγαν όλα τα σημαντικά νεύρα του σώματος της στα συγκεκριμένα σημεία.
Φορούσε ένα απλό μπλουζάκι και έδειχνε σημαντικό επάνω της.Μάζευε τα μαλλιά της ψηλά με ένα πιαστράκι όλο στρας και θαρρούσες πως έφεγγε ολόκληρη.Δεν ξέρω αν ήταν ο τόνος της φωνής ή οι μορφασμοί των χειλιών της που την έδειχναν τόσο επιβλητική.
Νομίζω πως ήταν όλα αυτά μαζί κι ακόμη ακόμη η αύρα της μιά αύρα αγγέλου,που όταν βρισκόμουν στο σπίτι της ήταν σαν όλα να είχαν περαστει με ένα μαλακό πινελάκι με μεταξωτή τρίχα και χρώμα ροζ.
Άφηνα κι εγώ τότε το φοβισμένο εγώ μου να βουλιάξει στην δική της πνοή.Έπαιρνα μιά γενναία σταγόνα αισιοδοξίας και θάρρους και φεύγοντας από το σπίτι της ήταν σαν να κουβαλούσα μαζί μου ένα αστέρι όλο στρας.Το ένοιωθα στην διάρκεια του ταξιδιού,στον τρόπο που οδηγούσα,που αγόραζα καφέ που πλήρωνα τα διόδια.Σκορπούσα κομμάτια από το δανεικό αστέρι της ακόμη κι όταν έβαζα το κλειδί στο διαμέρισμά μου.
Αλλά δεν κρατούσε.Το πολύ έως την επομένη το πρωί.
Και τότε της τηλεφωνούσα αλλά μάταια.Η αύρα της δεν μπορούσε να φτάσει έως εδώ.
Πολλές φορές με καταλάβαινε και με ρωτούσε..
-Τι φοβάσαι; μου έλεγε.
Δεν ήξερα τι να της απαντήσω.Ποτέ δεν κατάφερα να προσδιορίσω τους φόβους μου.
-Όλους κι όλα.. απαντούσα.
Γελούσε.
-Αν ζούσαμε τουλάχιστον στην ίδια πόλη..της ψιθύριζα..

σε μιά παραμάνα

Θ α καρφιτσώσω
το μπλε ενός νησιού
την αλμύρα της θάλασσας
ένα βαρκάκι κίτρινο,

μιά σταγόνα από

Αυγουστιάτικη βροχή
κι ένα πούπουλο από τα φτερά ενός γλάρου

στο μέρος της καρδιάς
σαν φυλαχτό!!

ψίχουλα

K άθε φορά που τον έδιωχνα από δίπλα μου,κυρίως σε κρίσεις αυτοκυριαρχίας κι αξιοπρέπειας,τις πρώτες μέρες ήμουν πολύ ευτυχισμένη.Ήμουν σαν πουλάκι που τιτίβιζε χαρούμενα,ήταν σαν ξαφνικά να ανακάλυπτα πράγματα,που ενώ ήταν πάντα γύρω μου,εγώ δεν τα έβλεπα.

-Ήταν τοσο μεγάλη η σκιά του λοιπόν; αναρωτιόμουν.
Καθώς όμως περνούσαν οι μέρες,ήταν σαν ο ίδιος ο χρόνος να έπαιρνε ένα μεγάλο βελούδινο πανάκι και να περνούσε μία μία τις σκέψεις μου.Κι όλες οι άσχημες αναμνήσεις γίνονταν μονομιάς όμορφες.Κι η νοσταλγία μου τόσο μεγάλη που με κατάπινε.Βλέπεις μου έλειπε το χέρι που θα εκμηδένιζε το κάθε μου βήμα,την κάθε μου επιθυμία,αναζητούσα με κάθε τρόπο τον άντρα που με εξαφάνιζε,ακόμη και σαν ύπαρξη.
Έκανα τα πάντα για να ξαναβρεθώ κοντά του.Εκλιπαρούσα την συγχώρεση του και το ήξερε.Την έδινε όσο πιό αργά μπορούσε.Για να καταλάβω έλεγε,την αξία του.Κι όταν έβλεπε πως δεν τον έπαιρνε άλλο,όταν πιά αποκαμωμένη φώναζα πως δεν αντέχω,άνοιγε διάπλατα τις παλάμες του και μου ψυθίριζε ερωτικά στο αυτί.
-Γιά δες τι έχω εδώ για σένα;
Έπαιρνα τότε μαζεμένες τις ανάσες,κάτι σαν να μου έκαναν τεχνητή αναπνοή,κι άνοιγα διάπλατα όλες τις αισθήσεις μου ώστε να μπορέσω να γευτώ τα ψιχουλάκια που έκρυβε στην χούφτα του.
Τι ψιχουλάκια,εγώ καρβέλια ολόκληρα έβλεπα μη σου πω πως πολλές φορές στρογγυλοκαθόμουν στο τραπέζι και τα άλοιφα και βουτυράκι.Και γουργούριζα σαν ευχαριστημένη γατούλα , χώριζα τον εαυτό μου σε μικρά μικρά κομματάκια που του τα πρόσφερα ένα ένα χωρίς καθόλου να ντρέπομαι γι αυτό.Απεναντίας.Ένοιωθα πως εκπλήρωνα το χρέος μου. Τον έβαζα μέσα σε όλα τα προσωπικά μου.Ότι είχα καταφέρει κι ότι όχι τις μέρες που πάλευα μόνη.Και δεν ήταν λίγα.Κι αυτός τα έπιανε ένα ένα.Κι έκανε την κριτική του,έλεγε την άποψη του.Ααα ναι,όσο γι αυτό,είχε άποψη γιά τα πάντα,ακόμη και γι αυτά που του ήταν τελείως πρωτόγνωρα,ξένα γιά τα δικά του δεδομένα!
Έλα όμως που κάποιες φορές,όπως είπα ήταν κυρίως σε κρίσεις αυτοκυριαρχίας κι αξιοπρέπειας, εκεί που έγλυφα τα δάχτυλά μου νάσου και μου έμπαιναν ψίλοι στ αυτιά.
Και τότε,βούταγα τα ματάκια μου στα δικά του και τολμούσα να ψελλίσω..
-Μα δε με χορταίνουν τούτα δω τα ψίχουλα,μιά φετούλα τουλάχιστον άντε κι ένα κουταλάκι μαρμελάδα!! Που να ζητούσα να ήταν κι ασημένιο το κουταλάκι!
Έπαιρνε εκείνο το ύφος του ανθρώπου που έχει υποστεί τα πάντα και υπομένει κι έλεγε.
-Εσύ τι νομίζεις πως δίνεις εε;Τι δίνεις;Ορίστε σου έριξα τα ψίχουλα κι εσύ;Τι έκανες γι αυτό;Πως συμπεριφέρθηκες;Ααα γιά να με κερδίσεις εμένα αγαπητή μου,πρέπει να σηκώσεις ψηλά τα μανίκια.Να ανασκουμπωθείς.Να δουλέψεις.Πρέπει εσύ να έρθεις σε μένα κι όχι εγώ σε σένα.Δεν είμαι εγώ σαν αυτούς που έχεις γνωρίσει μέχρι σήμερα!Που έχεις καταφέρει και τους σέρνεις στη φούστα σου.Και χοροπηδάνε κατά πως τραγουδάς!
Κι αφού αυτός έλεγε πως πρέπει να προσπαθήσω γιά να τον κερδίσω μιά φορά,εγώ έπρεπε να προσπαθήσω δέκα.Κι έκανα σχέδια με το νου.Γιά το τι και το πως.Κι έκανα απλωτές με το κεφάλι μέσα κι αυτός απολάμβανε.Το θέαμα.Γιατί μόνο γιά θέαμα θα μπορούσα πλέον να είμαι καλή.
Που και που έβγαζα το κεφάλι έξω για μεγάλες ανάσες και ρωτούσα.
Ευχαριστημένος καρδιά μου;Μπορώ τώρα να έχω το καρβελάκι μου με την κουταλίτσα από την μαρμελάδα μου;
Κι αυτός απαντούσε.
-Τι;μόνο αυτό ήταν;τόσο λίγο;και μετά;αύριο μεθαύριο τι εε;θα κάνεις τα δικά σου πάλι;
Και δώσ του ξανά μέσα στο νερό το κεφάλι εγώ.Αν άντεχα.Γιατί υπήρχαν και φορές που δεν άντεχα.Ήμουν τόσο κατάκοπη,τόσο κομματιασμένη που φώναζα.Σαν τρελλή.Άρχιζα να βλέπω μπροστά μου θολά.Αναρωτιόμουν αν ήταν αυτός ο άντρας γιά τον οποίο τόσο υπέφερα.Μου φαινόταν αγνώριστος.Ξένος.Σαν να μην είχαμε καμμία επαφή,σαν να τον είχα γνωρίσει μόλις εκείνη την μέρα.
-Καλά,καλά έλεγε κι έφευγε,γιατί ήξερε πως μετά δυό τρεις μέρες θα τον αναζητούσα.Θα έψαχνα ξανά τις απλωτές μου στα βαθιά..με το κεφάλι μέσα και την ανάσα αδύνατη.
Πήρε καιρό αυτή η κατάσταση,χρόνια ολάκερα.
Άρχισα να νοιώθω σαν φθαρμένο ρούχο σε καλάθι της λαικής.Σε τιμή προσφοράς.
Ώσπου μία μέρα μου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα των ιατρικών του εξετάσεων.Στην αρχή έχασα τον ύπνο μου.Έκλαιγα για μέρες.Νόμιζα θα τον χάσω.Πίστεψα πως θα χάσω τις βουτιές μου!
Μετά το είδα αλλιώς.
Κοίτα να δεις λέω,πως εκτός από τις απλωτές τώρα θα έχω και την καθημερινή αγωνία για την υγεία του λεγάμενου.Κι αν τα πράγματα στραβώσουν θα μείνω και με την πίκρα.
Έβαλα στη σειρά τα δεδομένα.
Απλωτές,δύσπνοιες,απλωτές,δύσπνοιες,ψίχουλα,ψίχουλα βάλε και τα τρεξίματα σε γιατρούς και νοσοκομεία,βάλε και την πίκρα αν προκύψει η στραβή.
Ήδη έβλεπα τον εαυτό μου να κλαίει απαρηγόρητα.Κι αναρωτιόμουν γιατί.Ποιό το όφελος και με ποιά ιδιότητα.Της γυναίκας που έπαιρνε τις απλωτές της αγόγγυστα;;
Κι όσο τα σκεφτόμουν όλα αυτά τόσο πιό κουρέλι γινόμουν.
Σήκωσα το τηλέφωνο.
-Τέλος του είπα.
-Ήταν το μόνο που δεν περίμενα μετά τη χθεσινή μας μέρα έτσι είπε.
Φαίνεται θα ήμουν εξαίσιο θέαμα εχθες σκέφτηκα κι άφησα το ακουστικό στη θέση του!

όσο κι αν φανεί περίεργο,τα τρία τελευταία ποστ γράφτηκαν με αφορμή το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη 'το ταξίδι που λέγαμε',χωρίς ανάσα και δίχως δεύτερο κοίταγμα,έτσι απλά κι αυθόρμητα.

γιατί σ εμένα;

Τον τσαλάκωσα και τον έκανα στην άκρη.Αλλά φαίνεται πως αυτή η άκρη επικοινωνούσε ακόμη μ εμένα..τον τσαλάκωσα σαν χαρτί,που το πέταξα επάνω στο τραπέζι.Μόνο που έπρεπε να κλωτσήσω και το τραπέζι μακριά.
Γιατί όλη την προηγούμενη νύχτα δεν είχα ησυχία.Άνοιγα ξανά και ξανά το τσαλακωμένο χαρτί.Πάλι και πάλι.Το έπιανα και το ξαναάφηνα.Το διάβαζα και ανέλυα.Κατηγορούσα.Ποιόν;Μα τον εαυτό μου φυσικά.Μέχρι που τον έβλεπα μπροστά μου.Τον ένιωθα δίπλα μου.Ήταν στεναχωρημένος.Με εκλιπαρούσε να τον ξαναδεχτώ κοντά μου.Όταν πια προχωρημένα μεσάνυχτα κατάλαβα πως θα μ έπαιρνε ο ύπνος,υποσχέθηκα στον εαυτό μου την επόμενη μέρα πρωί πρωί να του τηλεφωνήσω.Ή μάλλον όχι,δεν θα του τηλεφωνούσα,θα του έστελνα ένα μήνυμα έτσι ώστε να τον αφήσω σε μία μικρή αγωνία.
-Καλημερούδια..όλα καλά;έγραψα.
Άργησε να μου απαντήσει.Έβαλα με το νου διάφορα.Ίσως ήταν βαριά σε κάποιο νοσοκομείο,αλλά πάλι θα είχε ανοιχτό το κινητό;Ίσως βρισκόταν σε κάποια τράπεζα,άλλωστε ήταν Δευτέρα σήμερα.Ίσως ήταν με κάποιο πελάτη κι ο καλός μου δεν θα έβλεπε την ώρα να ξεκλέψει κάποια δευτερόλεπτα ώστε να μου απαντήσει.
Το χέρι μου έτρεμε όταν είδα το πράσινο φωτάκι του κινητού μου να αναβοσβήνει.Το πήρα με αγωνία στα χέρια.Στο πρόσωπο μου είχε σχηματιστεί ένα χαμόγελο όλο ικανοποίηση και αγωνία.Τουλάχιστον ζούσε!
-Είμαι μια χαρά.Σε λίγο ανεβαίνω στο αεροπλάνο.Φεύγω για διακοπές.Επιστρέφω σε δέκα μέρες ..έγραφε!!
Το χαμόγελο μου έσβησε..

σαν σφουγγαράκι

Αρρώστησε.Δηλαδή όχι ακριβώς.Πήρε τα αποτελέσματα από κάποιες εξετάσεις αίματος.Εξετάσεις ρουτίνας.Μου τηλεφώνησε μόλις βγήκε από το ιατρείο.

-Κάτι δεν πάει καλά μου είπε.Η φωνή του ήταν ψύχραιμη,όπως πάντα.

Τον ζήλευα.Τον τρόπο που θα κρατούσε αυτή τη στιγμή τους φακέλλους των εξετάσεων.Το πως κατάφερνε και στρίμωχνε σημαντικά πράγματα στην άκρη του νου.Είχε έναν ολόδικο του τρόπο να τα κάνει ασήμαντα.Στην αρχή πίστευα πως ήταν ένα από τα κόλπα του για να μη με στεναχωρήσει.Όχι,δεν ήταν τόσο απλό.

Ζήλευα αυτόν τον ευθύ και συγχρόνως τρυφερό τρόπο που μιλούσε στους φίλους του.Σα να ξεχνούσε τα δικά του προβλήματα.Σαν να ήταν εκεί για όλους.Δυνατός,βράχος.Σα να φώναζε..εγώ είμαι εδώ,ακουμπήστε επάνω μου αλλά ωστόσο συγχωρήστε με εαν συγχρόνως ασχολούμαι με τις αμέτρητες υποθέσεις μου.

Ετσι ήταν αυτός.Όλα μέσα στον δικό του εγκέφαλο,όλα μέσα σ ένα σάκκο κι ήταν πάρα πολλά αυτά τα 'όλα',ατέλειωτα θα έλεγα.

Εγώ μπροστά του αισθανόμουν μηδαμινή.Όσο κι αν προσπαθούσε να με ανεβάσει.Όσο κι αν προσπαθούσε να επικεντρώσει,όχι απλά σε θέματα που κέντριζαν το ενδιαφέρον,αλλά σε θέματα που είχα αποδειχτεί πολύ καλή.

Εκείνος είχε αποδεχτεί, προβληματισμούς ,έννοιες και δυσκολίες,είχε απαριθμήσει σειρά προτεραιότητας κι απλά έπαιζε απολαμβάνοντας μια αγαπημένη παρτίδα σκάκι,κινώντας το άλογο του,φτιάχνοντας την άμυνα του,και τείχη προστασίας , έτοιμος για την επόμενη επίθεση.Ότι είχε μέσα στο μυαλό του ήταν όμορφο,κι αν δεν ήταν το ομόρφαινε ο τρόπος που το σέρβιρε,το διηγιόταν.

Τον ζήλευα αυτό τον τρόπο,πρώτα τον ζήλευα,μετά τον θαύμαζα και μετά τον μισούσα με όλη την δύναμη της ψυχής μου.Είχα το συναίσθημα πως μου ωραιοποιεί τα δύσκολα.Για να μην πονέσω,για να πέσω στα μαλακά.Αφού πρώτα μ άφηνε ν ανέβω,ν ανέβω ψηλά.Να αγγίξω τα σύννεφα.Ήταν σαν να μ έβλεπε ν ανεβαίνω,σαν να γελούσε μόλις εγώ στρωνώμουν στο πρώτο συννεφάκι,κι έκανα να ανάψω το τσιγαράκι μου,ήταν σαν να φώναζε από κάτω..

-Εεεε δεν είναι τα σύννεφα για καθισιό καλή μου..

Κι έπεφτα..απλά έπεφτα,ούτε τσιγάρο δεν προλάβαινα να ανάψω.

Εκείνη την ημέρα λοιπόν που μόλις είχε πάρει τα αποτελέσματα των εξετάσεων,μας διέκοψαν ίσα με πέντε φορές το τηλεφώνημα.Κι άλλες πέντε κάτι υποχρεώσεις και δουλειές.

Το συνειδητοποίησα το ίδιο απόγευμα.Ήταν άρρωστος.Η φαντασία μου κάλπαζε.Δεν της άφησα περιθώρια ούτε για ιατρικό λάθος,ούτε πως θα μπορούσε να ήταν κάτι απλό.Έτρεξε στα πιο δύσκολα,από αυτά που δεν έχεις πισωγύρισμα.Έτσι ήμουν εγώ.Μια κουταλιά νερό την έκανα ποτάμι κι εκεί μέσα πνιγόμουν.Δεν έβγαινα ούτε με απλωτές έμπειρου κολυμβητή.

-Τον χάνω σκέφτηκα.Με πήραν τα δάκρυα.

Βρεθήκαμε.Τα δάκρυα μου με πρόδωσαν.Δεν το πίστευε,δεν πίστευε πως νοιαζόμουν τόσο γι αυτόν.Αυτό με εξόργισε.Πως μπορούσε να είναι τόσο κοντά και συγχρόνως τόσο μακριά;Πως είναι δυνατόν τόσα χρόνια να μην είχε καταλάβει πόσο μπορεί να με πονούσαν κάποια πράγματα.

Ένοιωθα άσχημα,που φανέρωνα τόσο εύκολα την αδυναμία μου.Κι ένοιωθα πως η αδυναμία μου τον πίεζε,σαν να ήθελε περισσότερο χώρο ανάμεσα μας.Είχα την αίσθηση πως τον έσφιγγα πολύ στην αγκαλιά μου,πως τα δάκρυά μου είχαν μουσκέψει το πουκάμισο του πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε.

Όλο το βράδυ υπέφερα.Δεν ήταν που μ ενοχλούσε πως θα τον έχανα,άλλωστε μου είχε ήδη εξηγήσει πως κάποια πράγματα είχαν ήδη ιατρικά αποκλειστεί.

Ήταν που ένοιωθα πως ήταν μακριά μου.Αυτός ο άνθρωπος όπου κι αν βρισκόταν ήταν πάντα αλλού.Ακόμη και σ ένα απλό τηλεφώνημα θα μας διέκοπταν εκατομμύρια φορές.Ακόμη και σε μια αρρώστεια θα είχε να κάνει με εκατομύρια γιατρούς και αποφάσεις,επαγγελματικά με άλλους τόσους πελάτες,φίλους,συγγενείς,αδέρφια κι ανήψια κι όλους αυτούς που είχαν και είχε την ανάγκη τους.Κι εγώ είχα την ψυχή μου έτοιμη σαν σφουγγαράκι..να γεμίσει νερό,από ένα μικρό τόσο δα κουβαδάκι..

Την επόμενη μέρα,στο τηλέφωνο ζήλεψα την σταθερή φωνή,που μου έλεγε καλημέρα.

Την αυτοπεποίθηση που έκρυβε.Κι αυτό το δε με μέλει..ξέρεις ακόμη κι αν πεθάνω δε με μέλει γιατί η ζωή μου είναι στιγμές κι εγώ έχω ζήσει πάρα πολλές από δαύτες.

Ένοιωσα σαν σκουπιδάκι.Σαν να ήμουν γεμάτη σκόνη,βρώμικη και λίγη ίσως γιατί κάτι σαν να μου έλεγε εκείνη τη στιγμή πως το σφουγγαράκι μου ποτέ δεν θα γέμιζε το νερό που ήθελα.

Λάθος τρόπος είπα μέσα μου,λάθος άνθρωπος.

-Τέλος του είπα,τελειώσαμε.

Απόρησε αλλά ήμουν ανένδοτη.

Κατηγόρησε το ότι πάντα ήμουν απρόβλεπτη,απότομη,κυκλοθυμική ακόμη και για τους φίλους μου είπε,είπε πολλά,για όλους τους άντρες φίλους μου φυσικά.

Τον τσαλάκωσα μέσα μου και τον πέταξα,ή μάλλον τον άφησα στην άκρη.

Λυπόμουν που ίσως πάθαινε κάτι.Αλλά συνειδητοποίησα πως η δική μου ψυχή διψούσε.

Κι είπα για πρώτη φορά να της κάνω το χατήρι.

κάποτε

Eπιστρέφοντας,
είχα πάντα δυό τσέπες φουσκωμένες από όνειρα
ξέρεις απο κείνα τα γαλάζια,με τις ραμμένες νότες ανάμεσα
κι ένα πουλί,γλάρος ήταν,να φτερουγίζει στη θέση της ψυχής