μονόδρομος

Η ανάσα δύσκολη,η ζέστη αποπνικτική.Ο ιδρώτας δεν σ αφήνει να ξεχωρίσεις την μάζα από υγρή σάρκα , εσώρουχα και σεντόνια τυλιγμένα γύρω σου.Τα απομακρύνεις με νωχελικές κινήσεις.Ανοίγεις το ψυγείο και γεμίζεις ένα ποτήρι παγωμένο νερό.Το κατεβάζεις μονορούφι.

Ανοίγεις το μικρό ξύλινο παραθυρόφυλλο.Η θέα στον πέτρινο δρόμο.Η υγρασία υφαίνει γλοιώδη ιστό στο δέρμα σου.Όλα τα παράθυρα αριστερά και δεξιά κλειστά.Δουλεύουν κλιματιστικά κι ανεμιστήρες.Στο φουλ.Το δρομάκι μικρό,τουλάχιστον το κομμάτι που πιάνουν τα μάτια σου.Ένα και μοναδικό,χωρίς παρακλάδια χωρίς επιλογές.Ή μάλλον τούτο δω ήταν η επιλογή.Και μάλιστα ύστερα από πολύ σκέψη.Και τακτοποίηση συναισθημάτων και όχι μόνο.Όλα όπως έπρεπε.Σωστά και συνετά.Το καθένα στο δικό του συρταράκι.Με τάξη.Μακριά από υπέρμετρα συναισθήματα και ουτοπικές παρορμήσεις.Το καθένα προστατευμένο και προφυλαγμένο καλά.Τοποθετημένο με προσοχή στο κουκούλι του.Τουλάχιστον στο σημείο του δρόμου που ρίχνει φως η παλιά λάμπα.Εκεί όπου όλα είναι καθαρά.Εκεί που δεν φοβάσαι.
Οι σκιές μόνο σε τρομάζουν ,εκείνο το βαθύ μπλε σχεδόν μαύρο.Κι εκείνα τα σκουριασμένα καρφιά που τρυπούν σαν βελόνες τα κομμάτια σου.Όχι πάντα,μόνο κάποιες φορές.Όταν τους το επιτρέπεις!
Να προσέχεις λοιπόν.Μικρές ανάσες,σταθερά βήματα στη φωτεινή πλευρά του δρόμου.Όλα μετά από σκέψη και σύνεση.Να μην αφήνεις χαραμάδες να καραδοκούν.
Έτσι κι αλλοιώς πλησιάζει το ξημέρωμα..μιά άλλη μέρα!!Ίσως λίγο πιό δροσερή.