ένας χειμώνας όνειρο

Ονειρεύτηκα έναν χειμώνα.

Ξύπνησα και συνέχιζα να ονειρεύομαι, πεπεισμένη πως ένοιωθα τη μυρωδιά του.Είχε ένα μεγάλο τίτλο πάνω πάνω..Χ Ε Ι Μ Ω Ν Α Σ.

Από αυτά τα όνειρα που με ήρεμα βλέφαρα τα πλάθεις όπως εσύ θέλεις.

Παίρνεις μιά μέρα λοιπόν,μιά Τρίτη ή μιά Τετάρτη,βάφεις με ένα σκούρο μολυβί τον ουρανό,γιά τις μέρες που η βροχή στραγγίζει στο πορτοκαλί αδιάβροχό που φοράς.Βάφεις ένα σχιέλ κουφετί,με λίγο bebe ροζ γιά τις χειμωνιάτικες λιακάδες.Κατακόκκινες κεραμιδοσκεπές.Δύο ζευγάρια κόκκινα παπούτσια να διαγράφουν πιρουέτες στο χιόνι.Μυρωδιά από φλαμούρι,φασκόμηλο,τσάι του βουνού και καμμένο ξύλο.Κανέλλα και λεμόνι.Ζάχαρη κολλημένη στα δάχτυλα.

Η μητέρα να κεντάει σταυροβελονιά στο πιό φωτεινό σημείο του σπιτιού.Από τα χέρια της είδα τα πιό καλοκεντημένα εργόχειρα.Ξυπνούσα πρωί,κρύωνα και τριβόμουν πάνω της.

-Γιατί κεντάς;την ρώταγα.

-Έτσι πρέπει..μου απαντούσε.

-Γιατί μαγειρεύεις;Γιατί πηγαίνω στο σχολείο; Γιατί;

-Έτσι πρέπει..ήταν πάντα η απάντηση.

Εάν ήταν να περιγράψω την μητέρα μου με μία και μοναδική φουσκωτή και περήφανη λέξη,θα ήταν η λέξη ΠΡΕΠΕΙ.Πόσο θα ήθελα να την σκάσω με μιά καρφίτσα αυτή την λέξη,χρυσή καρφίτσα,να την πάρω και να της φορέσω κόκκινα παπούτσια,να χορέψουμε μαζί στο χιόνι.Όσο ειναι φρέσκο και αφράτο,σαν καλοκοσκινισμένο αλεύρι.

Θέλω να της φωνάξω δυνατά,όχι 'πρέπει',δεν θα ξαναπείς ποτέ αυτή την λέξη..όχι 'πρέπει'μόνο ΘΕΛΩ μόνο 'θέλω'θέλω να λες μανούλα μου!

Θα σε πάρω να πάμε ένα ταξιδάκι .Να εδώ τώρα,σ αυτό το μικρό μου όνειρο,ένα ταξιδάκι μόνο οι δυό μας.Που ο χειμώνας,έχει γεύση χιονιού,την ζεστασιά μιας σόμπας που καπνίζει και φως από εκείνα τα γιορτινά λαμπιόνια,με τα χίλια χρώματα.

Κάνει βόλτες σ ένα παιδικό τραινάκι,φιλία μ ένα μολυβένιο στρατιώτη κι έρωτα με την πριγκήπισσα των παραμυθιών.Και σκορπάει παντού μα παντού,κομματιασμένα κρύσταλλα σε χρώμα μωβ!