μία βόλτα οι δυό μας, το τέλος

H Λίνα

Ένα χρόνο και κάτι μήνες πριν,ερχόσουν στην τράπεζα κάθε μέρα σχεδόν,μα ούτε που σε είχα προσέξει ποτέ.Δεν έδινα σημασία πέρα από την δουλειά μου.Μέχρι την στιγμή που πλησίασες στο γραφείο μου.

Ήταν καλοκαιράκι θυμάμαι,μήνας Ιούλιος,τα ρούχα λιγοστά και μουσκεμένα από τον ιδρώτα.

-Μιά μικρή εξυπηρέτηση,θα ήθελα μου είπες.

-Ότι περνάει από τα χέρια μου,πολύ ευχαρίστως απάντησα και πιάσαμε την κουβέντα γιά την δουλειά.Έτσι,άρχισα να σε παρατηρώ σιγά σιγά.Δεν ήσουν όμορφος,ούτε ο τύπος μου.

Μέχρι τη στιγμή που ήρθες στο γραφείο,μ ένα τριαντάφυλλο στα χέρια.Μου το πρόσφερες και μου ζήτησες,εάν μπορούσα να μιλούσαμε σε πιό ιδιωτικό και προσωπικό επίπεδο.

Μη με ρωτήσεις γιατί δέχτηκα.

Αναρωτιόμουν εάν ήξερες κάτι γιά μένα,αν σου είχαν πει ή αν ρώτησες,εγώ γιά την δική σου ζωή, δεν είχα ιδέα.

Συναντηθήκαμε το ίδιο βράδυ γιά ένα ποτό.Ήσουν πολύ ευγενικός και η συζήτηση μας περιορίστηκε σε επαγγελματικά πλαίσια.Όπως ξεκίνησε η κουβέντα μας τότε,έτσι και τέλειωσε.

Όμως δύο μέρες μετά ήρθες ξανά μ άλλο ένα τριαντάφυλλο.

-Θέλω να σε ξαναδώ μου είπες.

Έτσι προέκυψε η δεύτερη μας συνάντηση.Μου εξιστόρησες την ζωή σου,μου μίλησες γιά τα δύο υπέροχα παιδιά σου και την Αλίκη.Μου είπες πως η σχέση με την γυναίκα σου,είχε κάνει τον κύκλο της,πως είχε σχεδόν τελειώσει.

Γιά μένα,σε είχαν πληροφορήσει ήδη οι καλοθελητές,πως είμαι πολλά χρόνια χήρα και δίχως παιδιά.

Από τότε δεν υπήρξε μέρα που να μην βρεθούμε Αναστάση μου!Δεν μου στέρησες την παρουσία σου ποτέ,ξημέρωμα πήγαινες στο σπίτι,κάποιες φορές γιά ελάχιστες ώρες,τόσο που είχα αρχίσει να φαντασιώνομαι πως πας σ ένα δικό σου προσωπικό διαμέρισμα,ίσα γιά τα απαραίτητα,άλλωστε είχα κι εγώ τον προσωπικό μου χώρο,το δικό μου σπίτι.

Σα να χωρίζαμε γιά λίγες ωρίτσες γιά να ξαναβρεθούμε πιό ερωτευμένοι και με δυνατότερο πάθος από κάθε φορά!

Σ αγάπησα Αναστάση μου,σ αγάπησα και σε συνήθισα.Και δε το κρύβω,υπήρξαν φορές που σε πονούσα και σε λυπόμουν.Κρίμα, έλεγα πως δεν το άξιζες να ζεις τόσο ασχημες καταστάσεις,να μην έχεις μιά ζωή ισορροπημένη και ζηλευτή,όταν συχνά πυκνά μου ανέφερες πως δεν έχετε πιά κανένα σημείο επαφής με την Αλίκη.

Θέλωντας να σου δώσω τα πάντα,σου ζήτησα να μείνουμε μαζί.Παρ όλο που είχα ορκιστεί πως δεν θα ξαναβάλω ποτέ τον εαυτό μου σ αυτή την διαδικασία.Στην διαδικασία ενός νέου γάμου εννοώ,γιατί δεν είναι και λίγο Αναστάση μου,ούτε το πιό εύκολο να ξαναφτιάξεις την ζωή σου σ αυτή την ηλικία,ειδικά με έναν άνθρωπο που κουβαλάει δίπλα του δύο παιδιά!Δεν άντεχα ξανά μανά,πεθερικά,αδέρφια,σόγια,λόγια,τραπεζώματα,μαγειρέματα και πλυσίματα,όχι Αναστάση μου,ήταν πάρα πολύ γιά μένα αυτό.

Αλλά,ήθελα να δώσω και να πάρω τα πάντα από τον μοναδικό άνθρωπο που αγάπησα όσο τίποτα άλλο!

Η στραβή έγινε, λένε κάθε εμπόδιο γιά καλό,όταν άθελα μου άκουσα το τηλεφώνημα σου προς την Αλίκη.Ναι,εκείνη την ημέρα που της ζήτησες να συναντηθείτε το βράδυ.Την ημέρα που μου είχες υποσχεθεί, πως θα της τα εξομολογηθείς όλα.

Όμως ένοιωσα την φωνή σου που έσπαγε καθώς της μιλούσες,ίσως και τα μάτια σου να είχαν βουρκώσει.

Αποφάσισα να έρθω σ εκείνη την ταβέρνα,κάτι με βασάνιζε,άλλωστε είχα την περιέργεια να δω την Αλίκη επιτέλους από κοντά.

Έφτασα πρώτη και κάθισα μόνη μου σ ένα τραπέζι στη γωνία δεξιά.Ήπια το κρασάκι μου,παράγγειλα σαλάτα κι ένα πολύ ωραίο πιάτο με μπιφτέκια φτιαγμένα από λαχανικά.

Ήρθατε λίγο αργότερα,μαζί.Η πρώτη αίσθηση που μου δημιουργήθηκε μόλις σας είδα,ήταν πως είσασταν ένας άνθρωπος και όχι δύο.

Ένα χρόνο Αναστάση,σ έχω μάθει τόσο καλά!

Κι απορώ πως άργησα να καταλάβω.Ναι,σε είδα που ήσουν σε αμηχανία.Κι ίσως βαθιά μέσα σου,εκείνη την στιγμή να πάλευες.Δύσκολο να αποφασίσει ο διχασμένος.Όμως υπερίσχυσε το σωστό,αυτο που έπρεπε.Κάθε άνθρωπος χρειάζεται την ισορροπία του.

Και είναι πειρασμός η Αλίκη ,καλέ μου!Είναι όμορφη και σ αγαπάει.

Είδα την ερώτηση στα μάτια σου.Ιδιαίτερα από την στιγμή που με πρόσεξες πίσω της.Ποιά από τις δύο;Κέρδισε η Αλίκη καρδιά μου.Χαλάλι της το αξίζει!

Την ώρα που ζήτησα φωτιά να ανάψω τσιγάρο δήθεν,είχα πάρει την απόφαση μου,ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά που σε έβλεπα!Σε κατάπιαν τα μάτια μου!

Θα την έχω φυλαγμένη αυτή την εικόνα Αναστάση,γιά πάντα.Ζήσαμε όμορφες στιγμές,μοναδικές.Σε έζησα,σε χόρτασα.Θέλω να σε θυμάμαι χαρούμενο κι ευτυχισμένο.

Εκεί που αγαπάς,εκεί που ανήκεις!Και μη λογαριάσεις ποτέ το δικό μου κόστος.

Αν πέρασες τις τελευταίες μέρες από την τράπεζα,σίγουρα έμαθες πως είμαι σε άδεια.Είχα ανάγκη να ξεκαθαρίσω το μυαλό μου.Σκέφτηκα,πως έπρεπε να είμαι εγώ αυτή που θα διευκόλυνε την κατάσταση.Έτσι,ζήτησα μετάθεση σ ένα υποκατάστημα.

Έβαλα τα κλειδιά του σπιτιού,του δικού μας σπιτιού σε ένα κουτάκι και σου τα στέλνω με ένα curier.Δεν έχουν πιά λόγο να βρίσκονται στα χέρια μου.

Εδώ πρέπει να σου πω αντίο καλέ μου..

εύχομαι να χαμογελάς πάντα!

Λίνα

Έβαλε το γράμμα σε ένα φάκελλο,και βγήκε στη δροσιά να πάρει μιά ανάσα και με την ευκαιρία,να κάνει και μία βόλτα.Στο κοντινό ταχυδρομείο,έβαλε γραμματόσημα,την ένδειξη ''επείγον'',πλήρωσε και έριξε τον φάκελλο στο ειδικό κουτί..