Μάρτης

Επιστρέφω με ένα μπουκέτο λουλούδια στην αγκαλιά. Γυρίζω κοκκινόασπρες κλωστές βραχιόλι στον καρπό μου. Σάββατο, Μάρτης, Άνοιξη. Σάββατο ήταν και τις δυό φορές που αντίκρυσα γιά πρώτη φορά τα μάτια των παιδιών. Μάρτης ήταν όταν πρωτοείδα το φως. Κάθε Άνοιξη ξαναγεννιέμαι δυό και τρείς φορές μαζί. Τουλίπες, φουξ, κίτρινες και ροζ τυλιγμένες σε σελίδες εφημερίδας.

Ζω σε μιά πόλη που δεν ξέρω αν υπάρχει όμοια της σε βρωμιά. Περπατώ στα πεζοδρόμια, παίζω το κρυφτό με περιτώματα σκύλων, και νοιώθω την αντίθεση. Χαζεύω τον Θερμαικό μα σκαλώνω σε κουφάρια πουλιών και τρωκτικών.

Μπατσούπολη έτσι την έχω ονομάσει. Κάθε δυό βήματα συναντώ αυτοκίνητα της αστυνομίας και των ματ. Κι ο λόγος; Άγνωστος σε μένα. Κάτι σαν σκουλαρίκια της πόλης, έτσι δείχνουν. Και τα κλεφτρόνια αδειάζουν ανεμπόδιστα τα σπίτια μας. Κάποια μέρα πριν χρόνια, ο γυιός μου μου είπε πως ήθελε να γίνει μπάτσος. Ακόμη έχω τον ήχο της φωνής του στ αυτιά μου. Εφιάλτης ήταν κι αυτός και πέρασε.

Είδα ένα όνειρο, ένα σμάρι πεταλούδες σε ολάνθιστη αγκαλιά. Δυό μέλισσες σε ερωτική συνεύρεση. Είδα πως είχα πιάσει τις άκριες όλων των κουβαριών που αποτελούν το πλεκτό της ζωής μου. Είδα πως είχα την φύση..να έτσι..μπρος στα πόδια μου!

Κι ήμουν λέει τόσο αισιόδοξη μέσα στην απαισιοδοξία μου!!